Τα στατιστικά ήταν εξ αρχής αρνητικά! Τα δεδομένα αμείλικτα και οι αριθμοί αδυσώπητοι! Ωστόσο, ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων (ανεξαρτήτου κομματικής προέλευσης και πολιτικής ιδεολογίας) ήλπιζαν… Η απελπισία άλλωστε, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, στο δρόμο της έσχατης ελπίδας.
Εν τούτοις, το αδιέξοδο της «μίας κάποιας λύσις» κατά την «πρώτη (και τελευταία;) φορά Αριστερά» μάλλον, φαντάζει ορατό. Για τους –έστω και ολίγον- μυημένους στις πολιτικές ειδήσεις, όπως τούτες «σερβίρονται» από τα τηλεοπτικά κανάλια, η εξέλιξη της μακράς και δραματικής διαπραγμάτευσης, αρχίζει και διαγράφεται σε αναμενόμενη και προβλέψιμη τροχιά. Το τέλος, δυστυχώς, φαίνεται να φτάνει και να είναι άκρως απογοητευτικό!
Χαρά σ’ εκείνους δηλαδή, που έφτασαν τη χώρα ως εδώ! Ποιος θα βρεθεί τώρα, να τους αμφισβητήσει;
Φανταστείτε ότι κάποιος ρίχνει ένα όχημα στο χείλος του γκρεμού. Οι δύο μπροστινές ρόδες κρέμονται ήδη, στον αέρα. Ένας άλλος ισχυρίζεται ότι θα καταφέρει να το τραβήξει πίσω. Τελικά, δεν τα καταφέρνει… Ήταν άραγε, ψεύτικες οι υποσχέσεις; Είχε πράγματι, πιστέψει ότι θα τα καταφέρει υπολογίζοντας λάθος; Ήταν ή δεν ήταν στις προθέσεις του, να εξαπατήσει τους άλλους;
Ποιος ξέρει ν’ απαντήσει με σιγουριά.. και τι σημασία έχει;
Σημασία έχει μόνο ότι δεν ήρθε το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Και αυτό είναι μεγάλο κρίμα!
Όπως μεγάλο είναι το κρίμα στο λαιμό εκείνων που διαχρονικά, ευθύνονται για την καταστροφή της πατρίδας μας…
