Όταν η καλή φίλη Φαίδρα Καψωμενάκη γράφει ποιήματα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα μοιραστούμε μαζί σας…
Εφηβικά καρδιοχτύπια…
Σε καρτερούσα να περνάς / να πας για την δουλειά σου / να ψιθυρίζω σ’αγαπώ, να μην ακούς, / να προσπερνάς και γω να καρτερώ, / σαν θα σχολούσες σούρουπο / για να σε ξαναδώ…
Έτσι περνούσε ο καιρός / με όνειρα εφηβικά.. / Θαρρούσα σε αγαπούσα… / Σε αγαπούσα άραγε; / Νομίζω η καρδιά παιγνίδια με τον έρωτα / δοκίμαζε και καρδιοχτύπια με κερνούσε..
Πως τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Τι να σου απαντήσω… / Στα χρόνια της ανεμελιάς / απόψε με γυρίσαν, τα λίγα ροδοπέταλα που απρόσμενα στα χέρια μου / το χρώμα και το άρωμα και σκέψεις μου χαρίσαν
Σε ένα βιβλίο φυσικής, χημείας, / πειραματικής,χρόνια φυλακισμένα ο,τι είχα από σένα..
Σίγουρα δεν θυμάσαι το ρόδο το αιώνιο / που μου’ δωσες, ένα απομεσήμερο / μπρος απ το παραθύρι μου, ξέγνοιαστα / σαν περνούσες και σιγοτραγουδούσες..
Χάιδεψες τον βασιλικό και βιαστικά προσπέρασες, / κι απόμεινα να σε κοιτώ, / κάνοντας όνειρα γλυκά / που ο χρόνος τα ξεθώριασε / Και απο την σκέψη έσβησες…
Χρόνια της αθωότητας, τα λέμε ως συνήθως / Δεν επιστρέφουνε ποτέ / Άρωμα μόνο αφήνουνε απ τ ‘αγουρα / τα νιάτα μας , τα αμέτρητα τα ίσως / και αναμνήσεις τρυφερές
Σαν θα διαβαίνει η ζωή και μείνουνε / όνειρα γλυκά και ανεκπλήρωτες χαρές…
Φαίδρα
Αχ Φαίδρα πόσες αναμνήσεις ξύπνησες απ’ τα νεανικά μας χρόνια… Ευχαριστούμε καλή μου