Οι δεινόσαυροι δεν θα είχαν εξαφανιστεί αν δεν είχε συμβεί η μοιραία πρόσκρουση ενός τεράστιου αστεροειδούς, υποστηρίζει νέα επιστημονική μελέτη που ανατρέπει μια από τις πιο καθιερωμένες θεωρίες της παλαιοντολογίας. Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Πολιτείας του Νέου Μεξικού υποστηρίζουν ότι οι δεινόσαυροι όχι μόνο δεν βρίσκονταν σε πτώση, αλλά ευημερούσαν μέχρι και λίγο πριν από το καταστροφικό συμβάν πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια.
Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Science, επικεντρώθηκε στη γεωλογική ενότητα Naashoibito στη λεκάνη του Σαν Χουάν, στο Νέο Μεξικό. Εκεί, η ομάδα του δρα Andrew Flynn χρησιμοποίησε δύο ανεξάρτητες μεθόδους χρονολόγησης για να προσδιορίσει την ηλικία των στρωμάτων που περιείχαν τα νεότερα απολιθώματα δεινοσαύρων στη Βόρεια Αμερική. Με τη μέθοδο των ισοτόπων αργού και την ανάλυση των μαγνητικών χαρακτηριστικών των πετρωμάτων, οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα στρώματα αυτά σχηματίστηκαν το πολύ 350.000 χρόνια πριν το μαζικό γεγονός εξαφάνισης.
«Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι τουλάχιστον στη Βόρεια Αμερική, οι δεινόσαυροι δεν πήγαιναν προς εξαφάνιση», δήλωσε ο Flynn. Οι απολιθωμένες μαρτυρίες αποκαλύπτουν μια πλούσια και διαφοροποιημένη πανίδα, γεγονός που αντικρούει την εικόνα μιας σταδιακής παρακμής. «Δεν υπήρχε ένα ενιαίο είδος δεινοσαύρων στη Βόρεια Αμερική που να τους καθιστά ευάλωτους στην εξαφάνιση. Αντιθέτως, υπήρχαν μεγάλες διαφοροποιήσεις στον νότο και τον βορρά», εξήγησε.
Ο καθηγητής Steve Brusatte από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, συν-συγγραφέας της μελέτης, υπογράμμισε τις εντυπωσιακές διαφορές μεταξύ των περιοχών: «Στον βορρά κυριαρχούσαν οι τρικεράτοπες και οι παραδοσιακοί παπιορρυγχοφόροι όπως ο Εντμοντοσαύρος, ενώ στον νότο υπήρχαν δεινόσαυροι με θεαματικά κρανιακά λοφία και τεράστιοι σαυρόποδοι όπως ο Αλαμοσαύρος, μήκους σχεδόν 30 μέτρων».
Ο Brusatte τόνισε ότι τα στοιχεία δεν δείχνουν καμία ένδειξη προβλήματος για τα είδη εκείνης της περιόδου: «Δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι οι δεινόσαυροι βίωναν κάποιου είδους πτώση ή αφύσικη μεταβολή. Ο μόνος λόγος που εξαφανίστηκαν ήταν ο αστεροειδής».
Ο Flynn πρόσθεσε ότι η εντύπωση μιας φθίνουσας ποικιλίας ειδών πιθανόν να οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν λιγότερα εκτεθειμένα πετρώματα από την ύστερη Κρητιδική περίοδο, γεγονός που περιορίζει τον αριθμό των διαθέσιμων απολιθωμάτων.
Ο καθηγητής Michael Benton από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, που δεν συμμετείχε στη μελέτη, χαρακτήρισε τα νέα δεδομένα «εξαιρετικά συναρπαστικά», επισημαίνοντας όμως ότι προέρχονται από μία μόνο τοποθεσία. «Η έρευνα αυτή δείχνει ότι οι δεινόσαυροι στο Νέο Μεξικό ήταν ακόμη πλούσιοι σε ποικιλία, όμως δεν αντικατοπτρίζει απαραίτητα την παγκόσμια εικόνα», σημείωσε. Όπως πρόσθεσε, σε γενικό επίπεδο οι δεινόσαυροι της ύστερης Κρητιδικής φαίνεται να μειώθηκαν από 43 σε περίπου 30 είδη στη δυτική Βόρεια Αμερική.
Παρά τις επιφυλάξεις, η νέα μελέτη ενισχύει τη θέση ότι η εξαφάνισή τους δεν ήταν αποτέλεσμα αργής περιβαλλοντικής φθοράς, αλλά μιας αστρονομικής σύγκρουσης που άλλαξε ριζικά τη ζωή στη Γη. Ίσως, τελικά, οι δεινόσαυροι να μην χάθηκαν από εσωτερική αδυναμία – αλλά από την ατυχία να βρεθούν στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή.
