Δεν είναι που μου αρέσουν τα ανατολίτικα, μεγαλοπρεπή ονόματα.
Βάφτισα το γατάκι μου Μιθριδάτη επειδή από την έλευση του, την άνοιξη, μια παράξενη, απρόσμενη αντοχή αναπτύσσεται μέσα μου. Αποδέχομαι τα πάντα. Καταπίνω το πιο πικρό δηλητήριο σαν ποτήρι πορτοκαλάδας. Τίποτε δε με τρομάζει. Ακόμα κι όταν άρχισαν να συμβαίνουν όσα θεωρούσα απίθανα, διαπίστωσα ότι ο ήλιος ανέτειλε κανονικά. Κι ήταν ωραίο!
Οι ουρές ως και τη μαύρη νύχτα έξω από τις τράπεζες τον περασμένο Ιούλη, αντί να με τρομοκρατήσουν, μου προκάλεσαν ένα είδος νιρβάνας. Ολιγαρκής, αισθάνθηκα σαν τους αποκλεισμένους στα χιόνια που αρκούνται στα απαραίτητα. Ήταν μια δροσιά αυτό στην κάψα του καλοκαιριού. Ανακάλυψα τη χαμένη αξία της βουτιάς στη θάλασσα, στην οποία πήγαινα ξανά με τα πόδια, όπως όταν ήμουν παιδί. Το αιρκοντίσιον δούλευε ασταμάτητα μα θεωρούσα απίθανο να έρθει λογαριασμός με κλειστά τα ταχυδρομεία. Μόνο η τηλεόραση με ταλαιπωρούσε, απασχολώντας την προσοχή μου περισσότερο απ’ όσο ήθελα, ιδιαίτερα μετά τα μεσάνυχτα, ώσπου να φτάσει τρεις το πρωί, ν’ αρχίσουν οι κρίσιμες συνεδριάσεις του κοινοβουλίου. Ως εκείνη την ώρα απολάμβανα το διάβασμα και τα κόλπα του Μιθριδάτη.
Ακόμα κι όταν άρχισαν και πάλι οι απειλές, την ανησυχία μου από τα επικίνδυνα παιχνίδια του γάτου με τα λυκόσκυλα της γειτονιάς μετρίαζαν τα λεφούσια και οι πνιγμοί των προσφύγων. Μου έδιναν μια δυσάρεστη αίσθηση σιγουριάς, ένα ίλιγγο αιώρησης, αλλά έπεισα τον εαυτό μου ότι έκανα κούνια.
Ευτυχώς όσο μεγαλώνει ο γάτος, τόσο απολαμβάνω το Μιθριδατισμό μου, συνειδητοποιώντας ότι πέρσι τέτοια εποχή ήταν αδύνατο και να φανταστώ ακόμη τη χαρά, τις εκπλήξεις που επιφύλασσε ένα γκρίζο ζωάκι. Τώρα, με τη συμπλήρωση του πρώτου χρόνου του, χαίρεται κι ο ίδιος την απειλητική επαιτεία του, τετράπαχος χάρη στους γείτονες, αφού έχει πια συνειδητοποιήσει ότι είναι εντελώς αδύνατο να τον ταΐσω.
