Μετά από κάθε παγκόσμια δοκιμασία είτε λέγεται πόλεμος, είτε πανδημία, γίνεται ένας απολογισμός για το τι προκάλεσε αυτό το χάος, πως αντιμετωπίστηκε, πως συνεχίζεται η ζωή κι εν κατακλείδι τι χάνουμε και τι κερδίζουμε απ’ όλο αυτό.
Πριν την εμφάνιση της πανδημίας η ανθρώπινη διάνοια κατακτώντας ολοένα και περισσότερη τεχνογνωσία – κατάκτηση διαστήματος, δημιουργία ζωής (εξωσωματική – κλώνοι κ.α.) έφτασε να πιστεύει ότι έγινε θεός. Ακόμα η ανθρώπινη απληστία συγκεντρώνοντας όλο και περισσότερα υλικά αγαθά, έκανε το χρήμα θεό.
Δυστυχώς και οι δύο αυτοί θεοί αποκαθηλώθηκαν απ’ έναν απειροελάχιστο ιό, αόρατο με γυμνό μάτι, που απογύμνωσε την ανθρώπινη αλαζονεία αποδεικνύοντας ότι ο Θεός απέχει παρασάγγας απ’ την ανθρώπινη διάνοια, η οποία στάθηκε – στέκεται ανήμπορη να ανακόψει την θανατερή πορεία του νέου κορωνοϊού αφού αργεί ακόμα η εξεύρεση αντιϊικού φαρμάκου που να τον εξουδετερώνει.
Αποκαθηλώθηκε ωστόσο κι η καθημερινότητα του συνεχούς κυνηγιού χρόνου που ποτέ δεν φτάνει προς απόκτηση όλο και περισσοτέρων υλικών θυσιάζοντας αξίες και ιδανικά που κυριαρχούσαν στο παρελθόν, μέχρι την ώρα που ο νέος ιός επέβαλε τον αναγκαστικό μας εγκλεισμό κι ως εκ τούτου τη στροφή σε άπλετο χρόνο που μπορούμε να διαθέσουμε σε παλιές συνήθειες όπως η ασχολία με τους δικούς μας ανθρώπους, κυρίως όμως με τον εαυτό μας που τόσο πολύ είχαμε εγκαταλείψει.
Σε μεγάλες δοκιμασίες πάντα κάτι χάνουμε και κάτι κερδίζουμε!
Στη συγκεκριμένη χάσαμε και χάνουμε ανθρώπινες ζωές, δουλειές, προσωπική επαφή με συγγενείς, φίλους, γνωστούς, χειραψίες, αγκαλιές, φιλιά… Μεγάλες απώλειες…
Κερδίζουμε σε διαπιστώσεις όπως:
Ότι ο τουρισμός δεν μπορεί και δεν πρέπει ν’ αποτελεί την μοναδική πηγή εσόδων για την πατρίδα μας, κυρίως των νησιών. Ότι η παγκοσμιοποίηση πρέπει να διέπετε από κανόνες με επίκεντρο την υγειονομική ασφάλεια κι όχι την άντληση οικονομικών οφελών. Ότι η στροφή στον πρωτογενή τομέα και σε παραδοσιακά επαγγέλματα που έχουν αφεθεί σε οικονομικούς μετανάστες, είναι απαραίτητο συστατικό για την εξασφάλιση εισοδήματος, που δεν υπόκειται αποκλειστικά σ’ εξωτερικούς παράγοντες. Ότι η εστίαση δεν μπορεί να είναι η εύκολη λύση για να εξασφαλίσουμε αποκούμπι στα προς το ζην, καθώς επηρεάζεται άμεσα από αστάθμητους παράγοντες (δεν ανοίγουμε ένα μαγαζί για να το κλείσουμε εντός ολίγου). Ότι ο πολιτισμός αποτελεί τη μόνη καθαρή εκτόνωση ψυχής και σώματος. Ότι οι οικογενειακοί δεσμοί είναι αξία ανεκτίμητη.
Στο κάτω κάτω μια πανδημία είναι κι αν η επανεκκίνηση οικοδομηθεί πάνω σε νέες σταθερές όχι μόνο θα κάνει την ζωή μας καλύτερη, αλλά θα φέρει και την ευμάρεια τόσο απαραίτητη για την ταλαιπωρημένη πατρίδα μας.
Η καλή ζωή δεν βασίζεται κατ’ αποκλειστικότητα πάνω στο χρήμα, αλλά σε αξίες και ιδανικά που έκαναν την πατρίδα μας παράδειγμα αιώνων για άλλα έθνη και λαούς.
