Κατακαλόκαιρο, αποφασίζω μεσημεριάτικα Σαββάτου με πολλή ζέστη, να κάνω βόλτα με το αυτοκίνητο στο παραλιακό διαμάντι της Αττικής, τη λεγόμενη «Αθηναϊκή Ριβιέρα».
Ξεκινώ λίγο πριν τον Άλιμο και μετά τη Γλυφάδα, μπαίνω στο δήμο Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης, έχοντας τη θάλασσα στα δεξιά μου. Το ωραιότερο κομμάτι της Αττικής, το νότιο παραλιακό μέτωπο μόλις ξεκινά.
Η παραλία ατελείωτη, σε άλλα σημεία αξιοποιημένη και σε άλλα όχι και στο βάθος ο όρμος της Βουλιαγμένης. Καθώς περνώ το δημαρχείο της Βούλας και το Vive Mare, κατευθύνομαι προς Βουλιαγμένη και κάνω μια παράκαμψη προς το Καβούρι, το Μικρό με τα ακριβά σπίτια και τις βίλες και το Μεγάλο με τον πολύ κόσμο στην παραλία και τα γύρω πεύκα και αλμυρίκια, που φέρνει στις μνήμες των παλιών, την παλιά Βουλιαγμένη με τα καφενεία και τα λίγα σπίτια.
Μπαίνω στον Λαιμό, έχοντας μπροστά μου τον Ναυτικό όμιλο, τον ιστορικό ΝΟΒ, κάνω μια βόλτα στην προσεγμένη μαρίνα με τα πολυτελή κότερα και το Moorings και φθάνω ως το τέλος του δρόμου, που πολλοί κάθονται να χαζέψουν τη θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα.
Επιστροφή πίσω, με τον πολυτελή και εντυπωσιακό Αστέρα στο αριστερό μου χέρι, ίσως το καλύτερο σημείο της Αττικής για το ιστορικό ξενοδοχείο, όπου στις καμπάνες του έχουν φιλοξενηθεί καλλιτέχνες, ξένοι πολιτικοί και διασημότητες. Ένας χώρος πνιγμένος στο πράσινο, αλλά κυρίως προνομιακός, γιατί έχει μέσα στον χώρο του, δίπλα ακριβώς στην άμμο, τον ιστορικό αρχαίο Ναό του Απόλλωνα Ζωστήρα.
Ξαναμπαίνω στην κίνηση της παραλιακής, με την πλατεία και τα καφέ της πόλης και ακριβώς μετά στα αριστερά μου, μέσα στον κούφιο βράχο η εντυπωσιακή Λίμνη της Βουλιαγμένης, με τις υποβρύχιες σήραγγες, την καταπράσινη βλάστηση, που σε καλεί να κάνεις μια βουτιά έχοντας μπροστά σου αυτό το μοναδικό τοπίο.
Αφήνω πίσω μου τη Βουλιαγμένη και καθώς οδηγώ στα Λιμανάκια, με τις στροφές που για πολλά χρόνια γίνονταν κόντρες με τα αυτοκίνητα. Προς τα κάτω βράχια και μικρές παραλίες, δημοφιλείς σε όσους αρέσει η κατάδυση στο βυθό και το υποβρύχιο ψάρεμα. Τα Λιμανάκια ήταν και είναι πάντα το σημείο, που αράζουν τ’ αυτοκίνητα – πολλές φορές με ζευγαράκια – για να δουν τη θάλασσα με την μαγευτική θέα.
Λίγο μετά, το Island, το γνωστό club, πνιγμένο στο πράσινο, με έμβλημα το εκκλησάκι σαν να τονίζει την ανάγκη ανάδειξης της Αθηναϊκής Ριβιέρας.
Μπαίνω Βάρκιζα, με τον Ι. Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τα διαμερίσματα που βλέπουν θάλασσα, τα παραλιακά καταστήματα και συνεχίζω στην Αθηνών-Σουνίου, αφού περνώ το παλιό Ρίμπας και το τούνελ μέσα στο βράχο, φθάνοντας στην Αγία Μαρίνα, με το εκκλησάκι της και την παραλία της Λομπάρδας και της Αλθέας.
Λίγο μετά, το Λαγονήσι, απ’ τις πιο όμορφες περιοχές της Νοτιοανατολικής Αττικής, με τα beach bar στο ύψος της Γαλάζιας Ακτής, την παραλία του Αγίου Νικολάου και στο ύψος της Λ. Καλυβιών στο Boa. Βλέπω τον όρμο του Λαγονησίου, που σήμερα είναι ιδιωτικός και έχει γίνει το Grand Resort Lagonissi, στη θέση του παλιού Ξενία. Κάποιες απ’ τις ταμπέλες των μαγαζιών και η αρχιτεκτονική των εξοχικών, σε παραπέμπουν στη δεκαετία του 1960 και 1970.
Φθάνω Σαρωνίδα! Ο οικισμός κατά μήκος του κεντρικού δρόμου προς το βουνό και προς την Ανάβυσσο, συναντώ τις καλύτερες παραλίες της Αττικής, το Μαύρο Λιθάρι, το Eden, το Καλυψώ. Βλέπω την ιστορική Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων, την παραλία της Αναβύσσου με το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου.
Και μετά τον Κούρο και το Plaza, να σου η γραφική Παλαιά Φώκαια. Τόπος Μικρασιατών προσφύγων. Με την Αγία Ειρήνη στο λόφο να δεσπόζει πάνω από τον οικισμό, την κεντρική πλατεία που παίζουν μικρά παιδιά και τρώνε παγωτό οι μεγάλοι, απέναντι το ανοιχτό θεατράκι που το καλοκαίρι μπορείς να πετύχεις έκθεση βιβλίου, η προβλήτα με τα καΐκια κι οι ψαροταβέρνες στο δρόμο.
Η θέα από τον παραλιακό δρόμο σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε νησί!
Προσπερνάω τις παραλίες Θυμάρι και Καταφύγι, όπου η Παναγία και ο οικισμός, του Χάρακα. Φθάνω Λεγρενά και ΚΑΠΕ και ακριβώς μετά το Cape αντικρίζω ένα από τα σημαντικότερα Ιερά της Αρχαιότητας, τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Ανεβαίνω έχοντας θέα το απέραντο γαλάζιο και καθώς πέφτει ο ήλιος χρωματίζοντας τον Ναό και τα μάρμαρα, με τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, απολαμβάνω την υπέροχή θέα! Απ’ τις ομορφότερες εικόνες, της θάλασσας με τον γκρεμό από πάνω της.
Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής και αφού περάσω τις κατασκηνώσεις, την Πούντα Ζέζα και την μαρίνα μπαίνω στο Λαύριο! Την πόλη με τα παλιά νεοκλασικά, το δημαρχείο στο παλιό λιμάνι, σημερινή μαρίνα με ιστιοπλοϊκά, το Ρολόι, την παλιά γαλλική γέφυρα, το παλιό Μεταλλουργείο, αίθουσα ΔΣ του δήμου σήμερα, το μουσείο με τα ορυκτά, το πολιτιστικό πάρκο, την Καμάριζα πιο πάνω και τις πλατείες με τους εμβληματικούς φοίνικες, στην πόλη των στοών και των εργατών.
Πριν φύγω για Αθήνα, περνώ δίπλα από τον αρχαιολογικό χώρο του Θορικού με το αρχαιότερο σωζόμενο ωοειδές θέατρο. Σκέπτομαι ότι η Αθηναϊκή Ριβιέρα, το μαγευτικό παραλιακό κομμάτι από τον Πειραιά ως το Σούνιο, δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα απ’ τις ονομαστές παραλιακές περιοχές της Ευρώπης.
Η Αθηναϊκή Ριβιέρα με τις μοναδικές παραλίες, τα τοπία και τ’ αρχαία μνημεία της, πρέπει να αναδειχτεί και να προστατευτεί σαν μια ακόμα κληρονομιά στην οποία έχουμε την ευλογία να ζούμε και αποτελεί το καλύτερο κομμάτι της Αττικής, την Ανατολική Αττική.
