Φωτογραφίες βγαλμένες από μια άλλη εποχή, δείχνουν ένα πρόσωπο της Αθήνας που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν.
Αθήνα, σήμερα. Ρέματα μπαζωμένα, ρυμοτομία τραγική, πράσινο ανύπαρκτο ή έστω εμφανώς περιορισμένο, γκρίζες πολυκατοικίες, γκρίζα αισθητική με λίγες μονάχα φωτεινές εξαιρέσεις.
Ανεβαίνοντας στον Λυκαβηττό, φτάνεις έξω από το θρυλικό του θέατρο. Από εκεί προχωράς λίγο ακόμα και με περπάτημα πέντε λεπτών οδηγείσαι στο πιο ψηλό του σημείο, στο εκκλησάκι που φιγουράρει στην κορυφή, στον ναό του Αγίου Γεωργίου που καθημερινά συγκεντρώνει στο μικρό του προαύλιο, παρέες, ζευγαράκια και τουρίστες.
Το μάτι αντικρίζει περιμετρικά το μεγαλύτερο μέρος του λεκανοπεδίου, ασφυκτικά κτισμένο. Μόνη διέξοδος διαφυγής, οι λόφοι, τα βουνά και η θάλασσα στο βάθος.
Μέσα σε 100 και κάτι χρόνια η Αθήνα χτίστηκε ασφυκτικά χωρίς να υπάρχει σωστή δόμηση και με τα ποτάμια της να μπαζώνονται κόντρα στα όσα προβλέπει από μόνη της η φύση. Πρόχειρες κατασκευές και κυρίως, κακή συντήρηση. Πλέον, κάθε φορά που βρέχει προσευχόμαστε να μην θρηνήσουμε θύματα, και αυτό δεν είναι υπερβολή. Το ίδρυμα Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών έχει πολλάκις τονίσει ότι έχουν φράξει οι πανάρχαιοι δρόμοι διαφυγής του νερού και δεν έχουν δημιουργηθεί καινούργιοι.
Οι φωτογραφίες προέρχονται από το αρχείο του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του πανεπιστημίου της Κολωνίας iDAI και δημοσιεύονται με την άδεια της συλλέκτριας φωτογραφιών, Λίζας Κουτσαπλή από την προσωπική της σελίδα στο Facebook, Liza’s Photographic Archive of Greece – Φωτογραφικά άλμπουμ της Ελλάδας:
Τα καρέ είναι από τις αρχές του 1900, μέχρι το 1942 (εκτός από τη φωτογραφία του Καλλιμάρμαρου που είναι από το 1895). Θα ακολουθήσει νεότερο άρθρο με φωτογραφίες από το 1957.