Και μη ξεχνούμε, ένα παιγνίδι ειν’ η ζωή, κρυφτό ας το πούμε…
και μοιάζουν γιατί στην ζωή και στο κρυφτό αυτοί που ΜΕΤΡΑΝΕ δεν κρύβονται….
Γράφει η Φαίδρα Καψωμενάκη
ΚΑΙ ΗΡΘΑΝ ΝΤΥΜΕΝΟΙ ΦΙΛΟΙ ,ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ …..
Το λαβωμένο τριαντάφυλλο…..
Δεν ήξερα να χρησιμοποιώ τα αγκάθια μου για προστασία !
Άνοιξα τα ροδοπέταλα μου και προσπάθησα να ομορφύνω
την ασχήμια γύρω μου…
Και τότε τους είδα!
Πόση χαρά είχα! Πανέμορφοι! Ντυμένοι με φορεσιές που δεν είχα δει άλλη φορά!
Το γέλιο τους, το τραγούδι τους, σειρήνες που με παραπλανούσαν να στολίσω τον κήπο τους…
Μου άπλωσαν χέρια αγκαλιάς!
Δεν τα φοβήθηκα! Τα εμπιστεύτηκα!
Άφησα την ψυχή μου να ζεσταθεί!
Την καρδιά μου να αγαπήσει!
Τον νου μου να ονειρευτεί!
Όμορφος που ήταν ο κόσμος! Τους πίστεψα!
Μα όχι δεν ήταν όμορφος ο κόσμος τους!
Τα όμορφα ρούχα τους, με αλλόκοτα χρώματα!
Σκίστηκαν και μείναν γυμνοί!
Πόση λύπη ένοιωσα.
Πόσο γρήγορα όλα έγιναν!
Δε ήθελα, δεν ήξερα να χρησιμοποιώ τα αγκάθια μου!
Και τώρα μαραμένα τα ροδοπέταλα μου ποδοπατούνται και πονούν!
Η ευωδιά τους έγινε δάκρυα και ποτίζουν την σκληρή γη να περπατούν οι γυμνοί άνθρωποι…
Φαίδρα…
