40 χιλιάδες ευρώ ετησίως διαθέτει ο δήμος Λαυρεωτικής, (ακούστηκε διά στόματος δημάρχου κατά τη διάρκεια του ετήσιου απολογισμού που έκανε προχθές Κυριακή 3 του Γενάρη), για τη διαβίωση των αδέσποτων τετράποδων φίλων(;) του ανθρώπου, μια εποχή που γύρω μας οι ‘‘αδέσποτοι’’ άστεγοι συνάνθρωποί μας όλο και πληθύνονται.
Παρά ταύτα οι φιλόζωοι του Λαυρίου διαρκώς γκρινιάζουν για τις συνθήκες διαβίωσης των αδέσποτων σκυλιών στο δημοτικό καταφύγιο, χωρίς ωστόσο να αγανακτούν για τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων στο κέντρο προσφύγων της πόλης, που πολλές φορές ο δήμος αναγκάστηκε να τσοντάρει για να έχουν τροφή.
Επίσης στον απολογισμό του ο κ. Λουκάς τόνισε ότι κάποια απ’ τα σκυλιά έχουν αγριέψει και δαγκώνουν μέχρι σίδερα. Και πώς να μη το κάνουν άλλωστε! Αν ήμουν σκύλος δε θα μου άρεσε καθόλου να είμαι κλεισμένος σ’ ένα κλουβί ή σ’ ένα περιορισμένο χώρο με δεκάδες ομοειδείς μου απλά, γιατί γεννήθηκα να ζω ελεύθερος ή τουλάχιστον να προσφέρω την αγάπη και την βοήθειά μου σ’ ένα καλό αφέντη που να με φροντίζει και να μ’ αγαπά επίσης.
Όχι κάποιους δήθεν φιλόζωους που όταν με βαρεθούν με πετάν στο δρόμο κι έχουν απαίτηση να με φροντίζουν άλλοι, στερώντας απ’ τους συνανθρώπους τους που σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία στερούνται στέγης και τροφής.
Είναι φυσικό λοιπόν υπό αυτές τις συνθήκες τα αδέσποτα που πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα, πολλές φορές επειδή εμείς οι δήθεν φιλόζωοι εμποδίζουμε ακόμα και τη μητέρα φύση να κάνει τη δουλειά της επεμβαίνοντας στη μοίρα τους όταν είναι μικρά, σώζοντάς τα από βέβαιο θάνατο.
Είναι αυτά τα αδέσποτα που όλοι εμείς οι δήθεν φιλόζωοι εκτρέφουμε, που κάποια στιγμή επαναστατούν και επιτίθενται αδιακρίτως, σε αμέριμνους πολίτες μικρούς ή μεγάλους κι από φίλοι μετατρέπονται σε εχθρούς. Τα κρούσματα πολλά σε διάφορες περιοχές. Κρούσματα που δίνουν άλλοθι σε ανθρωπόμορφα τέρατα να τα θανατώνουν με βάναυσο τρόπο.
Πρέπει να φροντίσουμε ώστε να σταματήσουν τόσο οι άδικες επιθέσεις των σκύλων, όσο κι η βάναυση θανάτωσή τους. Πρέπει να βρεθεί μια χρυσή τομή. Πως όμως;
Οφείλουμε όλοι να αποφασίσουμε τελικά αντί να μαντρώνουμε τα αδέσποτα σε κάποιους χώρους, να ξεχωρίζουμε τα υγιή, να τα στειρώνουμε ώστε να μπορούν να ζήσουν λεύτερα, να περιθάλπουμε όσα άρρωστα είναι νέα και μπορούν να γιατρευτούν και γιατί όχι να οδηγούνται στην ευθανασία τα γέρικα και ανίατα.
Νισάφι πια! Γιατί εμείς οι άνθρωποι να αγωνιζόμαστε ώστε να έχουμε δικαίωμα στην επιλογή ευθανασίας μας όταν η ζωή μας έχει καταντήσει κόλαση από βαριές κι επώδυνες αρρώστιες, να στερούμε απ’ τους τετράποδους φίλους μας το δικαίωμα αυτό;
