Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν το πιο σημαντικό γεγονός στην αρχαία Ελλάδα, συγκεντρώνοντας τουλάχιστον 50.000 ανθρώπους κάθε τέσσερα χρόνια στην αρχαία Ολυμπία. Ταυτόχρονα, ήταν όνειρο ζωής για τους αθλητές, αλλά και διάφορους αρχόντους που ήλπιζαν να αποκτήσουν υστεροφημία μέσω κάποιας χορηγίας.
Εντούτοις, παρά τη λαμπρότητα και ιερότητα της διοργάνωσης που οδηγούσε στη σύναψη εκεχειρίας ανάμεσα σε όλες τις πόλεις-κράτη, η διεξαγωγή ήταν μια φρικτή υπόθεση, ειδικά σε ό,τι αφορά τη μετακίνηση. Χαρακτηριστικά, ανέκδοτο της εποχής ανέφερε πως ένας μυλωνάς από τη Χίο απείλησε τους διοργανωτές να στείλει το δούλο του, επειδή ταλαιπωρήθηκε να φτάσει την προηγουμένη φορά.
Εκείνη την εποχή τα μεταφορικά μέσα ήταν οικτρά και τα ιδιωτικά ταξίδια ασυνήθιστα, γιατί ήταν δύσκολα και συχνά επικίνδυνα, με τους ληστές να παραμονεύουν σε κάθε γωνιά, πόσο μάλλον τις ημέρες διεξαγωγής των αγώνων. Ο κόσμος πήγαινε στην αρχαία Ολυμπία με τα πόδια ή με κάρα, ενώ συνήθως ταξίδευε σε μπουλούκια για ασφάλεια ή χωρίς να κουβαλάει πολύτιμα αντικείμενα για να αποφύγει τυχόν ληστεία.
Το κόστος διαμονής επιβάρυνε τους θεατές και όταν έφταναν στους αγώνες έμεναν σε σκηνές, με την αρχαιολόγο Anna Gustafsson να γράφει στην ιστοσελίδα The Collector ότι οι πιο φτωχοί κοιμόντουσαν στα χωράφια και τα δάση της περιοχής. Επίσης, μόνοι τους έπρεπε να φροντίσουν για την παροχή νερού και την προστασία από τις καιρικές συνθήκες, με τους διοργανωτές να μην προσφέρουν τίποτα.
Ο ρόλος των χορηγών
Όπως κάθε διοργάνωση, έτσι και οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην αρχαιότητα δεν ήταν εφικτοί χωρίς χορηγούς. Βασιλιάδες, τύραννοι, στρατηγοί, πολιτικοί και ιερείς έδιναν λεφτά στους αθλητές ελπίζοντας να ενισχύσουν το όνομά τους ή την πόλη τους, ενώ μερικές φορές υπήρχε θρησκευτικό κίνητρο.
Ο αθλητής χρησιμοποιούσε τα λεφτά πρωτίστως στη μετακίνηση για να αποφύγει τις κακοτοπιές του δρόμου και στη σίτιση του κι έπειτα στην προπόνηση, όπως στην πληρωμή προπονητή ή αθλητικών εγκαταστάσεων. Σε ελάχιστες περιπτώσεις οι χορηγοί αγόραζαν ή προμήθευαν μόνοι τους τον απαραίτητο εξοπλισμό και αυτό γινόταν κυρίως στις αρματοδρομίες.
Ως αντάλλαγμα οι αθλητές έπρεπε να είναι πιστοί και ευγνώμονες στον χορηγό, ενώ διαφήμιζαν το έμβλημά του κατά τη διάρκεια των αγώνων και τον ευχαριστούσαν πάντα πρώτο αν κατάφερναν να διακριθούν.
Ένας από τους πιο διάσημους χορηγούς των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ο βασιλιάς της Μακεδονίας, Αλέξανδρος Α, όπου πήρε μέρος ως αθλητής και διακρίθηκε. Μάλιστα, δήλωνε φανατικός οπαδός της διοργάνωσης και πέρα από χορηγίες σε αθλητές, έχτισε και ένα γυμναστήριο στην Ολυμπία για να το χρησιμοποιούν ελεύθερα όλοι.
Τα έπαθλα
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν αφιερωμένοι στο θεό Δία και οι νικητές έπαιρναν για έπαθλο στεφάνι ελιάς, γιατί αποτελούσε θεϊκό σύμβολο. Όμως με την πάροδο του χρόνου τα έπαθλα άλλαξαν, λόγω της αυξανόμενης δημοφιλίας και του γεγονότος ότι οι αθλητές γίνονταν επαγγελματίες.
Οι χορηγοί μπορεί να έδιναν χρηματικά ποσά, όπως και οι πόλεις των νικητών, ενώ επιπλέον μπορεί να χορηγούσαν στρατιωτικά αξιώματα ή να παραχωρούσαν εδάφη γης.
Επίσης, οι νικητές κατείχαν εξέχουσα θέση στην πομπή κατά τη διάρκεια του θρησκευτικού μέρους των αγώνων και στη γιορτή που ακολουθούσε, ενώ ορισμένοι μετά το πέρας των αγώνων έκαναν πανηγυρική περιοδεία σε όλο τον τότε αρχαιοελληνικό κόσμο.
Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν το γεγονός ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν η πιο σημαντική διοργάνωση της αρχαίας Ελλάδας, αφού κάθε τέσσερα χρόνια συμπύκνωνε τη φιλοσοφία του τότε κόσμου, με χιλιάδες ανθρώπους να δίνουν το «παρών» για να δουν από κοντά το μοναδικό υπερθέαμα.
