Νοέμβρης, Κυριακή πρωί, βρισκόμαστε στο χωριό.
Ο μικρός μου γιος μας ζητάει μια βόλτα στην εξοχή και ανεβαίνει στο ποδήλατο του. Παίρνω κι εγώ ένα άλλο μικρό ποδήλατο που κατά κανόνα προορίζεται για εφήβους, αλλά αφού είναι στα μέτρα μου λίγη σημασία έχει. Εξάλλου, είτε με μικρό είτε με μεγάλο ποδήλατο ή αίσθηση ελευθερίας όταν το καβαλάς και τρέχεις, είναι η ίδια και είναι μοναδική σε όλες τις ηλικίες.
Η μέρα είναι ηλιόλουστη και ζεστή για την εποχή. Αρχές Νοέμβρη, ο,τι πρέπει για ποδηλατάδα. Προχωράμε με κατεύθυνση το σχολείο και στο δρόμο κάνουμε διαγωνισμό ποιος θα φτάσει πιο γρήγορα εγώ ή εκείνος, που τον βοηθάει και λίγο ο άντρας μου δίνοντας του ώθηση κι εγώ πότε επιταχύνω πότε επιβραδύνω, αλλά στο τέλος τον αφήνω να με κερδίσει για να του δώσω την χαρά του νικητή, ο οποίος θριαμβευτικά μπαίνει με γέλια στον προαύλιο χώρο του σχολείου και της εκκλησίας.
Το σχολείο… Ένα όμορφο, παραδοσιακό, πέτρινο κτίριο που όμως δεν λειτουργεί εδώ και χρόνια παρόλο που, βλέποντας την φρεσκοβαμμένη τσουλήθρα και το γύρω-γύρω όλοι, θα έλεγε κάποιος ότι τις καθημερινές γεμίζει μαθητές που στριμώχνονται ν’ ανέβουν στα παιχνίδια την λιγοστή ώρα του διαλείμματος πριν χτυπήσει το καμπανάκι.
Κανείς άλλος δεν βρίσκεται εκεί, μόνο οι τρεις μας. Βρίσκω την ευκαιρία και κάνω κύκλους με το ποδήλατο όρθια γύρω απ’ τις μπασκέτες. Ξαφνικά γίνομαι ξανά μικρή… Γεμίζω χαρά επειδή έχω τη δυνατότητα ν’ απολαύσω κάτι τόσο απλό, το ποδήλατό μου, που στα παιδικά μου χρόνια φάνταζε τόσο πολύτιμο ως το μόνο μεταφορικό μου μέσο…
…Αφήνοντας πίσω μας το παλιό σχολείο κατευθυνόμαστε προς την κεντρική πλατεία εκεί που παραδοσιακά κάθε καλοκαίρι γιορτάζεται η καθιερωμένη γιορτή του καλαμποκιού.
Δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος… κάποιοι κάθονται στο καφενείο και συζητούν. Μοναδική απόδειξη ότι το χωριό κατοικείται είναι οι μυρωδιές απ’ το μαγειρεμένο φαγητό που αναδύονται απ’ τα ανοιχτά παράθυρα της κουζίνας. Πότε μυρίζει μοσχαράκι κοκκινιστό, πότε κόκορας κρασάτος, πότε κατσικάκι στη γάστρα. Παραδοσιακά η Κυριακή απαιτεί κρεατικά όταν μαζεύεται η οικογένεια γύρω από το τραπέζι…
Κατευθυνόμαστε προς τα γηπεδάκια.
Εδώ οι μυρωδιές μπερδεύονται. Οι έντονες μυρωδιές από τα μαγειρευτά μπλεκονται με τ’ αρώματα που η φύση μαγειρεύει… Μυρωδάτες τριανταφυλλιές όλων των χρωμάτων και το αγαπημένο μου δειλινό που ξεφυτρώνει τυλίγοντας τα πάντα στα χρώματά του, την κάθε γωνιά, το κάθε αυλάκι για να τ’ ομορφύνει. Μυρωδιές από γιασεμιά, από άνθη πορτοκαλιάς και μανταρινιάς από φρεσκοκομμένο χορτάρι… Πανδαισία!
Όλα έρχονται με την ίδια σειρά ή και ανάκατα να γαργαλίσουν την όσφρηση μου. Για μια στιγμή νομίζω πως είναι Άνοιξη και μάλιστα Πάσχα, αλλά… πουθενά παπαρούνες, οπότε συμβιβάζομαι με την ιδέα ότι ο καιρός μας έκανε το χατίρι αυτό το σαββατοκύριακο να μας χαρίσει απλόχερα το ζεστό χαμόγελο του ήλιου πριν μπει για τα καλά ο Νοέμβριος και μας δείξει τα δόντια του.
Την ονειροπόληση μου έρχεται να διακόψει μια κόρνα κι η φωνή του μικρού αγοριού μου, που άρχισε να πεινάει. Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, φορτώνοντας τη σκέψη με όσο περισσότερες εικόνες της εξοχής μπορούμε. Έτσι, για να πάρουμε μαζί μας μια δόση μαγικού φίλτρου για τις δύσκολες μέρες που έρχονται… Τα λέμε σύντομα χωριουδάκι! Τουλάχιστον ελπίζουμε…
