Εχθρικές πόλεις με δρόμους χωρίς πρόβλεψη για άτομα ΑμεΑ υπάρχουν σ’ όλες τις περιοχές της πατρίδας μας. Όταν όμως συμβαίνει το «κακό» στη αυλή σου – εν προκειμένω στο Πικέρμι – τότε συνειδητοποιείς τη τραγικότητα της καθημερινότητας φίλων σου που διατηρούν απλά το δικαίωμά τους να κινούνται στη γειτονιά και την πόλη τους πάνω στο αμαξίδιό τους.
Χτες συνέβη το απευκταίο στην πιο αγαπητή ενεργό πολίτη του Πικερμίου την Έφη Μάτσου του τοπικού Πολιτιστικού Συλλόγου, ευτυχώς μόνο με τραυματισμό και ισχυρό ψυχολογικό σοκ αναλογιζόμενη τι θα μπορούσε να συμβεί αν….Κατόπιν τούτου είναι αποφασισμένη να κινηθεί δικαστικά κατά του οικείου δήμου Ραφήνας-Πικερμίου και της Περιφέρειας Αττικής.
Ιδού πως περιγράφει η ίδια το δυσάρεστο περιστατικό που της συνέβη:
«Εχτές, 31 Μαρτίου, κατά τις 18.20, είχα το πρώτο μου “ΤΡΟΧΑΙΟ” ατύχημα! Πηγαίνοντας στο πάρκινγκ του πρώην σ/μ “Μαρινόπουλου”, το μπροστινό ροδάκι του αμαξιδίου μου έπεσε σε λακούβα, πιο βαθιά από ό,τι υπολόγιζα και ανετράπη! Η ζώνη ασφαλείας που με κρατούσε δεμένη στο αμαξίδιο άνοιξε (ευτυχώς) κι εγώ βρέθηκα στο δρόμο πεσμένη, σοκαρισμενη κι έχοντας χτυπήσει στα γόνατα και στο πηγούνι. Οι άνθρωποι που ήταν εκεί με σήκωσαν, με έβαλαν πάνω στο αμαξίδιο πάλι, μου έδωσαν νερό να πιω και μια παγοκύστη για τα γόνατά μου!!!
Αυτή τη φορά την γλίτωσα και είμαι σε θέση να ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ όλους, όσοι με βοήθησαν Ευθυμία, George, Eleni (η παγοκύστη με έσωσε και θα σου την φέρω πίσω), Ευτυχία Παροικάκη και τόσους άλλους που δε θυμάμαι ή δεν ξέρω τα ονόματά τους… ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΊΗΣΑ όμως ότι, πανεύκολα, θα μπορούσε οι συγγενείς μου να ευχαριστούσαν κάποιους συνανθρώπους μας, που θα βάζατε λουλούδια στο σημείο που πέθανα…
ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ότι δεν πρόκειται να σταματήσω να κυκλοφορώ και να ζω… επειδή κάποιοι θεωρούν ότι οι ανάπηροι πρέπει να κάθονται σπίτι τους και να μην τους βλέπουν θα κινηθώ ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ εναντίον του Δήμος Ραφήνας – Πικερμίου μου και της Περιφέρεια Αττικής μήπως και αναλάβουν τις ευθύνες τους… ΕΦΟΣΟΝ δεν υπάρχει πεζοδρόμιο (κακώς, κάκιστα), για να κυκλοφορώ με ασφάλεια πρέπει να βγαίνω στον δρόμο (επίσης κακώς, κάκιστα)!!! Ευχαριστώ όσους προσφέρθηκαν να συμπαρασταθούν ως μάρτυρες…
(Το σοκ δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα…)
Μάτσου Ευθυμία.»
