Φρενίτιδα εθνικού ενθουσιασμού έχει καταλάβει την πλειονότητα των Ελλήνων, που φουσκώνουν από περηφάνεια απ’ τη επιθετικότητα της κυβέρνησης της αριστεράς, στη διεκδίκηση των δίκιων της πατρίδας, απέναντι στους δανειστές της.
Ακόμα κι ο πιο επιφυλακτικός παρατηρητής, που κρατάει πισινή για το που μπορεί να οδηγήσει η εθνική μας ‘’μαγκιά’’, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι είναι χάρμα οφθαλμών να βλέπει τη νεανική παρουσία του πρωθυπουργού της Ελλάδας να οργώνει τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, να στέκεται δίπλα στους άλλους πρωθυπουργούς και να διατρανώνει την επιθυμία του να αλλάξει τα πάντα στην Ευρώπη.
Να βλέπει τον Έλληνα υπουργό οικονομικών να αντιμετωπίζει στα ίσα τους ομολόγους του, ιδίως τον Σόϊμπλε, με τον οποίο δεν δίστασε να συμφωνήσει ότι διαφωνούν. Παράλληλα να χειροκροτεί την υπέροχα εκτελεσμένη πιρουέτα Βαρουφάκη στο θέμα της διαγραφής μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους, που διαγράφτηκε απ’ την ατζέντα μετά τις πρώτες κι όλα επαφές του με τα ιερά τέρατα της οικονομίας.
Να βλέπει μία ολόφρεσκη παρουσία, μια νέα γυναίκα να αναλαμβάνει πρόεδρος της Βουλής και μάλιστα να κάνει ρεκόρ ψήφων αποδοχής της υποψηφιότητάς της.
Μ’ ένα τέτοιο προφίλ, ηλικιακά νέων ατόμων και γενικότερα καινούργιων ονομάτων, άσχετα αν προϋπήρχαν ως σύμβουλοι προηγουμένων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ (βλέπε Βαρουφάκη) ή βουλευτές (βλέπε Κουρουμπλή κ.α.), η αριστερά μπορεί να κάνει οποιαδήποτε πιρουέτα, ακόμα κι από τις δυσκολότερες, με τη σιγουριά ότι θα τύχει της επιδοκιμασίας των εκλεκτόρων της, πολύ δε περισσότερο όσων δεν την ψήφισαν.
Γιατί όπως και να το κάνουμε το πάλεψε βρε αδελφέ!
Στον αντίποδα η δεξιά.
Εγκλωβισμένη στη δυσκαμψία της εμμονής σε λανθασμένα συμπεράσματα, στα ίδια και τα ίδια πρόσωπα στο προσκήνιο, με τις μεγαλύτερες ηλικίες να κυριαρχούν εμποδίζοντας ή ακόμα περισσότερο στραγγαλίζοντας την ανάδειξη των νεότερων, κουράζει και απογοητεύει ακόμα και παραδοσιακούς ψηφοφόρους που της έδωσαν ωστόσο ένα ικανοποιητικό εκλογικό ποσοστό.
Ο Σαμαράς περιτριγυρισμένος από αυλοκόλακες που του χαϊδεύουν τ’ αυτιά με φρούδες ελπίδες περί συγκράτησης του ποσοστού της παράταξης της Ν.Δ. στα επίπεδα του 2012 μειωμένο ελάχιστα, δεν βλέπει το μέγεθος της ήττας που υπέστη το κόμμα.
Δεν διακρίνει επίσης, καλυπτόμενος απ’ την ομίχλη των ισχυρισμών περί δήθεν αριστερής παρένθεσης, την μεγάλη απήχηση που έχει στο ευρύ κοινό η παρουσία των κυβερνητικών εκπροσώπων, με τις ενδυματολογικές πρωτοτυπίες, τον πολιτικό όρκο, την ανατροπή των κάθε είδους ταμπού, που πεισματικά διατηρεί η παλαιά δεξιά.
Ο Σαμαράς επιμένει στο ότι δεν είναι καιρός για εσωστρέφεια στο κόμμα της Ν.Δ. και δε βλέπει το τσουνάμι που έρχεται παρόλες τις προειδοποιήσεις προς τούτο.
Το Μητσοτακαίικο σε αναβρασμό που οδηγεί τον πατριάρχη στο νοσοκομείο, τον Μεγάλο να δικαιώνεται χωρίς ποτέ να έχει ανοίξει καν το στόμα του, τη νεολαία να ασφυκτιά στο μπαλαούρο και τους καρεκλοκένταυρους να μην κάνουν τόπο σε νέα πρόσωπα και φρέσκες ιδέες.
Με όλα αυτά κι αν η Ν. Δημοκρατία δεν αλλάξει, δεν ανοιχτεί προς το κέντρο, δεν κάνει τόπο στα νιάτα (που ήταν όλο αυτό τον καιρό ο Μηταράκης;) από το μόνο αξιόλογο πόλο με μια καλή σιρμαγιά κοντά στο 30% της κεντροδεξιάς, κινδυνεύει να συρρικνωθεί αφήνοντας ελεύθερο το κέντρο στον οποιοδήποτε πορθητή.
Συμπερασματικά να σημειώσουμε ότι αν η κυβέρνηση κάνει τις απαραίτητες πιρουέτες που ξέρει τόσο καλά να εκτελεί και διατηρήσει τη χώρα εντός Ευρώπης και ευρώ, αν ο Βαρουφάκης σαν πανέξυπνος οικονομολόγος δεν αφήσει τη βόμβα μιας ανεξέλεγκτης πτώχευσης να σκάσει στα χέρια του, φανταστείτε το Βαρουφάκη να λέει το απευκταίο «δυστυχώς επτωχεύσαμε» πράγμα που θεωρείτε απίθανο να αφήσει να συμβεί, ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως αναδειχτεί ο πορθητής του επιθυμητού απ’ όλους κέντρου και κατ’ επέκταση της κεντροαριστεράς.
