Η Κίρκη είναι ένα χωριό βόρεια του Έβρου, χτισμένο σε υψόμετρο 205-230 μ., στην κοιλάδα του μικρού ποταμού «Ειρήνη», ο οποίος εκρέει στο Θρακικό Πέλαγος, ανατολικά της Αλεξανδρούπολης. Η Κίρκη, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται σε ένα πανέμορφο τοπίο περιστοιχισμένο από δάση, είναι στοιχειωμένη από μία μεταλλευτική ιστορία που άφησε τα σημάδια της στο περιβάλλον.
Τρία χιλιόμετρα μακριά από το χωριό Κίρκη υπάρχει σήμερα το εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο επεξεργασίας μολύβδου-ψευδαργύρου του μεταλλείου «Αγ. Φίλιππος». Ο «Αγ. Φίλιππος» έγινε αρχικά αντικείμενο εκμετάλλευσης από μια βρετανική εταιρεία, το διάστημα μεταξύ 1932 και 1939, η οποία δημιούργησε ένα δίκτυο στοών μήκους περίπου 1600 μ. Το μετάλλευμα στελνόταν ακατέργαστο στην Ευρώπη από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Κίρκης.
Κατά την διάρκεια της κατοχής οι Γερμανοί ανέλαβαν το μεταλλείο δημιουργώντας πολλές εγκαταστάσεις, καθώς το μετάλλευμα που υπήρχε στην περιοχή κρίθηκε αναγκαίο για τον γερμανικό στρατό. Εκτός από τις βασικές εγκαταστάσεις (εργοστάσιο εμπλουτισμού, σύστημα εναέριας μεταφοράς, διεύρυνση των στοών), οι Γερμανοί κατασκεύασαν διάφορα κτίρια για συνεργία, αποθήκες ακόμη και πολυτελή βίλα για τον Γερμανό διοικητή.
Οι Γερμανοί που είχαν προσλάβει κατοίκους του χωριού θα πραγματοποιούσαν την εξόρυξη μέσω στοών και θα μετέφεραν με γερανό το μετάλλευμα στο εργοστάσιο επεξεργασίας. Το έργο της κατασκευής του μεταλλείου είχε ολοκληρωθεί, η ήττα, όμως, στον πόλεμο οδήγησε τους Γερμανούς στην εγκατάλειψη του μεταλλείου και των διαφόρων μηχανημάτων επεξεργασίας μεταλλεύματος. Το μεταλλείο περιήλθε στο ελληνικό δημόσιο με διάφορες ανεξέλεγκτες παρεμβάσεις να ακολουθούν την έτσι και αλλιώς έντονη αλλά και συγκεχυμένη μεταπολεμική και μετεμφυλιακή περίοδο.
Το 1974 μια μεταλλευτική εταιρεία που ανήκε σε έναν ιδιώτη ονόματι Κυπριάδη (σύμφωνα με πληροφορίες πίσω από την εταιρεία «Κίρκη Μεταλλευτική ΕΠΕ» κρύβονταν και πολιτικά πρόσωπα), εγκαταστάθηκε στην περιοχή και χωρίς καμία περιβαλλοντική άδεια από το κράτος ξεκίνησε με μπουλντόζες και άλλες μη συμβατές με το περιβάλλον μεθόδους τις επιφανειακές εξορύξεις καταστρέφοντας τον μηχανισμό εξόρυξης που είχε στηθεί.
Το μεταλλείο λειτούργησε από το 1974 μέχρι το 1980 και από το 1990 μέχρι το 1997 και απασχολούσε κατοίκους της Κίρκης και της Συκκοράχης. Όπως αναφέρεται στην μελέτη του Δρ. Κυριάκου Αρίκα του Πανεπιστημίου Αμβούργου και των συνεργατών του (2007), η μη εφαρμογή όλων των απαραίτητων μέτρων ασφαλείας έγιναν αιτία, ύστερα από μια ισχυρή βροχόπτωση του καλοκαίρι το 1977, να πάθει καθίζηση και τελικά να καταρρεύσει το κεντρικό σύστημα στοών. Το ατύχημα έγινε ευτυχώς τη νύχτα και δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα.
Η εταιρεία μετά το ατύχημα αυτό αποφάσισε να ξεκινήσει τις επιφανειακές εξορύξεις προς βαθύτερα σημεία του μεταλλοφόρου ρήγματος. Επειδή οι εργασίες δεν είχαν τα αναμενόμενα για την εταιρεία οικονομικά αποτελέσματα η εταιρεία έκλεισε το μεταλλείο το 1980. Το 1989 η εταιρεία ξαναποκτά τα μεταλλευτικά δικαιώματα της περιοχής και συνεχίζει την επιφανειακή εξόρυξη στο βουνό δημιουργώντας ένα τεράστιο ορυχείο στο οποίο λίμναζαν επιφανειακά νερά προκαλώντας μεγάλο κίνδυνο για την ζωή των εργαζομένων.
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Βιομηχανίας παραχώρησε στην Μεταλλευτική εταιρεία 125 χιλ. στρέμματα δημόσιας δασικής έκτασης έναντι 3 εκ. δραχμές για τις ανάγκες του μεταλλείου.
Το μεταλλείο τελικά εγκαταλείφθηκε το 1997 χωρίς η εταιρεία να προχωρήσει σε καμία ενέργεια αποκατάστασης του περιβάλλοντος αφήνοντας παράλληλα τεράστιες εκτάσεις με λίμνες τελμάτων που είχε στο παρελθόν δημιουργήσει καθώς και την βασική υποδομή του μεταλλείου, έρμαιο του χρόνου.
