Ο πιο γενναίος άνθρωπος που συνάντησα στη ζωή μου είναι ο Δημήτρης Μαγγίνας, πρόεδρος των μεταμοσχευμένων καρδιάς-πνεύμονα ‘‘ΣυνεχίΖΩ’’. Ένας άνθρωπος που μ’ έκανε ν’ αναθεωρήσω και να δω με άλλο βλέμμα αρκετές μεμψιμοιρίες μας για τις όποιες δυσκολίες της καθημερινότητας σε σχέση με οικονομικά, μικροπροβλήματα υγείας, μικροαναπηρίες.
Τον θυμάμαι πριν χρόνια να έρχεται στο δημοτικό συμβούλιο του τέως δήμου Νέας Μάκρης, κουβαλώντας τη… καρδιά του σ’ ένα βαλιτσάκι, να κάθεται στα έδρανα της μειοψηφίας και να δίνει τον αγώνα του σε δύο τομείς, σ΄ αυτό που του ανάθεσαν οι ψηφοφόροι ως δημοτικό σύμβουλο και σ’ αυτόν που τον έβαλε η ζωή με το πρόβλημα της αδύναμης καρδιάς.
Τον θαύμασα για το κουράγιο και την επιθυμία του να ζει. Να ζει κανονικά, περιμένοντας υπομονετικά στη λίστα αναμονής να πάρει ένα μόσχευμα. Ένα δώρο ζωής κάποιου συνάνθρωπου που για άγνωστο λόγο άφησε τον κόσμο μας για κάποιο άλλο, ουράνιο.
Ένα γενναίο άνθρωπο που η τύχη τον αντάμειψε με την δυνατότητα να δεχτεί το πολύτιμο μόσχευμα και να συνεχίσει με μια νέα δυνατή καρδιά τη ζωή του και τις δραστηριότητές του.
Κι αυτή τη φορά ο αεικίνητος Δημήτρης δε κάθισε ήσυχος, αλλά αποφάσισε να προσφέρει σ’ ένα σύλλογο που έχει σχέση με τα άτομα που έχουν δεχτεί μοσχεύματα καρδιάς και πνεύμονα, το σύλλογο ‘‘ΣυνεχίΖΩ’’, ως πρόεδρος.
Για τη δραστηριότητά του αυτή τιμήθηκε προ ολίγων ημερών απ’ το δήμο Μακρακώμης για τη τεράστια συμβολή του στους αγώνες των μεταμοσχευμένων Ελλάδας.
Φαντάζομαι ότι η ψυχή του δωρητή των πολύτιμων οργάνων πνεύμονα και καρδιάς από ψηλά, αλλά κι η καρδιά του που κτυπά στο στήθος του Δημήτρη θα νιώθουν την ίδια περηφάνεια που νιώθουμε κι εμείς, που έχουμε τη τύχη να τον γνωρίζουμε και να τον έχουμε ανάμεσά μας.
