Απολαύστε τα τέσσερα βραβευμένα ποιήματα του 6ου Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Ποίησης “ΒΡΑΥΡΩΝΙΑ 2016” που προκήρυξε η Ομοσπονδία Εξωραϊστικών και Εκπολιτιστικών Συλλόγων Αρτέμιδος – Σπάτων, καθώς το τρίτο βραβείο μοιράστηκαν δύο ποιήματα.
1ο ΒΡΑΒΕΙΟ
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΤΣΙΡΕΑ ” ΓΗ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ”
Ήρεμα κυλάνε τα δάκρυα,
Σταγόνες νερού που μήτε η ζέστη
Ούτε τ’ αγέρι της θάλασσας
Κατάφεραν να στεγνώσουν.
Ματωμένα βότσαλα από τα παράλια της Ιωνίας
Στολίζουνε τώρα τις ακρογιαλιές
Γαλάζιων νησιών, γαλήνια, ήσυχα,
Ξεχασμένα απ’ όλους, σαν τα δάκρυα
Που κυλάνε συνέχεια
Βουτηγμένα στις αναμνήσεις
Χαμένων πατρίδων, ανθρώπων
Που μάζεψαν τα κύματα
Σαν τα μεγάλα όνειρα,
Που κι αυτά, όλα, χάνονται στον παφλασμό των κυμάτων.
Στο τέλος δεν έμεινε παρά μια μακριά γραμμή,
Ίσια κι αδυσώπητη
Μιας νεκρής παραλίας,
Που το νερό στον άγγιγμα του στην άμμο
Είχε σβήσει δίχως μετανοιωμό
Ακόμα και τα πατήματα
Των γλάρων που εκεί περπατήσανε .
2ο ΒΡΑΒΕΙΟ
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ ” ΟΜΙΧΛΗ”
Κρύο απόψε… Της ζωής η παγωνιά
θολή εικόνα στην Ομίχλη μοιάζει
κι εκεί στο βάθος, στης ψυχής μου τη γωνιά
μια πληγωμένη προσδοκία μου κουρνιάζει.
Γκρίζος ο κόσμος μας…. Τριγύρω μοναξιά
μεσ’ την Ομίχλη Θε μου πώς να περπατήσω
και που να βρω εμπιστοσύνη να πιαστώ
πως θα τον βλέπω τον γκρεμό να σταματήσω…
Μέσα στα όνειρα , δικαίωμα γυρεύω
σε ένα δρόμο που βαδίζω μοναχός μου
φως ανεκτίμητο, μια λάμψη αστραπής
για να το βρω ξανά , το νόημα του κόσμου…
Σε μια αχτίδα θα ελπίζω όσο ζω
της χειμωνιάς το πισωγύρισμα φοβάμαι
πως με τρομάζει η Ομίχλη της σιωπής
και ο ατέλειωτος κατήφορος που πάμε….
3ο ΒΡΑΒΕΙΟ ( 2 ΠΟΙΗΜΑΤΑ)
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΔΕΚΟΥΛΟΥ- ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
” ΡΑΓΙΣΜΕΝΟ ΚΟΧΥΛΙ”
Σώπα μην κλαις
ραγισμένο κοχύλι μου.
Σε κάθε σου δάκρυ αδειάζει πιότερο
ο ωκεανός που κρύβεις μέσα σου.
Σώπα μην κλαις.
Την χαραγή της όψης σου με φιλιά θα σκεπάσω.
Έμεινε ακόμα λίγο γάλα σε στήθη από καιρό ξεχασμένα
να πιεις να λησμονήσεις.
Σώπα μην κλαις.
Με μιας αράχνης τον ιστό θα σου σιάξω ένα σεντόνι,
λευκό και αέρινο σαν τα νέφη τ’ ουρανού
για ν’ αφουγκράζεσαι τους ανέμους σαν θα περνούν σιμά σου.
Σώπα μην κλαις.
Άσε το δάκρυ δικό μου να ‘ναι.
Εσύ ν’ ανασταίνεσαι στου ήλιου το γέλιο.,
αυτό που ανατέλλει μέσα μου κάθε που δένεις
στο μόλο της δικής μου προσμονής,
στου ονείρου τ’ ανεκπλήρωτο.
ΤΕΡΗ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ” ΕΠΙΚΛΗΣΗ”
Θυσία προσφέρω σε σένα, θεά,
λευκό σφαχτάρι αψεγάδιαστο.
Με νεαρές παρθένες στήνω κυκλικό χορό
γύρω από τον βωμό σου,
βασίλισσα θεά των απάτητων λιβαδιών.
Θυμίαμα καίω,
ύμνους πανάρχαιους ψάλλω
σε σένα, την αγέρωχη αφέντρα των βουνών.
Της μύησης τις αρετές επικαλούμαι∙
μικρό κορίτσι εγώ,
με το ξεπροβόδισμα της μάνας μου
να ηχεί ακόμα στη σκέψη μου,
της νιότης μου την τρυφερή αθωότητα
σε σένα προσφέρω.
Εδώ, στο ιερό σου καταφύγιο,
θα σου κρατώ συντροφιά∙
θα ονειροπολώ την ζωή μου
κάτω από το βλέμμα σου.
Εσύ θεά θα με διδάξεις
τα βήματα της ωριμότητας,
να ξαναγεννηθώ χωρίς πόνο
από τον καρπό της ζωής μου.
Κόρη του Δία σεβαστή,
με τα αργυρά σου βέλη
θα τοξεύσεις στην ψυχή μου φως.
Στα χέρια του Απόλλωνα,
παράδωσέ με, ω θεά εσύ,
για να βαδίσω τον δρόμο της Αθανασίας.
