20.4 C
Athens
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

ΑρχικήΑΡΘΡΑΤο τελευταίο πορτραίτο... της Φαίδρας Καψωμενάκη

Το τελευταίο πορτραίτο… της Φαίδρας Καψωμενάκη

Καθισμένος μπρος στο ανοικτό παραθύρι αυτό το γλυκό βράδυ της άνοιξης έστελνε το βλέμμα αδιόρατα αφηρημένο στις τελευταίες ακτίδες του ηλιοβασιλέματος…

Ένας ξακουστός ζωγράφος, απόμαχος πια, βρήκε σε αυτήν την ήσυχη γωνιά, στο μικρό ψαροχώρι, τον τόπο να ζωγραφίσει αναμνήσεις και όνειρα, που η ζωή τους έκλεισε τον δρόμο…

Τα έργα του είχαν βραβευθεί σε σπουδαίες εκθέσεις ανά τον κόσμο και έγιναν μήλο της έριδος σε φιλότεχνους επιβραβεύοντας το ταλέντο του!

Μέρες τώρα καθόταν, εκτός από τις λίγες μεσημεριανές ώρες που ξαπόσταινε, μπρος σε ένα ατέλειωτο πίνακα!

Στο πάνω μέρος δυο ξανθές πλεξούδες …. Πιο κάτω, ένας χείμαρρος ξανθά κύματα, τα μαλλιά της …

Αναποφάσιστος έκλεινε τα μάτια και ο νους του έτρεχε σε κείνο το καλοκαίρι πριν τέσσερις δεκαετίες…

Φανταζόταν αυτόν τον υπέροχο άγγελο που σαν ορμητικό ποτάμι είχε παρασύρει τα πάντα στην ζωή του!

Δεν ήξερε τι να προτάξει στον καμβά…

Αυτές τις πλεξούδες που του αναστάτωσαν την ζωή όταν έβλεπε την κοπελιά να περνά με την χάρη των δέκα επτά της χρόνων ή τον χείμαρρο των λυτών της μαλλιών που ανέμελα ο άνεμος τα χάιδευε με τόση αγάπη, όταν πάνω στο ποδήλατο της έκανε την απογευματινή της βόλτα…

Πόσο ζήλευε τον άνεμο…

Πόσες νύκτες με συντροφιά ένα σβηστό τσιγάρο στα χείλη περίμενε αδιάφορα τάχα στη γωνιά του σπιτιού της μόνο και μόνο για να ακούσει το γέλιο της…

Αυτό το γέλιο που ομόρφαινε τους ήχους της νύκτας! Να δει κλεφτά τα υπέροχα γαλάζια της μάτια! Αυτά τα δύο άστρα, που έκαναν το χρώμα των αστεριών τ’ ουρανού να χλομιάζει το φως τους!

Αυτός ένας τριανταπεντάχρονος ζωγράφος που η διασημότητα του χτύπαγε την πόρτα! Οι πόρτες του κόσμου άνοιγαν διάπλατα γι’ αυτόν…

Φθινοπώριαζε η ζωή του και έπρεπε να προλάβει…καριέρα και όνειρα…

Μια άνοιξη εκείνη!

Η ζωή τής είχε χαρίσει με γενναιοδωρία την ομορφιά…

Και ο έρωτας; Άγγιξε την καρδιά του και αναστάτωσε την προγραμματισμένη καθημερινότητα του…

Ποτέ δεν της μίλησε…

Ποτέ δεν επέτρεψε στην ματιά του να της φανερώσει την φλόγα του…

Ποτέ δεν τόλμησε να της πει πως ό,τι ζωγράφιζε είχε το άρωμα της, το χρώμα της, την αύρα της, την αγγελική της όψη, το δροσερό της γέλιο…

Τα δυο παιδικά της χείλη σε πόσα άλλα πρόσωπα χάρισαν το χαμόγελο τους;

Ποτέ δεν έμαθε πως έγινε η μούσα που οδηγούσε νου και χέρι…πως της χρωστούσε όλη την δόξα του…

Και απόψε μπερδεμένος ,ευτυχισμένος ανυπόμονος δεν ήξερε με τί να φωτίσει τον τελευταίο του πίνακα !

Τις παιδικές της πλεξούδες ή τα ξανθά κύματα που έπνιγαν τα όνειρα του ατέλειωτες νύκτες…

Τι σημασία είχε;

Ήταν τόσο ευτυχισμένος απόψε! Ούτε ο χρόνος πιά δεν του το αρνιότανε ……

Ο πίνακας το πρωί θα είχε τελειώσει και εκείνος θα έβλεπε το τελευταίο του όνειρο, στην δική του νύκτα… Ευτυχισμένο όνειρο!

Δεν θα είχε την υπογραφή του διάσημου ζωγράφου!

Μόνο το όνομα εκείνης! Της αιώνιας άνοιξης…της άνοιξης του…

 

Φαίδρα Καψωμενάκη

Σετικά άρθρα
Creative People

Τελευταία Νέα