Το “Άγιος Γεώργιος” της εταιρείας του Κωνσταντίνου Γ. Βεντούρη.
Φωτογραφία του Ευάγγελου Παντάζογλου.
Η φωτογραφία είναι αναρτημένη στο πρακτορείο της Μαριάννας Κατσουλάκη στην Απολλωνία της Σίφνου.
Ας γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω…. Στη Σίφνο των αρχών της δεκαετίας του ’80.
Στη γραμμή των Δυτικών Κυκλάδων ταξιδεύουν το “Ιόνιον” των Σταθάκη-Μανούσου, το “Κίμωλος” και το “Άγιος Γεώργιος” του Κ. Βεντούρη και
το “Κυκλάδες” των αδελφών Αγαπητού.
Η κίνηση έχει αυξηθεί κατά πολύ. Τα φορτηγά συνωστίζονται στους ντόκους του Πειραιά και τα βαπόρια ανεβοκατεβαίνουν ασταμάτητα.
Μικρές οι χωρητικότητες των βαποριών, μεγάλη η κίνηση των επιβατών και των οχημάτων. Άλλες εποχές, με εισιτήρια γραμμένα στο χέρι και υπεράριθμους στην ημερήσια διάταξη τον Αύγουστο.
Τον Ιούλιο του 1983 η εταιρεία του Κωνσταντίνου Γεωργίου Βεντούρη δρομολογεί το “Γεώργιος Εξπρές” στη γραμμή της Παροναξίας.
Σε κάποια δρομολόγια το πλοίο περνάει από τη Σίφνο.
Οι ταχύτητες μεγαλώνουν, αλλά και η κίνηση αυξάνεται συνεχώς.
Φτάνουμε, πια, στα 1983-1984.
Τα ψωμιά του “Ξιφία”, του “Άγιος Γεώργιος” της φωτογραφίας, είναι πια μετρημένα. Το πλοίο ταξιδεύει σε άγονες γραμμές. Ο μεγάλος Βεντούρης αποφασίζει να δρομολογήσει το πλοίο σε ενδοκυκλαδική γραμμή με λιμάνι αφετηρίας τις Καμάρες.
Το πλοίο θα ταξιδεύει από Σίφνο για Πάρο-Νάξο-Μύκονο και επιστροφή την ίδια ημέρα.
Με την μικρή σχετικά ταχύτητα του το πλοίου θα χρειάζεται πολλές ώρες για το ενδοκυκλαδικό αυτό ταξίδι. Η ώρα επιστροφής στις Καμάρες θα είναι αργά το βράδυ. Με δεδομένο ότι ο μόλος είναι πολύ μικρός και το πλοίο πλαγιοδετεί, θα έπρεπε τα ψαράδικα, τα τουριστικά και το “Άγιος Συμεών” να μένουν αρόδου τη νύχτα. Θα πρέπει να λύνουν μέσα στη νύχτα και να περιμένουν το άλλο πρωί όταν το πλοίο θα έφευγε.
Στις Καμάρες ξεσπά πραγματικός πόλεμος. Οι επαγγελματίες ξεσηκώνονται κατά του πλοίου. Το θεωρούν ανεπιθύμητο. Και σε μεγάλο βαθμό καταφέρνουν να ακυρώσουν το χρυσοφόρο δρομολόγιο. Ο επίλογος θα γραφτεί με επίθεση μέσα στη νύχτα στο πρακτορείο του Φραγκίσκου Κατσουλάκη (“το Φρα”) και σπάσιμο της τζαμαρίας.
Όλα αυτά τα απίστευτα τα περιέγραψε μοναδικά ο Matt Barett, μια θρυλική μορφή του Bar Old Captain, ο οποίος ασχολήθηκε επιτυχημένα με τον τουρισμό.
Στον Matt Barett όλο αυτό το σκηνικό ήταν αλλόκοτο και ανεξήγητο.
Ποιος είχε δίκιο;
Ο καθένας πίστευε ότι είχε δίκιο από τη μεριά του. Όμως, ο μεγάλος χαμένος σε βάθος χρόνου ήταν ο τουρισμός για τη Σίφνο. Σταθερή σύνδεση με μεγάλο πλοίο με την Πάρο, τη Νάξο και τη Μύκονο θα έδινε άλλο αέρα στο νησί. Και μιλάμε για 33 χρόνια πριν.
Ακόμα και σήμερα, εν έτη 2017, η σύνδεση με την Πάρο δεν είναι καθημερινή και σε σταθερή βάση.
Όσο καλό και αν είναι το “Άρτεμις” δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τόσο καλά όσο ένα πλοίο σε καθημερινό δρομολόγιο και με σταθερό ωράριο δρομολογίων.
Τα επόμενα χρόνια τη γραμμή Σίφνου-Πάρου θα εξυπηρετήσει το ηρωϊκό “Μαργαρίτα” των αδελφών Λουκατάρη από τον Πλατύ Γυαλό. Τα ταξίδια με το “Μαργαρίτα” άφησαν εποχή. Τη γραμμή την είχαν πρωτανοίξει καΐκια όπως το “Δάφνη” των αδελφών Λουκατάρη, το “Ειρήνη Κ” από την Αντίπαρο και το “Γιάννης Λατσός”. Αυτήν την ηρωική εποχή θα τη δούμε στο δεύτερο μέρος του μικρού αυτού αφιερώματος.
