Αστέρια των ποιητών τα λόγια
Γράφει η Φαίδρα Καψωμενάκη
Αχ Θέ μου …../ Και πως έπλασες την ομορφιά του κόσμου / ονειρεμένη να ‘ναι τούτη η βραδιά καλοκαιριού / να μαγνητίζει σκέψη νου / και της ματιάς την στράτα / κάτω απ’ ανέφελο ουρανό, σε χίλια μονοπάτια!
Εκεί διαβάζω στίχους ποιητών / στίχους που μοιάζουν στ’ άστρα σου / και φέγγουν τα σκοτάδια …/ Ένας αντάρτης ποιητής με περηφάνεια / και οργή ,με βήματα αντάρτικα / τους λόφους της πατρίδας του, μια δρασκελιά να κάνει / πύρινα είν’ τα λόγια του / πύρινη κι η καρδιά του / και καρτερεί το αντάμωμα με μάνα / και με κύρη του / και τον δυνάστη του να δει επαίτη της συμπόνοιας …
Και να οι στίχοι ποιητή / για την μορφή της μάνας, μάνα που μαυροφόρεσε / μα καρτερεί ακόμη, τον γιό της, τον λεβέντη της, τον άνδρα τον γενναίο / να φθάσει μπρος στην πόρτα της να δροσιστεί και να λουστεί στο λεύτερο νερό, της πιο γλυκιάς πατρίδας ….
Και ο ποιητής της άνοιξης;
Αχ πόσο καμαρώνει! / Ντύνει τους στίχους του άρωμα, χρώμα και μελωδίες, τους τραγουδούν οι Μέλισσες, τα αηδόνια, τα τζιτζίκια, / τους σκόρπισε στα λούλουδα και άνθισαν μαζί τους!
Του έρωτα ο ποιητής κλωστές μαζεύει αγάπης, / υφαίνει όνειρα θαρρείς ,για αγόρια και κορίτσια … Κεντά καρδιές που φλέγονται ματιές, φιλιά και χείλη να λεν μυριάδες σ’ αγαπώ, να ζήσει η αγάπη!
Διαβάζω στίχους ποιητών / μες τ’ ουρανού τις στράτες / αστέρια που χρυσίζουνε, αστέρια που δακρύζουν … Φθάνουν τα δάκρυα στην γη, να σβήσουν τους πολέμους να μην πεθαίνουνε παιδιά, να μην ρημάζουν στην φωτιά οι γειτονιές του κόσμου!
Να γίνονται οι στίχοι τους ξεσηκωμού σημαίες, να πολεμούν το άδικο, την απονιά και του χαμού το βόλι, να μην πληγώνουν τις καρδιές και της ζωής το θαύμα … Έτσι Θεέ μου έφτιαξες, την ζήση των ανθρώπων με φως, γαλάζιο ουρανό και της αλμύρας δάκρυ κι η πλάση να ερωτεύεται των ποιητών τα λόγια ….
Από το βιβλίο μου Ποίηση, Διήγημα, Σκέψεις.
Φαίδρα
