Λίγο οι μέρες που κυλάνε αδιάφορα χωρίς ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, λίγο η νέα διαφήμιση της adidas όπου ο Messi συναντά τον Zidane και λένε τα δικά τους,
λίγο ο Bellingham με τα γκολ του και με το βαρύ 5 στη πλάτη, ε δεν θέλαμε και πολύ, θυμηθήκαμε την αγαπημένη καράφλα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ο Zizou, με την φινέτσα του που μένει ανεξίτηλη στο μυαλό μας και προσπαθούμε μάταια να μιμηθούμε τις αλήτικες του ντρίπλες σε κάποια αλάνα μαζί με φίλους.
Ο Zidane γεννήθηκε στην Γαλλία από Αλγερινούς γονείς και είχε δύσκολη παιδική ηλικία. Ο πατέρας του ήταν αποθηκάριος και η μητέρα του πρόσεχε μικρά παιδιά, κάτι σαν νηπιαγωγός η μαμή την τότε εποχή στις φτωχές γειτονιές του Παρισιού. Μία φράση από την αυτοβιογραφία του απεικονίζει τα δύσκολα χρόνια, την φτώχια, αλλά και την ωριμότητά του κι ήταν η εξής «Όταν ήμουν μικρός έκλαιγα γιατί δεν είχα παπούτσια να παίξω μπάλα, μέχρι που είδα ένα παιδί χωρίς πόδια». Ο μικρός Zizou ξημεροβραδιαζόταν στις αλάνες, όπου έμαθε την τέχνη της στρογγυλής θεάς.
Θυμάμαι κι εμάς στις αλάνες, με ματωμένα γόνατα, τις λάσπες στα χέρια και στα πόδια, τις φωνές από τους γείτονες όταν έσπαγε ένα τζάμι από το βολέ που δεν πήγε όπως θέλαμε….
Αντίθετα μ’ εμάς που τον μιμούμασταν, Ο Zidane, ήταν μία μπαλαρίνα στο χορτάρι, ένας καλλιτέχνης στο τερέν, ένας πραγματικός αρτίστας που με τα δύο του πόδια και το μυαλό του μεγαλούργησε στο γήπεδο, όπου και να πήγε.
Έκανε τα πρώτα του επαγγελματικά ποδοσφαιρικά βήματα στις Κάννες, άργησε να καταξιωθεί, έμεινε 3 χρόνια εκεί, από το 1989-1992, είχε δύσκολη αρχή, καθώς ήταν αρχικά ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα, ήταν «Αλγερινός στην Γαλλία», μακριά από την Αλγερία για να νιώθει Αλγερινός, απομονωμένος και όχι τόσο αποδεκτός από την κοινωνία για να νιώσει Γάλλος. Αυτό άλλαξε σιγά-σιγά με την συμμετοχή του στην εθνική Γαλλίας, όπου στο φιλικό που έκανε ντεμπούτο, σκόραρε 2 γκολ μέσα σε 10 λεπτά ισοφαρίζοντας το 2-0 σε 2-2. Τότε η Γαλλία άρχισε να τον αναγνωρίζει, κι εκείνος πηγαίνει στη Bordeaux, κατόπιν στην Juventus και στην Real Madrid και κάνει τις γνωστές του επιτυχίες, όπως το εκπληκτικό μουντιάλ του 1998 και τον τελικό με την Leverkusen, όπου με εκπληκτικό βολέ χάρισε ένα Champion League στη Real Madrid.
Το τέλος του δεν ήταν ιδανικό. Στον τελικό το 2006, στο τελευταίο του παιχνίδι, το trash talk του Materazzi, όπου έβριζε την αδερφή (η οποία έχει διάφορα κινητικά προβλήματα) και μητέρα του Zidane, ο Γάλλος βγήκε εκτός εαυτού και έριξε την χαρακτηριστική ιστορική κουτουλιά στον Ιταλό… Δίκαιο μου ακούγεται! Η Γαλλία τελικά έχασε στα πέναλτι. Όπως και να έχει, όμως αυτός από το μηδέν κατάφερε να πάει στη κορυφή, να πάρει μουντιάλ, και χρυσή μπάλα.
