Σ’ ένα κυκεώνα αβεβαιότητας ζουν και κινούνται το τελευταίο διάστημα οι Έλληνες, καθώς η αβεβαιότητα του αύριο επηρεάζει τη ζωή τους πολύ περισσότερο απ’ ότι ταλανίστηκε τα τελευταία 5 χρόνια, λόγω της ξαφνικής ανατροπής όσων σταθερών υπήρχαν μέχρι τότε.
Το χειρότερο είναι ότι εξ’ αυτής της αβεβαιότητας οι διαπροσωπικές σχέσεις περνάνε κρίση. Οι άνθρωποι γίνονται οξύθυμοι, τσαντίζονται με το παραμικρό και φωνάζουν χωρίς λόγο.
Για του λόγου το αληθές περιστατικό που μου διηγήθηκε καλός φίλος για δυο οδηγούς που ‘’πλακώθηκαν’’ επειδή κορνάρισε ο ένας στον άλλο. Όλα αυτά είναι δείγματα του ότι ο κόσμος δεν αντέχει.
Συζητώντας με ταλαντούχο νέο που δραστηριοποιείται στο χώρο της πληροφορικής, μου είπε ότι δουλεύει το λιγότερο 16 ώρες την ημέρα. Δεν μπορεί να κοιμηθεί, δεν τον χωράει ο τόπος, δεν υπάρχει συνεννόηση με τους δικούς του ανθρώπους κι όλα αυτά λόγω της ανασφάλειας που έχει γιγαντωθεί το τελευταίο διάστημα.
«Από τη μία λέω στον εαυτό μου, μου εκμυστηρεύτηκε, το παλεύεις, από την άλλη μήπως αυτό μου γυρίσει ανάποδα;» Πιστεύω ότι λίγο πολύ όλοι νιώθουμε κάπως έτσι.
«Ναι! Αλλά γιατί τώρα;» θα μου πείτε. Πέντε χρόνια το ψιλοπαλέψαμε. Πέντε χρόνια αντέξαμε τη μιζέρια μας, όταν άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, γιατί κάπου στριφογύριζε η ελπίδα ότι κάτι θ’ αλλάξει.
Κι όταν αυτό άλλαξε με μια νέα κυβέρνηση, η ελπίδα άρχισε να φτερουγίζει χαρούμενη. Για πόσο λίγο όμως! Καθώς αποδείχτηκε ότι χωρίς σχέδιο, παρά μόνο με τη μαγκιά και τον τσαμπουκά, δεν μπορεί να υπάρξει εθνική περηφάνεια.
Έτσι φθάνουμε στο αύριο προσπαθώντας να μη μας καταπιεί η κινούμενη άμμος στην οποία εγκλωβιστήκαμε. Έτσι φθάνουμε στο αύριο, αφού η σιωπηλή πλειοψηφία έχει αφήσει τον καναπέ της και τρέχει στη πλατεία να διατρανώσει τη θέλησή της να παραμείνει η χώρα μέσα στη Ε.Ε. και το ευρώ, ξέροντας ότι μόνο ‘’προστατευμένη’’ και κάνοντας αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στις κακές της συνήθειες, θα μπορέσει να ορθοποδήσει ξανά.
Μια απορία όμως μένει. Άραγε ο Αλέξης Τσίπρας, ένας χαρισματικός νέος με ηγετικό προφίλ όπως δείχνουν τα πράγματα, θα επιτρέψει να οδηγήσει την Πατρίδα σ’ ένα σκοτεινό μέλλον, που μόνο καταστροφή εγκυμονεί, τόσο για τη χώρα, όσο και για τον ίδιο;
Επιτέλους τι θα ξημερώσει αύριο; Όλα μπορούμε ως λαός να τ’ αντέξουμε εκτός απ’ το να πετάξουμε μακριά την πανοπλία που προφυλάσσει τη Ελλάδα, εκτός των άλλων κι απ’ όσους καιροφυλακτούν ολόγυρά της να την κατασπαράξουν.
Ο Θεός να μας βοηθήσει, εφόσον εμείς κάνουμε το καλύτερο για να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας, δεν έχω να πω κάτι άλλο.
