*Στέλιος Αλειφαντής
ΤΕΛΕΙΩΣΕ Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΔΑΣΜΩΝ ΚΙΝΑΣ-ΗΠΑ!
Η ΚΙΝΑ ΔΕΝ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΕΞΑΓΩΓΕΣ
ΟΙ ΗΠΑ ΕΞΑΡΤΩΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΙΝΕΖΙΚΕΣ ΕΞΑΓΩΓΕΣ.
ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΚΙΝΑ ΚΑΙ ΧΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΑΓΟΡΑ: Η αντίδραση της Apple και η άρση των αμερικανικών δασμών σε τέτοια προϊόντα αυτά είναι ενδεικτική.
ΠΛΗΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΛΛΑΡΙΟ ΟΙ ΔΑΣΜΟΙ ΤΡΑΜΠ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ
Και το ζητούμενο είναι:
- Πόσες επενδύσεις, σε ποιους τομείς απασχόλησης και πόσο γρήγορα στην αμερικανική οικονομία θα επιφέρει η Δασμολογική πολιτική Τράμπ;
- Πόσο σκληρά θα πληγούν οι εξαγωγές της ΕΕ στις ΗΠΑ και πόσο θα βυθιστεί σε μεγαλύτερη οικονομική κρίση η ΕΕ;
ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΔΑΣΜΟΙ:
Πώς η Κίνα τελείωσε τον εμπορικό πόλεμο ΗΠΑ με μια μόνο Δήλωση.
Μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση σε social media:
«Έγινε χωρίς φανφάρες. Όχι κροτάλισμα. Χωρίς χορογραφημένη συνέντευξη Τύπου.
Μόνο μια ήσυχη δήλωση από την Επιτροπή Τελωνείων του Πεκίνου:
«Οι δασμοί σε προϊόντα των ΗΠΑ θα αυξηθούν στο 125% — και αυτή θα είναι η ΤΕΛΙΚΗ μας προσαρμογή. Ανεξάρτητα από τις μελλοντικές ενέργειες των ΗΠΑ, η Κίνα ΔΕΝ θα ανταποκρίνεται πλέον».
Στην Ουάσιγκτον είδαν υποχώρηση.
Στην πραγματικότητα;
Το Πεκίνο απομακρύνθηκε από την τελευταία αμερικανική μόχλευση δασμών της Ουάσιγκτον.
Στο χαοτικό θόρυβο Τράμπ, οι δασμοί «πωλούνται» ως οικονομικός πατριωτισμός, ένα βίαιο πλήγμα που διαφημίζεται ως «σκληρή διαπραγμάτευση». Αλλά οι δασμοί είναι το τελευταίο καταφύγιο μιας κενού περιεχομένου ηγεμονίας που δεν παράγει πλέον, δεν ανταγωνίζεται ή δεν καινοτομεί, πιστεύει μόνο ότι μπορεί να υπαγορεύει.
Η τελευταία κίνηση Τράμπ, η επιβολή δασμού 125% στα κινεζικά προϊόντα, είχε σκοπό να επιδείξει αμερικανική κυριαρχία. Το Πεκίνο περίμενε, απάντησε με 125% και μετά πάγωσε το ταμπλό.
ΓΙΑΤΙ;
Απλώς «Δεν υπάρχει δυνατότητα αποδοχής από την αγορά προϊόντων των ΗΠΑ στην Κίνα».
Μετάφραση: «Δεν σε χρειαζόμαστε πια».
Δεν χρειάζονται περαιτέρω νέοι κινέζικοι δασμοί.
Οι ΗΠΑ είναι de facto έξω από την κολοσσιαία κινεζική αγορά.
Αυτό δεν είναι αποκλιμάκωση. Αυτό είναι αποδολαριοποίηση στην πράξη. Γεωοικονομικό αϊκίντο, χρησιμοποιώντας την επιθετικότητα των ΗΠΑ για να επιταχύνει την απομάκρυνση από το δολάριο.
Η Ουάσιγκτον εξακολουθεί να πιστεύει σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια.
Πιστεύει ότι μπορεί να υπαγορεύει όρους εμπορίου, ενώ έχει ελλείμματα τρισεκατομμυρίων δολαρίων, απειλούν την φερεγγυότητά της ενώ τα εργοστάσιά της σκουριάζουν και ότι η Κίνα θα ανέχεται για πάντα τον οικονομικό πόλεμο μόνο και μόνο για να διατηρήσει την πρόσβαση στα ράφια της Walmart και στα ομόλογα του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, ομόλογα που αποτελούν ωρολογιακή βόμβα για την κενή οικονομική ηγεμονία.
Αλλά αυτός ο κόσμος έχει φύγει.
Η Κίνα έχει αναπροσανατολίσει το εμπόριο μέσω της Belt & Road. Ενισχύει τις συναλλαγματικές συμμαχίες με το BRICS+, σκληραίνει τις εσωτερικές αγορές και έχει επενδύσει σε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο. Το πιο σημαντικό είναι ότι έχει απομακρυνθεί από την εξάρτηση των δυτικών εξαγωγών.
Έτσι, όταν το Πεκίνο λέει, «θα αγνοήσουμε περαιτέρω κινήσεις δασμών των ΗΠΑ», δεν είναι υποχώρηση. Είναι κυριαρχία. Οι ΗΠΑ έχουν ήδη τιμολογηθεί, δεν υπάρχει ανάγκη για περισσότερες θεατρικές παραστάσεις.
Αυτός είναι ο απολογισμός μιας νομισματικής ηγεμονίας-rentier που χτίστηκε πάνω στον χρηματοπιστωτικό παρασιτισμό, όχι στην παραγωγή.
Οι ΗΠΑ δεν έχουν τα εργαλεία για να κερδίσουν έναν εμπορικό πόλεμο, δεν φτιάχνει πια τα εργαλεία. Η Wall Street εκτόξευσε τη βιομηχανική της βάση. Το εργατικό δυναμικό απέκτησε δεξιότητες λόγω δεκαετιών εξωτερικής ανάθεσης. Η υποδομή κατέρρευσε ενώ 10 τρισεκατομμύρια δολάρια κάηκαν σε συνεχείς πολέμους.
Ο δασμός 125% του Τράμπ δεν είναι πολιτική, είναι σύμπτωμα. Μια οικονομική ηγεμονία στο τελευταίο στάδιο παρακμάζει.
Ένα μήνυμα προς τον Παγκόσμιο Νότο: “Δεν θα παρασυρθούμε στο χάος της Ουάσιγκτον. Δεν θα τσακωθούμε για ένα φλεγόμενο σπίτι. Θα χτίσουμε καινούργια.”
Είναι πολυπολική ωριμότητα. Αφήστε τις ΗΠΑ να απομονωθούν, να επιβάλουν δασμούς στις αλυσίδες εφοδιασμού τους και να αυξήσουν τα ποσοστά μέχρι να σπάσει η μεσαία τάξη τους.
Το Πεκίνο θα συναλλάσσεται σε γιουάν με την Παγκόσμια Πλειοψηφία, ενώ η Αμερική επιβάλλει δασμούς στον εαυτό της ως άσχετο.
Οι αγορές έχουν χάσει σχεδόν 6 τρισεκατομμύρια δολάρια καθαρά από τον Φεβρουάριο, παρά τις σύντομες ανακάμψεις. Η Wall Street ξέρει: αυτό δεν είναι το 2001. Η Κίνα δεν κρύβεται. Τώρα κρατά τα κλειδιά για σπάνιες γαίες, τεχνολογία μπαταριών και ημιαγωγούς.
Ο Τραμπ χαρακτήρισε τους δασμούς ως τιμωρία για την «ξερίζωση των ΗΠΑ». Αλλά ποιος πραγματικά κατέστρεψε τις βιομηχανίες της Αμερικής; Κίνα; Ή η Goldman Sachs; Ποιος λεηλάτησε τις συντάξεις, μετέτρεψε τα σπίτια σε κτηνοτροφικά ταμεία αντιστάθμισης κινδύνου και ξόδεψε τρισεκατομμύρια σε πολέμους που εμπλούτισαν μόνο τους Raytheon και BlackRock;
Η πραγματική κλοπή δεν έγινε στο Πεκίνο.
Έγινε σε αίθουσες συνεδριάσεων, δεξαμενές σκέψης και αίθουσες της Γερουσίας υπό το λάβαρο των «ελεύθερων αγορών» και της «ασφάλειας».
Αυτή η στιγμή δεν είναι η κορύφωση ενός εμπορικού πολέμου. Είναι το τέλος της ψευδαίσθησης, ότι οι ΗΠΑ μπορούν να επιβάλλουν κυρώσεις, να επιβάλλουν δασμούς και να εκφοβίζουν τον δρόμο τους προς την αιώνια κυριαρχία.
Το Πεκίνο μόλις πήρε την πρωτοβουλία.
125% είναι το ταβάνι. Από εδώ και πέρα, δεν θα παίξουν το παιχνίδι της αυτοκρατορίας.
*Ο Στέλιος Αλειφαντής είναι Διεθνολόγος
Δημοτικός Σύμβουλος
Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου
