Ο αποχαιρετισμός της καλής φίλης αρχαιολόγου Πέλλυς Φωτιάδη στις αρχαιότητες της Ραφήνας, που ανέδειξε με αγάπη και προσπάθεια, όπως αναγράφεται με ποιητική διάθεση στην προσωπική της σελίδα στο fb:
Δύσκολη ημέρα, μέρος Α’: Ραφήνα.
Δύσκολη ημέρα χθες, με μικρές συγκινήσεις και ακιδωτές προσωπικές αναμνήσεις για τη χρονιά που ζήσαμε, για τη χρονιά που φεύγει. Η πρωινή περισυλλογή στον βράχο του Ασκηταριού. Η παράδοση της σωστικής ανασκαφής στον προϊστορικό οικισμό του λιμένα της Ραφήνας στην συνάδελφο και φίλη Βίκυ Σκαράκη (Vicky Skaraki-Tzovani) που αναλαμβάνει να την ολοκληρώσει. Οι χαιρετισμοί με το συνεργείο μου. Τελευταίες μετρήσεις με νήμα και αλφάδι. Τελευταίες σημειώσεις στο χειρόγραφο ανασκαφικό ημερολόγιο. Τελευταία ευρήματα στα σακουλάκια για μεταφορά στο μουσείο. Νέα ερωτήματα, νέες προκλήσεις για προσεχείς μελέτες και δημοσιεύσεις. Το άγχος για την ανάδειξη των αρχαιοτήτων στην μικρή πλατεία.
Από το πρωί έως νωρίς το απόγευμα, στο μυαλό μου να γυροφέρνουν αυτοί οι στίχοι, σαν προσευχή.
“Πέτρα θα του ‘ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τι σου ‘φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.
Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.”
(Γυναίκα, από τη συλλογή Τραβέρσο του Νίκου Καββαδία)
Και του χρόνου, φίλοι, να είμαστε καλά, να συνεχίζουμε, να ερευνούμε, να αγαπάμε όσα μας δόθηκαν απλόχερα.
Όλους όσους μας βοήθησαν, ειλικρινά ευχαριστώ.
Στιγμιοτυπικές αναμνήσεις μιας αρχαιολόγου και καλών φίλων: Το Ασκηταριό, ο λιμένας της Ραφήνας, τα αποσπασματικά μα σημαντικά ευρήματα του μυκηναϊκού οικισμού πάνω από το λιμάνι, τα πλοία που έρχονται και φεύγουν, τα δέντρα που πληγώσαμε.
