Σταματάς να πας στο περίπτερο. Στη διπλανή στάση ευγενέστατος και αξιοπρεπέστατος παππούς με το φθαρμένο σακάκι του…
“Νεαρέ μπορείς να με πας μέχρι την πλατεία γιατί έχασα το λεωφορείο;” Η πρώτη αντίδραση… “Ξέρετε, στρίβω εδώ”…
Μέχρι να ψωνίσεις έχεις περισσότερες τύψεις από εγκληματία πολέμου.. “Να σας πάω ελάτε.. ” Μπαίνει σιγά με μια μικρή σακούλα από τον φούρνο στο αμάξι με χιλιάδες ευχές…
Τον λένε και αυτόν Δημήτρη. Είναι 65… Μοιάζει μεγαλύτερος.
Στο δρόμο κλαίει με αναφιλητά. Έχασε τον γιο του πριν 15 μέρες σε τροχαίο. Ντελίβερι στον Πειραιά. Είναι μόνος. Κάθε μέρα περπατά μέχρι την εκκλησία για να ανάψει κερί. Δούλευε στο δημόσιο. Παίρνει 420 ευρώ σύνταξη.
Το παιδί του το κήδεψε με έρανο. Δεν θέλει λεφτά. Τελικά τον αφήνω έξω από το σπίτι του. Φτωχικό. Μετακόμισε πριν δύο χρόνια όταν πέθανε η γυναίκα του. Με χίλια ζόρια δέχεται να του δώσω μια σακούλα με λίγο γάλα και κάτι τυριά που είχα πάρει νωρίτερα. Φεύγει βουρκωμένος με χιλιάδες ευχές και με αφήνει περισσότερο βουρκωμένο από αυτόν…
Σκέφτομαι τη ζωή μου…τον γιό μου… τον πατέρα μου…Πάω να πιώ ένα καφάσι μπύρες.
Να τους αγαπάτε ρε τους διπλανούς σας. Και τους πιο πέρα.. πάντα…χωρίς ενδοιασμούς… Με όλη σας την καρδιά.. Αυτά…
