Να έχετε μια καλή χρονιά. Μια χρονιά για εμάς κι όχι γι’ “αυτούς”
Μια χρονιά που θα αποτυπώνει τις επιθυμίες και τις ελπίδες σας. Μια χρονιά που θα είναι πιο κοντά στα “θέλω” απ’ ότι στα “πρέπει”. Μια χρονιά που θα απενοχοποιήσει τις μικρές γλυκές “πολυτέλειες” της ζωής σε πείσμα της γενικευμένης μιζέριας που μας επιβάλλεται άμεσα ή έμμεσα.
Ξεκίνησα τα προεόρτια όπως πρέπει. Με μια σχεδόν ψυχαναγκαστική γιορτινή προπόνηση, με υπέροχα στολίδια εντός και εκτός εαυτής, με πολλά χαμόγελα μισά αλήθεια μισό ψέμα, με αποφασιστική διάθεση να είμαι αυτά τα Χριστούγεννα σαν ζωντανό ολόφωτο δέντρο…Οι γιορτές ήρθαν κι εγώ υλοποιούσα το πνεύμα τους. Όλο το πακέτο, όλο το σκηνικό, όλο το όνειρο. Το υλοποιούσα με την τελειομανία του ανθρώπου που κατά βάθος αγωνιά…
Κάπου στην μέση των γιορτών συνειδητοποίησα ότι κάθε μέρα που περνούσε μ’ έφερνε πιο κοντά στο τέλος της “παρένθεσης” κι αυτό μου προκαλούσε κρίσεις άγχους. Ότι οι γιορτές δεν ήταν η κορύφωση μιας ανεκτής ή θετικής κανονικότητας στον κύκλο των ημερών, αλλά μια ολιγοήμερη φυγή από την πραγματικότητα.
Και κάπως έτσι θύμωσα…
Θύμωσα μ’ εμένα που δεν μπορούσα ούτε να χαλαρώσω ευτυχισμένα, ούτε όμως να αντιδράσω πραγματικά. Θύμωσα με την αδυναμία μου να πιστέψω ξανά σε μια νέα χρονιά, μια νέα εποχή, μια νέα αρχή για έναν τόπο που είναι και δικός μου.
Θύμωσα με όσους μας ρήμαξαν αντί να ανταποδώσουν την εμπιστοσύνη που τους δείξαμε με την ψήφο μας, με όσους μας ρημάζουν αντί να συμπάσχουν έστω και συμβολικά μαζί μας, με όσους ρήμαξαν και ρημάζουν αρχές, αξίες, ηθικούς κώδικες, κοινωνικά συμβόλαια, πολιτισμικές κατακτήσεις, εθνικές προοπτικές.
Θύμωσα με όσους προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι η οικονομία και μόνον η οικονομία, ενώ είναι μια καθολική κατάπτωση, ένας συνολικός ζόφος που μας απορροφά χρόνο με τον χρόνο και μας αποστερεί την ποιότητα ζωής.
Κάπως έτσι το δέντρο και το τραπέζι των γιορτών ήταν και δεν ήταν εκεί. Ήμουν και δεν ήμουν παρούσα. Ζούσα και δεν ζούσα τις στιγμές. “Αυτοί” όποιοι κι αν είναι, όπου κι αν βρίσκονται, ότι κι αν κάνουν κατάφεραν να μας φέρουν στα δικά τους ολίγιστα μέτρα, στη δική τους ανεπάρκεια και στη δική τους ασημαντότητα.
Όχι γιατί μετάλλαξαν τον καθένα από εμάς αλλά διότι άλλαξαν τόσο πολύ τον “χώρο” μας ώστε να ασφυκτιούμε να πνιγόμαστε μέσα του. Τον μίκρυναν, τον ευτέλισαν, τον απαξίωσαν, τον μετέτρεψαν σε μια σκηνή περιφερόμενου μπουλουκιού, στην οποία υποχρεωτικά πρέπει να παίζουμε ρόλους.
Να έχετε λοιπόν μια καλή χρονιά. Όλη τη χρονιά, κάθε μέρα και κάθε ώρα της. Να είναι δική σας η ζωή που θα κυλήσει κι όχι δική τους μ’ εσάς κομπάρσους. Αυτό το χρωστάμε στους εαυτούς μας ή τουλάχιστον εγώ σίγουρα το χρωστάω!
