Κατά τον Χαλίλ Γκιμπράν «ο πραγματικά σοφός δάσκαλος δεν είναι αυτός που σε σπρώχνει μέσα στον οίκο της σοφίας, αλλά αυτός που σε οδηγεί στο κατώφλι του μυαλού σου». Τέτοιος ήταν ο μεγάλος Δάσκαλος της Κερατέας, ο Μιχάλης Δελίδης.
Γεννήθηκε το 1916 στην Οδησσό της Ρωσίας. Ήταν το τρίτο παιδί μιας εύπορης οικογένειας. Ήταν η Φρόσω, ο Γιάννης (Βάνιας) και ο Μιχάλης (Μίσιας). Κατοικούσαν σε μια αριστοκρατική συνοικία της Οδησσού.
Ο πατέρας του ήταν εύπορος έμπορος φρούτων με διεθνή πελατεία (Ρουμανία, Αυστρία κλπ). Η καταγωγή της οικογένειας του ήταν από την Ηρακλείτσα της Ανατολικής Θράκης. Η μητέρα του, Μαρία Χρυσαφοπούλου από μεγάλη οικογένεια της Μυτιλήνης, ήταν απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Σμύρνης και μιλούσε πολλές γλώσσες. Ωστόσο η οικογένεια χάνει το σύνολο της περιουσίας της κατά την διάρκεια της επανάστασης των Μπολσεβίκων το 1917.
Ο πατέρας έστειλε την οικογένεια στην Ελλάδα και με την βοήθεια του αδερφού του, που ήταν μοναχός στην Μονή Ιβήρων στο Άγιο Όρος, απέκτησαν σπίτι στο Λαύριο. Ωστόσο η μητέρα προτίμησε, μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να επανεγκατασταθούν στη Οδησσό, να ενοικιάσει ένα υπόγειο στην οδό Θεμιστοκλέους στα Εξάρχεια. Στην συνέχεια η μητέρα προσλήφθηκε στην Σοκολατοποιία Παυλίδης αφού υπήρξαν φίλοι με την ομώνυμη οικογένεια.
Τα χρόνια ήταν δύσκολα και επιλέχθηκε από την μητέρα να κρατηθεί το κορίτσι και τα δύο αγόρια να βρεθούν και να μεγαλώσουν σε ορφανοτροφείο στην Καστοριά. Ο Γιάννης και ο Μιχάλης τελείωσαν το σχολαρχείο και το διδασκαλείο και έγιναν δάσκαλοι.
Ο Μιχάλης Δελίδης παίρνει την πρώτη του μετάθεση ως δάσκαλος το 1938 στην Κερατέα. Αδύνατος και μικροκαμωμένος όπως ήταν τον επέπληξε η διευθύντρια του σχολείου γιατί κάπνιζε αφού τον θεώρησε ως μαθητή.
Ο Μιχάλης Δελίδης αγάπησε πολύ και αγαπήθηκε από την Κερατέα. Απέκτησε πολλούς και καλούς φίλους λόγω αθλητισμού (ποδόσφαιρο) αλλά και κυνηγιού.
Το 1940 με την κήρυξη του πολέμου έσπευσε να καταταχθεί με ειδικότητα στους όλμους ενώ επέστρεψε μετά την ήττα στην Κερατέα με τα πόδια. Πήρε τιμητική προαγωγή σε δεκανέα επ’ ανδραγαθία.
Υπήρξε ο ορισμός του καλού εκπαιδευτικού. Μάζευε τα παιδιά και τα δίδασκε, τους έκανε δωρεάν φροντιστήριο. Έδωσε «μάχες» με γονείς για να τους πείσει να αφήσουν τα παιδιά τους να συνεχίσουν την εκπαίδευση τους αφού τότε πλήρωναν δίδακτρα για το σχολείο. Πολλοί Κερατιώτες του οφείλουν πολλά. Έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να στηρίξει τα παιδιά. Όχι μόνο σε εκπαιδευτικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο διατροφής.
Ειδικά την δεκαετία του ΄50 διεύθυνε την προμήθεια των μαθητών με μουρουνέλαιο αλλά και τυρί, βούτυρο, μαρμελάδα και μπισκότα. Αυτά δίδονταν σε μεταλλικά κουτιά από την βοήθεια, την Ούντρα. Βέβαια δεν καταδέχτηκε ποτέ να πάρει ένα τέτοιο κουτί για το σπίτι του. Είχε πάθος με την μόρφωση των παιδιών και την προώθηση τους στις ανώτερες βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Νοιαζόταν για την πρόοδο των παιδιών και την συμπεριφορά τους τόσο μέσα στο σχολείο όσο και έξω από αυτό. Για αυτό το λόγο κυκλοφορούσε στην Κερατέα και έλεγχε του μαθητές. Δούλευε πολύ. Αφιλοκερδώς έκανε ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές και σχολικές τάξεις. Διοργάνωσε πολλές παραστάσεις και αθλητικές δραστηριότητες. Το σχολείο της Κερατέας έπαιζε βόλεϊ και μπάσκετ από την δεκαετία του ΄60.
Πήρε σύνταξη το 1972 μετά από 34 χρόνια υπηρεσίας στην Κερατέα. Προς τιμή του έγινε μεγάλη γιορτή στο 2ο Δημοτικό Σχολείο του οποίου υπήρξε και πρώτος διευθυντής. Ακόμη και ένα χρόνο μετά την συνταξιοδότηση του πήγαινε κάθε ημέρα στο σχολείο και νουθετούσε.
Υπήρξε αυστηρός αλλά δίκαιος δάσκαλος διαπνεόμενος από ανθρωπιστικά και ουμανιστικά ιδεώδη. Η αυστηρότητα αυτή ήταν προσποιητή στην βάση της επιβολής για τα πρότυπα της εποχής. Το 1948 παντρεύτηκε την Βασιλική Λιάπη.
Εξίσου μεγάλοι ήταν και οι κοινωνικοί του αγώνες. Ήταν έντονα πολιτικοποιημένος. Αριστερών πεποιθήσεων σε ήπιους τόνους.
Κατά την διάρκεια της Κατοχής ο Μιχάλης Δελίδης μαζί με τον Παντελή Παππά κατέθεσαν την νύχτα της 24ης Μαρτίου του 1941-42 στεφάνι στο Ηρώο της Κερατέας που βρισκόταν τότε στην πλατεία Κερατέας. Διατηρούσε πολύγραφο και τύπωνε προκηρύξεις εναντίον των Γερμανών, των μαυραγοριτών αλλά και τους συνεργαζόμενους μαζί τους. Είχε υποστεί πολλούς ξυλοδαρμούς από τους Γερμανούς εξαιτίας των παραπάνω δραστηριοτήτων του. Είχε φυλακιστεί στις φυλακές της Καλλιθέας (Σκοπευτήριο) αλλά και Αβέρωφ στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας στους Αμπελόκηπους. Κατά την διάρκεια της φυλακής είχε γνωριστεί και είχε γοητευθεί από την προσωπικότητα του Ηλία Ηλιού της ΕΔΑ.
Κατά την διάρκεια της Κατοχής, απαίτησε και πέτυχε να κατέλθει στο γήπεδο η ομάδα του Κεραυνού Κερατέας, της οποίας υπήρξε ποδοσφαιριστής, με την Ελληνική σημαία στο αγώνα ποδοσφαίρου με την αντίστοιχη γερμανική. Επίσης, υπηρέτησε το Κεραυνό Κερατέας και από διοικητικές θέσεις.
Μια άλλη Κυριακή της Κατοχής ενώ έπαιζε ποδόσφαιρο με την μεγάλη τότε ομάδα του Κεραυνού Κερατέας με τους αδερφούς Αλεξίου, τον Λιάπη, τον Χρήστο τον Σκούφο, τον Πάκη τον Ανδρέου κλπ μαθεύτηκε ότι έρχονται οι Γερμανοί να συλλάβουν τον Δελίδη. Τότε ο Κεραυνός έπαιζε ποδόσφαιρο στο παλιό γήπεδο, στα Αλώνια, και αιφνίδια ο κόσμος που τον τιμούσε και τον αγαπούσε ξεχύθηκε όρθιος στο γήπεδο και περικύκλωσε την ομάδα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, ο Δελίδης να ξεφύγει περνώντας κάτω από τα πόδια όλων. Πέρασε τον Άγιο Κωνσταντίνο, τον Άγιο Γιάννη και βρήκε καταφύγιο για δέκα ημέρες σε μια καταπακτή στα μαντριά του Κατσίκη κοντά στην σημερινή περιοχή των κατασκηνώσεων Κερατέας.
Κατά την διάρκεια του εμφυλίου είχε προστατέψει πολλούς Κερατιώτες από εκτοπίσεις, προπηλακισμούς, μπλόκα, ποινές, κλπ. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε όλους και διέθετε εξαιρετικό χιούμορ.
Είχε πάθος με την φύση και τις δενδροφυτεύσεις. Δενδροφύτευσε πολλά βουνά, το 1ο και το 2ο Δημοτικό Κερατέας και τον Άγιο Παντελεήμονα στην Κακή Θάλασσα
Για να ενισχύσει το εισόδημα του βοηθούσε τον συμβολαιογράφο της περιοχής Σπύρο Καβέτσο με τον οποίο διατήρησε μια εξαίσια και ζωντανή φιλία μέχρι το τέλος. Έγιναν και κουμπάροι.
Ως γνήσιος αριστερός δεν διατήρησε κανένα περιουσιακό στοιχείο στο όνομα του κατά την διάρκεια της ζωής του.
Αρνήθηκε να πάρει τη σύνταξη του αντιστασιακού ενώ την δικαιούταν.
Απεβίωσε το 1999.
Κατά τον Andy Rooney «οι περισσότεροι από εμάς καταλήγουμε με όχι παραπάνω από πέντε-έξι ανθρώπους που θα μας θυμούνται. Οι δάσκαλοι έχουν χιλιάδες ανθρώπους που θα τους θυμούνται για όλη τους τη ζωή». Ειδικά ο Μιχάλης Δελίδης.
