Όταν χάνεις ένα φίλο ετών, ένα γείτονα, ένα νησιώτη που λάτρευε το νησί του τη Μύκονο, με τον οποίο έχεις περάσει αμέτρητες ευχάριστες στιγμές είναι ίσως παρήγορο να σκεφτείς ότι φεύγοντας παίρνει μαζί του κι όλες τις χαρούμενες συναντήσεις σε γιορτές, σε ταβερνάκια, σε καφενέδες, σε τσιμπούσια στα σπίτια μας, σε γάμους και βαφτίσια των παιδιών που μεγάλωσαν, της παρέα μας που αποτελούσε ένα μεγάλο κομμάτι της γραφικής Ραφήνας των λίγων μονίμων κατοίκων. Μιας παρέας που όποτε έσμιγε το γλέντι, τα πειράγματα και προπαντός το γέλιο έρρεε άφθονο σαν το γάργαρο νερό της νερομάνας πηγής.
Είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι Κώστας που όργωνε τη Ραφήνα πεζός και σε προέτρεπε όποτε τον συναντούσες ν’ αφήσεις το βολάν και να περπατάς γιατί το περπάτημα δίνει ζωή, σε μόλις δυο μήνες από τότε που στο είπε μια τελευταία φορά θα πήγαινε να περπατήσει στον ουρανό.
Είναι δύσκολο να δεχτείς ότι ο Κώστας που το Πάσχα έψηνε τ’ αρνί στο κήπο του σπιτιού του με τα παιδιά και τα εγγόνια του, ήδη είχε μέσα του το θεριό που κατέτρωγε τα σωθικά του. Αλλά αυτός ήταν τόσο δυνατός που δεν αισθάνθηκε ποτέ τις θανατηφόρες δαγκωνιές που δεχόταν.
Πως είναι δυνατό να δεχτείς ότι Πρωτομαγιά ενώ έκοβε ένα δέντρο του κήπου του θα αισθανόταν άσχημα και θα κατέληγε στο νοσοκομείο όπου ανακάλυψαν την ανεπανόρθωτη ζημιά που είχε επιφέρει στα όργανά του η επάρατος νόσος, που του άφηνε μόνο λίγους μήνες ζωής.
Γύρισε σπίτι του, μα οι λίγοι μήνες ζωής έγιναν λίγες μέρες ζωής όταν ξημερώματα Σαββάτου 19 Μαΐου ο μαύρος καβαλάρης τον ανέβασε στο άλογό του και τον πήρε μαζί του σε τόπο χλοερό, ένθα ουκ έτσι πόνος ή στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος.
Παρηγοριά στα παιδιά του, τη Δέσποινα και τον Αντώνη – τον Αντωνάκη του – ότι έφυγε χωρίς μεγάλη ταλαιπωρία, χωρίς να αισθανθεί πόνους που είναι επακόλουθο της κακιάς αρρώστιας.
Αντίο φίλε μας. Αντίο Κώστα. Στη μνήμη μας θα μείνουν πάντα οι ευτυχισμένες στιγμές που περάσαμε με την υπόλοιπη παρέα. Τα γλέντια μας, ο τρύγος του μικρού αμπελιού που κάποτε είχες, το πατητήρι στην άκρη του σπιτιού σου στην οδό Δημοκρατίας, το μούστο που έρρεε όταν πατούσαμε τα σταφύλια γελώντας, το κρασί που ανοίγαμε μετά του Αγίου Δημητρίου, τα ψητά στον ξυλόφουρνο σου, τα μαγειρευτά στο τσουκάλι με τα ξύλα στο δώμα μου, τα τσιμπούσια με τη μοναδική ψαρόσουπα στο σπίτι της Μαγδαληνής μεσοτοιχία με το δικό σου. Τους γάμους των παιδιών και μετά ο ερχομός των εγγόνων κι ύστερα…οι ευθύνες, τα χρόνια που βάρυναν τους ώμους μας, οι αρρώστιες και μετά…ο θάνατος.
Ας είσαι αναπαυμένος φίλε Κώστα. Η τύχη θέλησε η εξόδιος ακολουθία σου να γίνει αύριο Δευτέρα 21 Μαΐου ανήμερα στη γιορτή σου, όπου όλοι οι κοινοί μας φίλοι, τα παιδιά σου Αντώνης και Δέσποινα, τα εγγόνια σου, τα ανίψια σου Αντώνης και Πόπη, η νύφη σου η Μαριέττα, στις 12 το μεσημέρι στη Παναγίτσα απέναντι απ’ το κοιμητήριο Ραφήνας, θα σου πουν το στερνό αντίο, αντί για τα χρόνια πολλά. Εκτός από μας φίλε, αφού την ίδια ώρα έχουμε προγραμματισμένο ραντεβού στο Ωνάσειο.
Έτσι σ’ αποχαιρετούμε ο Βαγγέλης κι εγώ, μέσω αυτών των αράδων που περικλείουν ένα κομμάτι της κοινής μας πορείας μ’ ένα φίλο που ποτέ δεν ανταλλάξαμε μια βαριά κουβέντα.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που αύριο θα σε σκεπάσει. Καλή ανάπαυση!
