Η Άννα Κορακάκη είναι μια αθλήτρια της Σκοποβολής. Προπονείται στη Δράμα, υπό αντίξοες συνθήκες και με προπονητή τον πατέρα της, που τη μύησε και στο άθλημα. Και με σκληρή προπόνηση, μεγάλη θέληση, αναμφισβήτητο ταλέντο και όση τύχη χρειάζονται τα σπορ κατέκτησε επάξια ένα χρυσό κι ένα χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Επιπλέον, συμβαίνει να έχει και πολύ καλές επιδόσεις στις σπουδές της, κάτι που σημαίνει ότι είναι ένας ισορροπημένος άνθρωπος, μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Της αξίζει ο ανυπόκριτος θαυμασμός όλων μας.
Η Άννα Κορακάκη τυχαίνει να είναι Ελληνίδα. Αλλά, λαμβανομένων υπόψη των συνθηκών που επικρατούν στη χώρα μας γενικότερα, στον αθλητισμό λιγότερο γενικά, στη σκοποβολή ειδικότερα και στην πορεία της συγκεκριμένης αθλήτριας ακόμη πιο ειδικά, συμπεραίνω ότι η ιθαγένειά της πολύ λίγο, ως κανένα, ρόλο έπαιξε σ’ αυτή την επιτυχία. Ούτε η πολιτεία τη βοήθησε (αντίθετα, τη δυσκόλεψε στην απρόσκοπτη προπόνησή της, επειδή ο πατέρας της δεν είχε πτυχίο προπονητή) αλλά ούτε κι όλοι οι άλλοι εμείς, δοθέντος ότι η σκοποβολή δεν είναι ποδόσφαιρο (ή μπάσκετ) , για να συρρέουν τα πλήθη και να εμψυχώνουν τους αθλητές στις προσπάθειές τους.
Ασφαλώς, αυτό το γεγονός δεν μας αφαιρεί το δικαίωμα να χαιρόμαστε μαζί της, να συγκινούμαστε και να κλαίμε μαζί της -ο καθένας όπως νιώθει και για τους δικούς του λόγους. Άλλωστε, χαρά που μοιράζεται είναι διπλή χαρά (όπως λύπη που μοιράζεται είναι μισή λύπη). Και το να κάνει ανθρώπους να χαίρονται μαζί της θα της δώσει διπλή χαρά. Να μοιραστούμε, όμως, τα …μετάλλιά της, σαν να τα κατακτήσαμε κι εμείς, από πού προκύπτει;. Προφανώς, απ’ τη συλλογική μας …ψυχή. Αυτή που είναι έτοιμη να πανηγυρίσει την πρώτη επιτυχία αθλητή που δεν τον ήξερε χθες και να γυρίσει την πλάτη (στην καλύτερη περίπτωση) σ’ όποιον αποτύχει (και τύχει τον ξέρει).
Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, Βαλκανικούς Αγώνες Στίβου στο “Καλλιμάρμαρο” Παναθηναϊκό Στάδιο. Εξήντα χιλιάδες άνθρωποι να παροτρύνουμε τον Χιώτη, τον Δεπάστα, τον Παπαβασιλείου, τον Σίλλη και τους άλλους Έλληνες πρωταθλητές, φωνάζοντας τα ονόματά τους και “σπρώχνοντάς” τους στη νίκη. Τότε ναι, κάθε μετάλλιο ήταν και “δικό μας”. Γυρίζαμε σπίτι βραχνιασμένοι και άλαλοι, αλλά “είχαμε” πάρει την πρώτη θέση στα Βαλκάνια. Αυτή ήταν λειτουργία συλλογικής ψυχής. Ήταν πλήρης μέθεξη.
Η υποκρισία, όμως, εκφράζεται από την αντίδραση της πολιτείας. (Του κόσμου, τουλάχιστον, δεν είναι υποκρισία -είναι εκτόνωση για να αντιδράσει στην εθνική μιζέρια, μια προσπάθεια από κάπου να πιαστεί και γι’ αυτό κατανοητή). Κόκκινο χαλί στην υποδοχή, μαύρο χάλι στις προπονητικές εγκαταστάσεις. Από πού κι ως πού την “ανακάλυψαν” την Κορακάκη; Κάποιος τους σφύριξε το όνομα, προφανώς. Κι αμέσως έτρεξαν να …υποδεχτούν. Όπως τρέχουν να εγκαινιάσουν ακόμη και έργα που πολέμησαν. Όπου γάμος και γιορτή, η Βασίλω πρώτη…
Σε λίγες μέρες αγωνίζεται και η Κατερίνα Στεφανίδη, στο επί κοντώ, με αρκετές πιθανότητες να διακριθεί, ακόμη και με χρυσό μετάλλιο. Αν αυτό συμβεί, όπως όλοι ευχόμαστε, κάποιος υπουργός, πάλι, φαντάζομαι ότι θα την υποδεχτεί με ταραταντζούμ. Υποθέτω ότι κι αυτός θα αγνοεί την ειρωνεία της στιγμής. Γιατί, αν σώνει και καλά, κάποιος “επίσημος” έπρεπε να την υποδεχτεί, αυτός θα έπρεπε να είναι ο πρύτανης του αμερικανικού πανεπιστημίου όπου φοιτά, προπονείται και καλλιεργεί το σπάνιο αθλητικό της ταλέντο, σ’ όλη της την καριέρα.
Ο Θέμης Κεσίσογλου είναι δικηγόρος
