Εκείνο που θυμάμαι έντονα απ’ το παπα-Θανάση Ψάλτη είναι ο αγιασμός των θεμελίων του σπιτιού μου στη παλιά Ραφήνα το Γενάρη του ΄88, όπου εργολάβος ήταν ο Θολόγος Βιάδης και μαστόροι κι εργάτες όλοι ντόπιοι, μεταξύ των οποίων κι ο Κωνσταντής Ασβεστάρης, συγχωρεμένοι όλοι, αλλά πάντα ζωντανοί στη μνήμη μου.
Ο παπά-Θανάσης με βαθιά πίστη στο λειτούργημά του, αλλά παράλληλα ένας ζεστός και πρόσχαρος άνθρωπος, αφού έκανε τον αγιασμό στη συνέχεια θυσιάσαμε το κόκορα και ραντίσαμε τις τέσσερις γωνιές της νέας οικοδομής.
Την επομένη μαγείρεψα το κόκορα κοκκινιστό με χοντρό μακαρόνι και το μεσημέρι μετά τη δουλειά το συνεργείο έφτιαξε στα γρήγορα ένα υποτυπώδες τραπέζι και ξεκινήσαμε το φαγοπότι, με σχετικό γλεντάκι με τα όλα του φυσικά.
Αυτός ήταν ο παπά – Θανάσης της Ραφήνας. Ένας άνθρωπος απ’ τα σπλάχνα της τοπικής κοινωνίας, που είχε δυο βασικά προτερήματα. Δε ξεχώριζε τους κατοίκους σε ντόπιους και ξένους και κυρίως ποτέ δεν ανακατεύτηκε σε οποιεσδήποτε διενέξεις, παρά μόνο πυροσβεστικά για να κατευνάσει τα πνεύματα και να επικρατήσει ηρεμία κι ομόνοια. Έκανε δηλαδή αυτό που πρέπει να κάνει κάθε ιερωμένος, να έχει ανοικτές τις πόρτες του ναού και της καρδιάς του σ’ όλους και να κατευνάζει τα πνεύματα αντί να πυροδοτεί καταστάσεις ο ίδιος.
Το ενδιαφέρον του Παπαθανάση ήταν μεγάλο επίσης για το ποιοι θα πλαισίωναν την Εκκλησιαστική Επιτροπή ως συνεργάτες του με βασική επιλογή να είναι χωριανοί, αξιοσέβαστοι και επιπλέον να αγαπούν την Παντοβασίλισσα.
Ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα της παραπάνω περιόδου ήταν κι ο συνδυασμός καλλίφωνου Παπά με μελωδικούς Ιεροψάλτες τους Κων. Κόρακα, Πρόδρομο Λαδόπουλο και μετέπειτα σε αντικατάσταση του Κων. Κόρακα με τον Ισίδωρο Συντελή.
Με βάση την παρουσία αυτών των συντελεστών πάντα η Παντοβασίλισσα ήταν κατάμεστη από κόσμο χειμώνα – καλοκαίρι. Άνθρωποι κάθε πνευματικού και οικονομικού επιπέδου από όλα τα σημεία της Αττικής ήταν παρόντα σχεδόν κάθε Κυριακή για να απολαύσουν μία Θεία Λειτουργεία με Βυζαντινή Μεγαλοπρέπεια, χωρίς να παραγνωρίζεται ότι η συμμετοχή των κατοίκων σε κάθε λειτουργία ήταν σημαντική.
Ο παπά Θανάσης της Ραφήνας απεδήμησε προς τον Κύριο στις 29 Ιουνίου του 1996 και 21 χρόνια μετά το χαμό του, η Παντοβασίλισσα δεν έχει κατορθώσει να βρει το παπά της. Ένα πρωτοπρεσβύτερο δηλαδή που θα κερδίσει την εμπιστοσύνη και το σεβασμό του κόσμου.
Δύο πρόσωπα κλειδιά
Εντυπωσιακό είναι ότι ο Πανοσιότατος αρχιμανδρίτης πατήρ Χρύσανθος ο οποίος είχε τοποθετηθεί στη Παντοβασίλισσα ένα χρόνο πριν το θάνατο του παπά Θανάση (1995) και μετά κάποια χρόνια ανέλαβε να διακονήσει στην ενορία της Θεοτόκου στα Περιβολάκια όπου τον ακολούθησε ο ιεροψάλτης Ισίδωρος Συντελής καθώς ανέλαβαν άλλοι ιεροψάλτες στη Παντοβασίλισσα (πολλά έχουν ειπωθεί για τις συνθήκες που τους ανάγκασαν να μετατεθούν εκεί), προσελκύει σχεδόν όλο το ντόπιο εκκλησίασμα, παρότι είναι αρκετά μακριά απ’ την ενορία της Παντοβασίλισσας.
Επίσης θα πρέπει να αναφερθούμε στον παπά Στέλιο Παπαθανασίου γιο ζεύγους νεωκόρων που συνταξιοδοτήθηκαν, γέννημα ανάθρεμμα της Ραφήνας, που σπούδασε θεολογία, παντρεύτηκε και χειροτονήθηκε παπάς, αλλά για επίσης αδιευκρίνιστους λόγους, δε ρίζωσε στην εκκλησία όπου μεγάλωσε, παρά την περί του αντιθέτου επιθυμία της τοπικής κοινωνίας. Ο παπά Στέλιος Παπαθανασίου με την οικογένειά του χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στην ενορία που διακονεί σε δήμο της Αττικής.
Με όλα όσα περίεργα κατά καιρούς συμβαίνουν, ο Μητροπολιτικός ναός της Παντοβασίλισσας παραμένει στερημένος από ένα προϊστάμενο ιερέα αντάξιο του αείμνηστου παπά Θανάση της Ραφήνας.
