Απογευματάκι δροσερό ήτανε και μεις κινήσαμε για το κηποθέατρο της Δώρας Στράτου, κάπου εκεί προς την Ακρόπολη! Πολιτιστικός σύλλογος Πικερμίου και παραδοσιακοί χοροί , το μεράκι της παρέας!
Μια μεγάλη συντροφιά Γιαπωνέζων στην αλάνα είχε απλώσει τραπεζάκια, καρέκλες και μπήκανε ευθύς στο πνεύμα της γειτονιάς, μιας παλιάς Αθήνας ! Μόνο που αυτοί ήτανε φρόνιμα παιδιά, γιατί εμείς …..θα ξεσηκώναμε την περιοχή.
– Μα πως τρως με αυτά τα ξυλάκια ομορφιά μου; Θα σου πέσουνε οι σκουληκαντέρες κατάχαμα ψυχή μου
– Μπαρδόν, με είπε
– Αστο …της είπα και ανηφόρισα να βρω τους υπόλοιπους
Έξω στην είσοδο, κατάξεροι κάκτοι, σκουπίδια γύρω τριγύρω και οι Γιαπωνέζοι να τρώνε νουντλς, με την συντροφιά των Ελληνικών αστεριών, ήσυχα – ήσυχα κι απλά
Ο δρόμος όμορφος προς την σκηνή, αρκετά περιποιημένος, φροντισμένος, φωτισμένος όσο πρέπει… Όσοι ασχολούνται με την καθαριότητα, το όριο τους είναι ίσαμε ακριβώς στην καγκελόπορτα, ότι έχει απ’ έξω, το κρύβουν κάτω από το χαλί.
Δώρα Στράτου, μορφή μεγάλη, ίδρυσε το 1953 το , σωματείο “Ελληνικοί χοροί” ζητώντας βοήθεια από τον Σοφοκλή Βενιζέλο. Επισκέφτηκε όλη την Ελλάδα και με αγάπη, φροντίδα και πολύ μεράκι, άρχισε να συλλέγει φορεσιές, κοσμήματα, τραγούδια και χορούς! Πλούσια η συλλογή, περίπου 2000 φορεσιές αποτελούν μουσειακά κομμάτια στην συλλογή της. Μόνο θαυμασμός και υπερηφάνεια είναι τα συναισθήματα του θεατή.
Η παράσταση αρχίζει και ένα αηδόνι κελαηδάει με γάργαρη φωνή… πλημμύρισε Ελλάδα , λεβέντες κρατούν τρυφερά, λυγερόκορμες κοπελιές, αστράφτουν τα φλουριά και τα χαμόγελα, σείεται το ξύλινο πάτωμα από τα βήματα των χορευτών…
Δακρύζω χειροκροτώ, χάνομαι, αφήνομαι και νοιώθω Μπουμπουλίνα!
-Τι θέλετε ωρέ από την χώρα μας και της μπήγετε χωρίς μπέσα το μαχαίρι;
Συνέρχομαι ευτυχώς και τα χέρια μου δε σταματούν να δείχνουν τον ενθουσιασμό μου, προσπαθώ να σφυρίξω κλέφτικα μα δε τα καταφέρνω! Μπράβοοοοο – μπράβοοο παιδιά φωνάζω όρθια! Ο ένας χορός μετά τον άλλο, το ένα τραγούδι μετά το άλλο κι ο κόσμος να φωνάζει με πάθος Γειά σου Ελλάδαααα!
Ένα τραγούδι λυπητερό, ένα τραγούδι του Πόντου σκίζει παραπονεμένα τον αέρα… Χορεύει ο πρώτος του χορού, δεν πατά θαρρείς στην γη, πετάει και μετά τα βήματα γίνονται βαριά, αντρίκια, έτοιμα να πολεμήσουν τον εχτρό! Συγκλονίζουν! Δακρύζουμε, φωνάζουμε Μπράαααβοοο παιδιά! Θα ‘θελα να ‘χα μια τεράστια αγκαλιά, να κλείσω μέσα της όλα αυτά τα Ελληνόπουλα , που συνεχίζουν την παράδοση, που άφησαν κινητά και F.B. και κάνουν πρόβες ατελείωτες… Σας φιλώ σας ευχαριστώ όλους, γεμίσατε την ψυχή μου λεβεντιά…
Οι Γιαπωνέζοι ακόμη εκεί κάτω απ’ τον Αττικό Ουρανό απολαμβάνουν την ομορφιά και γεύονται την ενέργεια που εκπέμπει εκεί στον Λόφο του Φιλοπάππου! Οι ρίζες μας βαθιές, η ιστορία μας απέραντη, η κληρονομιά μας πλούσια!
Πόσο περήφανη πρέπει να ‘σαι Δώρα Στράτου εκεί ψηλά!
