Ελλάδα και Κύπρος, Κύπρος και Ελλάδα υποδέχονται σε εντός έδρα παιχνίδια δύο παγκοσμίου κλάσης εθνικές ομάδες, δύο ιερά τέρατα του ποδοσφαίρου. Την Ισπανία του υπομονετικού passing game, με την μπάλα να “φιλάει” συνέχεια το χορτάρι και την Γαλλία των super star με τους απίστευτους αυτοματισμούς και τις ατομικές ενέργειες που μόνο σε παιχνίδια PlayStation βλέπεις. Κανένα ουσιαστικό κέρδος για την Κύπρο σε ένα αδιάφορο βαθμολογικά παιχνίδι που η τελευταία παίζει για την περηφάνεια της, ενώ από την άλλη, η Ελλάδα «παίζει τα ρέστα της» ενάντια στους Τρικολόρ και με ένα βαθμό ή περισσότερους έχει ελπίδες για απευθείας πρόκριση στο Euro 2024, που θα γίνει στο Βερολίνο. Αλλιώς θα πρέπει να διεκδικήσει το εισιτήριο για αυτή τη διοργάνωση μέσω του Nations League, όπου και ήρθε πρώτη στον αντίστοιχο όμιλο.
Κάποτε «το έκαναν», κοίταξαν στα μάτια τις δύο ομάδες και τις κέρδισαν κι οι δύο, γιατί όχι και τώρα;
Αρχικά η Κύπρος, στις 5 Σεπτεμβρίου το 1998, καταφέρνει να κερδίσει τους Ισπανούς οι οποίοι δεν έδειξαν την απαραίτητη σοβαρότητα στο παιχνίδι. Με γκολ των Γιώτη Εγκωμίτη (44’), Σίνισα Γκόγκιτς (49’) και Μιλένκο Σπόλιαριτς (77’) επικράτησαν με 3-2 στο κατάμεστο Αντώνης Παπαδόπουλος, που από το βίντεο θα καταλάβετε ότι μιλάμε για άλλες εποχές.
Από την άλλη πλευρά η Εθνική Ελλάδος, ζώντας το απόλυτο όνειρο κάθε ποδοσφαιρόφιλου, στον ευρωπαϊκό θρίαμβο του 2004, βρήκε στο διάβα της την Γαλλία, με τρομερά ονόματα στην 11αδα, όπως και τώρα. Τότε με Zidane, Henry, Viera, Thuram, τώρα με Mbappe, Griezmann, Tchouameni (είναι τραυματίας τώρα), Hernandez κλπ. Στο παιχνίδι αυτό ο Άγγελος Χαριστέας από τη σέντρα του Ζαγοράκη «σκίζει τους Γάλλους σαν σαρδέλες», όπως όλοι θυμόμαστε από τον παροιμιώδη σχολιασμό του Γιώργο Χελάκη.
Έρχομαι εγώ τώρα και ρωτώ….
Αφού το έκαναν τότε, γιατί όχι και τώρα; 11 αυτοί, 11 κι εμείς και στις 2 περιπτώσεις!
Δεν έχουν τίποτα να χάσουν αμφότεροι. Ας αφήσουν στην άκρη ανησυχίες και ίντριγκες, και τα δύο σύνολα (μιλάμε από την μια για το περίεργο κλίμα που επικρατεί στην Κύπρο με τον Τιμούρ Κετσπάγια και από την άλλη για τις δηλώσεις του κύριου Πογιέτ στην Ελλάδα περί του απλήρωτου βοηθού του). Ας ξεχάσουν ότι είναι ένας ακόμη αγώνας ποδοσφαίρου και ότι είναι το “επάγγελμά” τους και να αντιληφθούν ότι είναι «εθνική υπόθεση»! Να θυμηθούν γιατί παίζουν ποδόσφαιρο, γιατί είναι εκεί, ποιος τους παρότρυνε να μπούνε σε αυτόν τον απίστευτο κόσμο, όπου κάθε κίνηση τους μεταβάλλει τα συναισθήματα των θεατών και μαζεύει οικογένειες και φίλους γύρω από μια τηλεόραση. Μόνο έτσι μπορείς να ξεχάσεις εκείνη την ώρα με τι αντιπάλους έχεις να κάνεις και μόνο έτσι μπορείς να ξαφνιάσεις τέτοιες ομάδες, παίζοντας ποδόσφαιρο με την ψυχή σου, από μέσα σου.
Ας θυμηθούν τους εαυτούς τους ως μικρά αμούστακα παιδιά, όταν δεν είχαν αποκτήσει ακόμη χρήματα, γυναίκες κι αυτοκίνητα και να ρωτήσουν τον δεκάχρονο εαυτό τους τι πρέπει να κάνουν.
“Άραγε ο δεκάχρονος εαυτός μου, που είναι γεμάτος όνειρα για το αύριο, θα είναι περήφανος για μένα και την προσπάθεια μου απόψε;”
Αν καταφέρουν να κάνουν περήφανό τον μικρό τους εαυτό, τότε πέτυχαν, ασχέτως αποτελέσματος. Ας είμαστε ρεαλιστές -ναι- είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο! Αν οι ίδιοι δεν πιστέψουν στον εαυτό τους, πως περιμένουν δυο ολόκληρες χώρες να πιστέψουν σε εκείνους; ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ, πρέπει να «ιδρώσουν την φανέλα»! ¨
Βάλτε τα δυνατά σας και προσπαθήστε για το καλύτερο, ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΞΑΝΑ ΚΑΝΕΙ και εμείς είμαστε μαζί σας!!!
