Η καθηγήτρια Λίτσα Ρίζου μετά από 36 χρόνια παραγωγικής παρουσίας στη 2βάθμια εκπαίδευση ως καθηγήτρια και διευθύντρια στα σχολεία που υπηρέτησε, συνταξιοδοτείται!
Δέστε πως αποχαιρετά τα έδρανα της 2βάθμιας εκπαίδευσης και πως υποδέχεται τους νέους ορίζοντες που ανοίγονται μπροστά της, στην σελίδα της στο FB:
“Αυτό ήταν!… Τελείωσε!..
Η 1η Σεπτεμβρίου για μένα ήταν το τέλος και η αρχή συνάμα. Τελευταία ημέρα μου στο σχολείο και η αρχή μιας νέας πραγματικότητας πρωτόγνωρης για μένα.
Παρέδωσα και αποσύρομαι αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες, από τη χορεία των μάχιμων και μαχόμενων εκπαιδευτικών.
Η αγωνία μου για τα παιδιά και την Παιδεία αποτυπώθηκε σε ό,τι με αφοσίωση, ανιδιοτέλεια, αυταπάρνηση, υψηλή συναίσθηση ευθύνης προσπάθησα να κάνω όλα αυτά τα 36 χρόνια ως καθηγήτρια και ως διευθύντρια στα σχολεία, στα οποία υπηρέτησα. Η μισή μου ζωή…
Πάντα δινόμουν με όλες μου τις δυνάμεις, με κόστος και χωρίς αντάλλαγμα. Η μόνιμη αγωνία μου κοιτάζοντας το μαθητή στα μάτια ήταν αν θα κατακτήσει αυτό που του δίδασκα. Λειτουργούσα σαν το δάσκαλο, που ως γνωστόν, δεν μεταφέρει μόνο εγκύκλιο γνώση στο μαθητή. Μεταφέρει έναν ολόκληρο κόσμο, μια και η εκπαίδευση είναι άφατη γνώση, μεταφορά “χυμών”, ήθους, στάσης ζωής και όχι διανοητικό κατασκεύασμα.
Στις διοικητικές θέσεις που ανέλαβα επέλεγα να εφαρμόζω τακτικές που να αναδεικνύουν τον ρόλο του σχολείου, το οποίο οφείλει να μην αρκείται σε ένα μονοδιάστατο γνωστικό, αλλά να επιδιώκει έναν πολυδιάστατο παιδευτικό προσανατολισμό.
Στις επιδιώξεις μου πάντα ήταν να δημιουργούνται γέφυρες που ενώνουν και δίνουν δύναμη στα παιδιά να αλληλεπιδρούν και να παίρνουν πρωτοβουλίες, ώστε να επιτυγχάνεται η θεωρητική γνώση και η ψυχοπνευματική ανάπτυξη. Η αισθητική καλλιέργεια και η συναισθηματική διεύρυνση. Με αυτό το πνεύμα είναι σαφές ότι ενισχύεται η καινοτομία και η δημιουργικότητα, και παρέχεται κάθε δυνατή διευκόλυνση, ώστε να αναβαθμισθεί η ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου.
Συνάντησα σπουδαίους συνεργάτες εκπαιδευτικούς – δεν είχα ποτέ υφισταμένους… – αυτούς, που κάνουν το παραπάνω μέσα σε ένα πλαίσιο ατομικής και κοινωνικής ευθύνης, συμβάλλοντας στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας των μαθητών μας, αλλά και στη δημιουργία ενός σύγχρονου σχολείου που μέσα σε ένα παιδαγωγικό κλίμα, προσφέρει δεξιότητες και δυνατότητες. Τους ευχαριστώ από καρδιάς!
Συνάντησα και συνεργάστηκα με μαθητές “αστέρια”! Τους ευχαριστώ, για όσα μου έδωσαν και τους εύχομαι να αγγίζουν πάντα τους στόχους τους.
Η τροχιά που διέγραψα και το ίχνος που ίσως άφησα θα κριθεί στο μέλλον. Εγώ, πάντως, φεύγω με ήσυχη τη συνείδηση και συνεχίζω με σταθερά, αλλά ταυτόχρονα αβέβαια και αμήχανα βήματα, για την επόμενη μέρα, επειδή ζωή χωρίς αλλαγή δεν είναι ζωή, ακολουθώντας και το ηρακλείτιο: “τα πάντα ρει και ουδέν μένει”.
Κλείνοντας καταφεύγω σε στίχους από το ποίημα της Δημουλά, “Συνέντευξις”, που μου αφιερώθηκε σε ειδικές στιγμές και που για μένα αποτελεί σπουδαία παρακαταθήκη και στάση ζωής ιδιαίτερα για την επόμενη μέρα:
Φυσικά και ονειρεύομαι.
Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;
………………………………
Ένα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο.
Το όριο. Ως πού να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
Θα ήταν γεράματα.
Ευχή για μια σχολική χρονιά, όπως πάντα την είχα ονειρευτεί. “Με λογισμό και μ’ όνειρο”….
Ακάματοι εκπαιδευτικοί, με έμπνευση και αστείρευτο δημιουργικό πνεύμα και μαθητές που διψούν για “ουρανό”!…
Πεποίθησή μου είναι ότι στο σκοτεινό παρόν της Ελλάδας, το σχολείο πρέπει και μπορεί να παραμείνει ένα λιμάνι υπήνεμο, όπου θα σφυρηλατείται ένα άλλο μέλλον”.
