Συμβαίνει πάμπολλες φορές τα συναισθήματα να μετατρέπονται σε ρόλους. Πάρτε για παράδειγμα έναν μονίμως επαναστατημένο οπαδό, κάποιον διαρκώς αγανακτισμένο θαμώνα καφενείου ή έναν άλλον επίμονο θιασώτη των σκοτεινών δυνάμεων που απειλούν τις βεβαιότητές του.
Η λίστα είναι ατελείωτη από τέτοιους τύπους. Ζουν ανάμεσά μας ως συνηθισμένοι άνθρωποι, αλλά θεωρούν ότι είναι τόσο σπουδαίοι και διαφορετικοί, που δεν τους νοιάζει να επινοούν τα πιο απίθανα επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν πόσο στριμμένα άντερα είναι.
Ο θυμός, η αγανάκτηση, η αγένεια και η απείθεια που τους διακρίνει δεν τους απασχολεί και ιδιαίτερα μιας και έχουν απλωθεί πάνω τους ως διπλή στρώση δέρματος. Χαλάλι τους.
Δεν θα τα βάψουμε μαύρα ούτε και κόκκινα. Δεν πρόκειται κανείς να τους στερήσει το δικαίωμα να απολαμβάνουν τα συναισθήματά τους, αφού όπως αρέσκονται να λένε η ελευθερία κάποιου σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.
Ορθόν το θέσφατον, αρκεί οι ρόλοι που καμώνονται ότι υπηρετούν να μην παραβιάζουν την οικειότητα του διπλανού τους. Τουτέστιν λιγότερο θόρυβο, λιγότερη ανορθογραφία, λιγότερη αχρωματοψία.
