Ακόμα ένα κρύο βράδυ Τετάρτης, πραγματικά η πιο αδιάφορη μέρα της εβδομάδας, τόσο κοντά στην Δευτέρα για να θεωρείτε βαρετή, τόσο μακριά από την Παρασκευή για να σε ενθουσιάσει. Δυστυχώς και πάλι η αθλητική επικαιρότητα με αφήνει αρκετά αδιάφορο (μπράβο στην Εθνική Ελλάδος για την προσπάθεια με την Γαλλία), είχαμε και ένα ματσάκι στην Λατινική Αμερική με το Βραζιλία, Αργεντινή, σκοτώνονται να μένουν στο 0-1 για την Αργεντινή τελικά, αλλά κατά τα άλλα μέχρι το Σάββατο έχουμε αγωνιστική ξηρασία! Δεν μου μένει άλλη επιλογή από το να κάνω αναδρομή στο ένδοξο παρελθόν ενός Βασιλιά, ενός Θρύλου, του μοναδικό, θα τολμήσω να πω ατόμου, που αγαπήθηκε στην αιώνια πόλη περισσότερο από τον ίδιο τον Πάπα. Μιλάμε φυσικά για τον ένα και μοναδικό Francesco Totti!
Ο τελευταίος των Μοϊκανών, να μας επιτραπεί έκφραση, ανήκει σε μια κλειστή κατηγορία ποδοσφαιριστών που όλο και μικραίνει, με κοινό σημείο ότι πέρασαν όλη την ποδοσφαιρική τους καριέρα σε ένα σύλλογο! Μιλάμε για τους ποδοσφαιριστές που αδιαφορούν για τα καλέσματα από άλλες ομάδες και προσφέρουν ανιδιοτελή αγάπη και αφοσίωση στην ποδοσφαιρική τους οικογένεια. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1993 και έπαιξε στην Ρόμα μέχρι το 2017, όπου και έγινε μια λαμπρή τελετή αποχαιρετισμού του Ιταλού θρύλου. Ο Totti μπορεί να θεωρηθεί γκολτζής γενικά και πολλές φορές ήταν μία ομάδα μόνος του, σημειώνοντας 250 γκολ με την Ρόμα σε 619 συμμετοχές, ενώ με τα μπλε της Εθνικής Ιταλίας, κατέκτησε το περίφημο μουντιάλ του 2006. Η τροπαιοθήκη του μπορεί να χαρακτηριστεί φτωχή, καθώς έχει μόνο 2 κύπελλα Ιταλίας, 2 Ασπίδες και φυσικά τον αξέχαστο τίτλο του 2000-2001, όπου η ομάδα της Ρόμα κατέκτησε τον τελευταίο της τίτλο. Ο τίτλος αυτός για τον Totti ήταν κάτι το απίστευτο, ένας αιώνιος οπαδός να γίνεται αρχηγός της ομάδας που τόσο λατρεύει, να είναι εκεί στις δύσκολες στιγμές και εν τέλη ενάντια σε όλα τα προγνωστικά να αφήνει δεύτερη την Juventus και να φτάνει επιτέλους στην κορυφή του Καμπιονάτο.
Ο βοηθός του ήρθε ένα χρόνο μετά και άκουγε στο όνομα Daniel De Rossi. Ακόμα μία σημαία του ιταλικού ποδοσφαίρου που πολέμησε σκληρά για το σήμα της Roma, δίπλα στον αρχηγό του, Totti. O De Rossi ήταν ο Robin για τον Batman-Totti. Έκανε κι αυτός σπουδαία πράγματα με τη Ρόμα. Κατέκτησε μαζί με τον αρχηγό του πλήθος τίτλων, ενώ ξεχωρίζει η ηγετική του φυσιογνωμία, όταν έλειπε ο Totti, οδηγώντας πχ. την ομάδα της αιώνιας πόλης στη νίκη ενάντιας την Barcelona το 2017-18, στέλνοντας τους Ρωμαίους στα ημιτελικά του Champions League . Θυμόμαστε σε αυτόν τον αγώνα, το 3-0 να το κάνει ο δικός μας, Κώστας Μανωλάς με τρομερή κεφαλιά, πανηγυρίζοντας σαν άλλος Έλληνας θεός.
Η όλη σημασία της αναφοράς σε αυτούς τους δύο, είναι ο ρομαντισμός και η αφοσίωση που έχει χαθεί στο ποδόσφαιρο. Αμφότεροι είχαν αρκετές ευκαιρίες να αφήσουν την ομάδα της καρδίας τους για περισσότερα χρήματα, να αρνηθούν προοπτικές για μια ακόμα καλύτερη ζωή. Στη ζωή τους μίλαγε το συναίσθημα, η αγάπη, η καρδιά. Αυτές οι αξίες τείνουν να χάνονται στο πέρασμα των χρόνων και δυστυχώς, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο! Σπάνια πλέον βρίσκεις κάποιον ποδοσφαιριστή, κάποιον άνθρωπο να επιμένει και να δείχνει τέτοια αφοσίωση για κάτι που αγαπάει, για κάτι που έχει σημασία γι’ αυτόν, το ίδιο γίνεται πολλές φορές στις ανθρώπινες σχέσεις, πολλοί φοβούνται, την αφοσίωση, την δέσμευση και ξεχνάνε πως με αυτές τις αξίες μπορούν να επιτύχουν, αναλώνονται στην εύκολη διέξοδο του να τα παρατήσουν, να αφήσουν την μοναδική τους αγάπη για κάτι καλύτερο, κάτι πιο ελκυστικό, κάτι πιο εμπορικό, κάτι πιο νέο ή στην τελική κάτι απλά διαφορετικό. Η μαγκιά φαίνεται στα δύσκολα και τότε ο Βασιλιάς της Ρώμης έμεινε! Γι’ αυτό θα τον θυμούνται όλοι και θα του φιλάνε το χέρι, όπου τον βρουν, και ας μην είναι ο Πάπας. Αυτός είναι ο δικός μας Francesco, αυτός που αγαπήσαμε και θέλουμε να είναι η σπίθα για να γεννήσει ακόμα περισσότερος βασιλιάδες είτε της Ρώμης είτε οποιασδήποτε άλλης πόλης. Έχουμε ανάγκη από τέτοιους ανθρώπους σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας. Πάντα με υπομονή, γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε, ’’η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα’’.
