Η επίσημη πρώτη μου επαφή με την κάλπη συνέβη το ’73 πάλι μ’ ένα ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Μόνο που τότε αν και σε καθεστώς δικτατορίας, υπήρχαν δύο ψηφοδέλτια, ένα σε άσπρο χαρτί με μπλε γράμματα το ΝΑΙ κι ένα σε γκρίζο χαρτί με μαύρα γράμματα το ΟΧΙ. Το τότε καθεστώς φυσικά προωθούσε το ΝΑΙ, οπότε για μένα άσχετα με το ερώτημα, που ήταν σαφές κι ευδιάκριτο σχετικά με τη βασιλεία, το ΟΧΙ αποτελούσε την αντίστασή μου.
Πίσω απ’ το παραβάν διαπίστωσα ότι το ψηφοδέλτιο για να χωρέσει στο φάκελο έπρεπε να διπλωθεί πολλές φορές με αποτέλεσμα το ΟΧΙ να ξεχωρίζει μέσα στο φάκελο λόγω του σκούρου χρώματος που φαινόταν όταν το έριχνες στη κάλπη.
– Δε πάει στην οργή, σκέφτηκα, θα το κρατήσω με τα τέσσερα δάχτυλα να καλύπτουν το φάκελο ώστε να μη μπορούν να δουν το σκούρο χρώμα, κι έκανα το μεγάλο βήμα της αντίστασης των είκοσι και κάτι Μαΐων μου βάζοντας στο φάκελο το ΟΧΙ.
Έλα όμως που ως πρωτάρα δεν ήξερα ότι κάποιος κρατούσε τα κλειδιά της κάλπης, μ’ ένα βιβλίο πάνω στη σχισμή! Πήγα λοιπόν καμαρωτή-καμαρωτή καλύπτοντας το φάκελο όπως προείπα και περίμενα να τραβήξουν το βιβλίο. Άδικα! Με κοίταζαν, τους κοίταζα και το βιβλίο ακίνητο στη θέση του. Δε ξέρω πόση ώρα πέρασε. Μου φάνηκε αιώνας κι η καρδιά μου κτυπούσε σαν ταμπούρλο.
– Θα ψηφίσετε επιτέλους; Με επανάφερε στην πραγματικότητα η φωνή του δικαστικού
– Αν μου το επιτρέψετε ναι, απάντησα. Το βιβλίο όμως δεν μετακινούνταν, μέχρι τη στιγμή που επιστρατεύοντας όσο θάρρος διέθετα είπα:
– Εντάξει, ορίστε ΟΧΙ ψηφίζω, φώναξα τινάζοντας δεξιά-αριστερά το φάκελο με τα δυο μου δάχτυλα, ενώ έτρεμα ενδόμυχα από φόβο. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι κάπως έτσι γεννιούνται οι μικρές ή μεγάλες ανατροπές. Φοβάσαι, αλλά τολμάς.
Σήμερα έρχομαι πάλι αντιμέτωπη μπροστά σ’ ένα ΟΧΙ (τούτη τη φορά πρώτο!) κι ένα ΝΑΙ, σ’ ένα ανύπαρκτο στην ουσία ερώτημα δυσνόητο έως ακατανόητο, σ’ ένα και μοναδικό ψηφοδέλτιο, δοσμένο από μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, που θέλει να με πείσει ντε και καλά ότι όλα είναι σύμφωνα με δημοκρατικούς κανόνες, ενώ παράλληλα την όλη διαδικασία αρχίζει να σκεπάζει το βαρύ πέπλο του διχασμού.
Έτσι ενώ αρχικά είχα ταχτεί υπέρ του λευκού, (ΠΟΝΤΙΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ, ΤΟ ΑΙΜΑ ΑΥΤΟΥ ΕΦ’ ΥΜΩΝ…Ο ΛΑΟΣ;), γιατί δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο λαός πρέπει να πάρει μια απόφαση που βαρύνει τον εκλεκτό του άρχοντα (ποτέ δε συμπάθησα τον Πόντιο Πιλάτο), υπό καθεστώς που θυμίζει έντονα ολοκληρωτισμό, επανέρχομαι στο στάδιο της πρώτης μου νιότης, της πρώτης μου ψήφου και ψηφίζω ΝΑΙ, μόνο και μόνο για να αντισταθώ σε μια κυβέρνηση που με κορόιδεψε και με γέμισε ψέματα, οδηγώντας την πατρίδα μου και όλους εμάς, σε κλειστές τράπεζες, στην αβεβαιότητα για το μέλλον, στη θλίψη για όσα παντοτινά χάθηκαν, τουλάχιστον για τη δικιά μου γενιά, ευχόμενη το μέλλον για τους νεότερους, έστω και μακριά, να γίνει πιο λαμπερό κι ελπιδοφόρο.
Ευχαριστώ την πρώτη φορά αριστερά, ευχαριστώ τον Αλέξη Τσίπρα που φανταζόμουν ως χαρισματικό ηγέτη, ότι μου έδειξε πριν κλείσω για πάντα τα μάτια μου, τι σημαίνει ΑΡΙΣΤΕΡΑ!
