Τώρα καλή κι αγαπημένη μου Ιφιγένεια που δεν είσαι κόρη κανενός μπορείς να καταλάβεις πόσο οδυνηρό είναι να χάνεις και τη μητέρα σου. Όλες όσες περάσαμε αυτό το στάδιο του οριστικού αποχωρισμού απ’ τη γυναίκα που μας έφερε στο κόσμο, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι τελικά η κόρη αποκόβεται απ’ τον ομφάλιο λώρο που τη δένει με τη μάνα της μόνο με το θάνατό της.
Μπορεί να μην ήξερα προσωπικά τη μητέρα σου, αλλά την έζησα μέσα απ’ τις δικές σου διηγήσεις που ξεχείλιζαν από αγάπη για κείνη, τη λατρεμένη μαμά όπως έλεγες. Το στήριγμά σου, την εμψυχώτριά σου από τα πρώτα χρόνια της ζωής σου, το πρότυπό σου έως σήμερα, τη δεύτερη μεγαλύτερη αγάπη σου μετά το γιο σου, που απ’ όταν γεννήθηκε πήρε τη πρώτη θέση στη καρδιά σου.
Τέτοιες στιγμές τα λόγια είναι πολύ μικρά για να απαλύνουν το πόνο που αισθάνεσαι, όμως νιώθω βαθιά την ανάγκη να σου πω μέσα απ’ τη καρδιά μου Συλλυπητήρια!
Να είσαι δυνατή, όπως εκείνη θα ήθελε. Να είσαι γερή για να μπορείς να μεγαλώσεις το παιδί σου. Να έχεις υπομονή ν’ αντέξεις το πόνο του χωρισμού που θα είναι από δω κι εμπρός μόνιμος σύντροφός σου όταν θυμάσαι τη μητέρα σου. Να έχεις μόνη παρηγοριά ότι πήγε εκεί όπου δεν υπάρχει πόνος ή στεναγμός, αλλά ζωή αιώνια.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τη σκεπάσει τη Τρίτη. Καλή ανάπαυση να έχει.
