Συμπληρώθηκαν σχεδόν 11 χρόνια από την φυγή του Αλέκου (Σερ Άλεξ Φέργκιουσον) από την Manchester United, συγκεκριμένα (3.861 μέρες αλλά ποιος τις μετράει…) και ακόμα στο Μάντσεστερ αναζητούν τον μεσσία, τον σωτήρα, αυτόν που θα τους ξαναστείλει εκεί που ανήκουν, εκεί που είναι η θέση τους. Περιμένουν σαν άλλη γεροντοκόρη τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο να την πάρει από το ράφι και επιτέλους να την κάνει γυναίκα του. Έλα όμως που το άλογο δεν ήρθε ποτέ ακόμα, ή μάλλον αυτό έφταιγε για όλα!
Αυτές τις μέρες, οι αρμόδιοι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ προτιμούν να μην μιλούν για την άγρια, εκκεντρική ιστορία που αφορά στο πιο διάσημο άλογο κούρσας, τον «Βράχο του Γιβραλτάρ». Από κάποιους αυτό το άλογο θεωρείται ο καταλύτης για όλα όσα έχουν πάει τόσο θεαματικά στραβά στο club.
Τα επιτεύγματα του Φέργκιουσον στο Old Trafford τον καθιστούν τον πιο επιτυχημένο Βρετανό προπονητή που υπήρξε ποτέ. Αλλά η υπόθεση του Βράχου του Γιβραλτάρ (Rock of Gibraltar), το 2003, δεν ήταν μια από τις επιτυχίες του και, για τη Γιουνάιτεντ, οι συνέπειες εξακολουθούν να είναι αισθητές μέχρι σήμερα. «Μιλάμε για τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα στην Αγγλία», μπορεί να απαντήσει κανείς, «και μου μιλάς σοβαρά ότι όλα ξεκίνησαν να πηγαίνουν στραβά εξαιτίας ενός αλόγου κούρσας;».
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Εκείνη την περίοδο, ότι έκανε ο Ferguson στην Αγγλία θεωρούταν καλό, ήταν ο Θεός της πόλης, ένας από τους καλύτερους προπονητές στο πλανήτη, στο όριο της αγιοποίησης. Ο Φέργκιουσον, εν τω μεταξύ, είχε πάντα πάθος για τις ιπποδρομίες, κάτι που κληρονόμησε από τον πατέρα του. Κάπου εδώ έρχονται και ενώνονται οι δρόμοι τους, καθώς ο Σκοτσέζος βλέπει στους Coolmore Mafia, τους νέους ιδιοκτήτες την Manchester United, και προσπαθεί να του πείσει να ενσωματωθούν στην ομάδα και εν τέλη να αποκτήσουν το μεγαλύτερο μετοχικό κεφάλαιο της ομάδας κάνοντάς τους τα αφεντικά της ομάδας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της σχέσης των 3 τους ο Μάνιερ που ήταν ιδιοκτήτης της Coolmore για να δείξει την εκτίμηση του προς την κίνηση του Φέργκιουσον, δίνει με προφορική συμφωνία το 50% των εσόδων από τα αγωνιστικά εναπομείναντα χρόνια του αλόγου. Είναι μία αρκετά γενναιόδωρη κίνηση. Αυτή κίνηση επικοινωνιακά έφερνε πιο πολλές προβολές για τις ιπποδρομικές κινήσεις των 2 αντρών. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι η συμφωνία ήταν προφορική μεταξύ ΑΝΤΡΩΝ.
Φτάνουμε αισίως στο καλοκαίρι του 2002, το άλογο έχει σαρώσει τα πάντα και πρόσφερε 1,2 εκατομμύρια αγγλικές λίρες έσοδα. Εκεί ο Αλέκος σκέφτηκε ότι δεν του μείναν πολλά χρόνια του αλόγου. Ήδη από πριν, λόγω των καλών του επιδόσεων, η ομάδα των Ιρλανδών πουλούσε το σπέρμα του αλόγου αυτού και γενικά τις υπηρεσίες του, για γονιμοποίηση άλλων 80 σχεδόν αλόγων ( το λεγόμενο sharing, δημιουργώντας τις επόμενες γενεές πρωταθλητών αλόγων). Αυτές οι ενέργειες που ΔΕΝ θεωρούνταν «αγωνιστικές» έφερναν έσοδα 200 εκατομμυρίων λιρών! Τότε ο Αλέκος τους είπε: «περιμένω τα έσοδα μου», αφού είναι δικό μου το άλογο και τότε άρχισε η διαμάχη: «σε ποιον ανήκει το άλογο». Οι Ιρλανδοί του είπαν είναι δικό μας, οπότε ξεκινά η ένταση μεταξύ των 3 αντρών. Το 2003 ο Φέργιουσον κινείται νομικά εναντίον των Ιρλανδών. O πόλεμος μεταξύ του προπονητή της Γιουνάιτεντ και των δύο μεγαλύτερων μετόχων του συλλόγου είχε μόλις κηρυχθεί.
Το διοικητικό συμβούλιο της Γιουνάιτεντ ήταν τρομοκρατημένο. Ζήτησαν και πήραν ανεξάρτητες συμβουλές που ανέφεραν ότι ο Φέργκιουσον είχε λίγες πιθανότητες να κερδίσει την υπόθεσή. Ο τελευταίος, πίεσε, χρησιμοποιώντας έναν δικηγόρο από το Δουβλίνο. Ο Ρόι Κιν ένιωσε επίσης το δικαίωμα, ως αρχηγός της Γιουνάιτεντ, να αμφισβητήσει τον μάνατζερ του γι’ αυτό. Ο Κιν, ένας από τους θρύλους του ιρλανδικού ποδοσφαίρου, είπε στον Φέργκιουσον ότι δεν ήταν συνετό να αντιμετωπίσει τον Μάνιερ και τον ΜακΜάνους: «Του είπα ότι δεν πίστευα ότι ήταν καλό για τον σύλλογο», γράφει ο Κιν στην αυτοβιογραφία του το 2014. «Ήταν απλώς μια μασκότ για αυτούς (τους «Κούλμορ»). Περπατούσε με τον Βράχο του Γιβραλτάρ (σαν να έλεγε) – «Κοίταξε πόσο μεγάλος είμαι» – και δεν του άνηκε καν αυτό το γ@….. πράγμα».
Οι Coolmore είχαν μια τρομερή εταιρεία δημοσίων σχέσεων που εργαζόταν για λογαριασμό τους, η οποία ήταν ικανή να χειραγωγεί τα αγγλικά μέσα ενημέρωσης και να φυτεύει μια σειρά από ιστορίες για να στρέψει τους τίτλους των εφημερίδων ενάντια στον Φέργκιουσον.
Από την άλλη οι οπαδοί φαίνεται να στηρίζουν τον Σκοτσέζο με διαδηλώσεις υπέρ του, από την άλλοι οι Ιρλανδοί αυξάνουν τον μετοχικό τους κεφάλαιο και δημιουργούν μια λίστα με 99 ερωτήσεις που αφορούν στα πόσα μαύρα λεφτά πήρε ο Φέργκιουσον μαζί με τον ατζέντη γιό του. Λίγη σημασία έχει αν έγινε ή δεν έγινε, καθώς υπήρχε έντονη διαμάχη μεταξύ των 3. Τελικά φτάνουν για το καλό όλων σε μία εξωδικαστική συμφωνία των 2,5 εκατομμύρια λίρών.
Τελικά οι Ιρλανδοί «ξενέρωσαν» με την όλη κατάσταση και ήθελαν άρον-άρον να πουλήσουν το μερίδιο τους και να μην ξανασχοληθούν με το ποδόσφαιρο, επειδή το δικό τους όνομα αμαυρώθηκε λόγω της όλης κατάστασης. Εδώ φτάνουμε στο σημείο που ο Rock of Gibraltar είναι το άλογο που κατέστρεψε την Manchester United, έβαλε ένα λιθαράκι στο να είναι καταχρεωμένοι, με μία διοίκηση που νοιάζεται μόνο για το πώς να βγάλει λεφτά από αυτήν, ένα γήπεδο έτοιμο να πέσει, έναν σύλλογο να μην έχει επαφή με scouters και όλα να πηγαίνουν στραβά. Γιατί όλα αυτά συνδέονται όμως; Τον Μάιο του 2005 οι 2 Ιρλανδοί πουλούν τον μερίδιο τους στον μικρομέτοχο τότε της ομάδας Μάλκομ Γκλέιζερ για 100 εκατομμύρια λίρες, κάπως έτσι γίνετε ο Glazer και οικογένεια του γίνονται τα απόλυτα αφεντικά, χωρίς να το έχουνε επιδιώξει, χωρίς να το ήθελαν ιδιαίτερα, χωρίς να έχουν κάποιο πλάνο. Κάποιος έπρεπε να τα αγοράσει το μερίδιο κι εκείνοι έκαναν.
Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και σήμερα ο Sir Alex Ferguson έχει κάπως θολό ρόλο για την κατάσταση ενάντια στους Glazers, τους υποστήριξε αρκετά στον δανεισμό των χρημάτων που καταχρέωσαν την ομάδα μέχρι και σήμερα.
Τα πόδια αυτού του αλόγου έφεραν τους κόκκινους διάβολους σε αυτήν την κατάσταση, να την διοικούν Αμερικανοί που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τι νέα φανέλα θα βγάλουμε πως θα αυξήσουμε τα έσοδα αδιαφορώντας για το τι γίνεται στο γήπεδο, αδιαφορώντας για τις υποδομές, για το γήπεδο που είναι σαν ερείπιο και γενικά τους ενδιαφέρει μόνο το κέρδος. Ακόμα και όταν έβαλαν για πώληση την ομάδα δέχτηκαν αρκετές προτάσεις ακόμα και για 5 δις, αλλά ακόμα δεν υπάρχει φως στο τούνελ.
Ο μόνος που δεν φταίει για όλα αυτά είναι το εν λόγω άλογο εν τέλη, που αφήνει την τελευταία του πνοή στις 23 του Οκτώβρη το 2022 και θα μείνει στην ιστορία ως ένα θρυλικό άλογο που πιθανόν να συνεχίσει να στοιχειώνει την Μάνστεστερ για πολύ καιρό ακόμα!
