Το πολιτικό προσωπικό ανεξαιρέτως κομματικού σχηματισμού, και οι πάντες όλοι ταγοί και επιμορφωτές του «Έθνους», κάθε φορά που εκφράζουν με πάθος την αντίθεσή τους στις απειλές του «σουλτάνου» κατά της ακεραιότητας της χώρας, στις χιλιάδες λέξεις που χρησιμοποιούν παραλείπουν τις λέξεις «πατρίδα», και «δημοκρατία».
Όλο κάτι περί συνθήκης της Λωζάνης ακούμε, περί δικαιώματος επέκτασης χωρικών υδάτων, περί υφαλοκρηπίδων, ΑΟΖ και άλλων νομικών εννοιών. Να μας συμπαθάτε, αλλά αν χρειαστεί, κανείς δεν θα δώσει την ζωή του για την ιερότητα της συνθήκης της Λωζάνης, ούτε και για τη σύμβαση Μοντέγκο Μπαίυ περί του δικαίου της θάλασσας.
Καλόν είναι να περιοριστεί αυτή η νομικίστικη επιχειρηματολογία στα διπλωματικά γραφεία και στις κατ’ ιδίαν διεθνείς συναντήσεις. Αν δεν θέλουν να καταστήσουν έναν ολόκληρο λαό ζαβλακωμένο και τους πολίτες υπνοβάτες από την ακατάσχετη πολυλογία των ειδικών διεθνολόγων και των στρατηγικών αναλυτών, ας θυμούνται ότι έχουν υποχρέωση να διατηρούν ψηλά το φρόνημα των Ελλήνων.
Διότι η πολύ πολιτική μπορεί να κτίζει νομικά επιχειρήματα για τη Χάγη, αλλά ταυτόχρονα η εχθρότητα απέναντι στην πραγματικότητα μεταφράζεται σε περιφρόνηση για την πολιτική ή μάλλον σε επιθυμία για μια πολιτική που είναι κάπως… απολίτικη.
Και τότε παραμονεύουν οι ελλαδοπώληδες και οι λαϊκιστές για να στήσουν καριέρες. Η συμβουλή μας είναι:
«Μνημονεύετε την πρώτη στροφή του Σολωμού από τον ύμνο προς την ελευθερία, το πάτερ ημών και το πρώτο άρθρο του Συντάγματος». Είναι αρκετά.
Π. Κ
