“Δεν είχε σβήσει το φως των βιβλίων ούτε οι ποιητικές φωτογραφίες των δρόμων η ατμόσφαιρα εκείνη με κάνει να θέλω να ζήσω την εποχή εκείνη.
Θυμάμαι και νοσταλγώ μια Κυριακή ανθοστόλιστης λαϊκής λατέρνας από μαχητικά ζωνάρια και μουσικά όργανα όλων των κατηγοριών, από ρομαντικές πινελιές και χορευτικές βεγγέρες όλων των γνώριμων ήχων, λαϊκά αερόφωνα ξεχωριστής διασκέδασης, βόλτες γεμάτες χρώματα και βάσανα ζωής, στην ηρωική πορεία της αγαπημένης λατέρνας. Καταμεσής του μεσημεριού, η στολισμένη λατέρνα του Στράτου, γίνεται ανάμνηση από τις φλόγες του ήλιου, βγάζει καυτές νοσταλγικές μελωδίες μέσα στην φτώχεια αλλά στο φιλότιμο της ταλαιπωρημένης φτωχογειτονιάς του καλοκαιριού.
Θυμάμαι και νοσταλγώ μια Κυριακή ξεθωριασμένης λαϊκής λατέρνας, από υπόγειες ταβέρνες, μεροκάματα της μέρας, γλυκές νότες και πολλές καρτ-ποστάλ της παλιάς Αθήνας με σκηνές αγάπης με βελούδινα σκεπάσματα, γυναικείες μορφές με φτηνά στολίδια και κλεμμένα λόγια, ανδρικούς τύπους με μουστάκια και γυρτά καπέλα, από τους τελευταίους λατερνατζήδες στην Ελλάδα.
Κουνιούνται όλα πάνω – κάτω στους δρόμους της παλιάς Αθήνας, οι γαλάζιες χάντρες, οι χάρτινες κορδέλες, τα κόκκινα τριαντάφυλλα, οι πανέμορφες γιρλάντες και τα κομπολόγια που κρέμονται πάνω στο μαγικό κουτί του λατερνατζή Στράτου, με τo γαρύφαλλο στ’ αυτί.
Βρέχει! O Ρούλης, ο ομπρελάς, επιδιορθώνει μαύρες και χρωματιστές ομπρέλες που στέκονται στις γωνίες. Η βροχή όσο πάει και μεγαλώνει και οι μαύρες ομπρέλες όσο πάνε και πληθύνονται από τις αναμνήσεις.
Όταν ανάβουν τα βραδινά χρωματιστά φώτα, κάνουν την άσφαλτο να γυαλίζει από τη βροχή και όλα μεταμορφώνονται. Ο Ρούλης κοιτάζει τη μια μετά την άλλη ομπρέλα, μεταδίδοντας γύρω του ένα περίεργο συναίσθημα μέσα από τις ακίνητες, σιωπηλές και όμορφες ομπρέλες της ζωής του.
Κοιτά το άπειρο, το χάος κάθε στιγμή για τη ζωή που χάθηκε και κλαίει απαρηγόρητα. Τον περικυκλώνουν οι ομπρέλες, πιάνουν κουβέντα, γελούν και χαίρονται μαζί του. Μοιάζουν με χάρτινους αγγέλους που παρακολουθούν και καταγράφουν τα δακτυλικά αποτυπώματα της καρδιάς. Οι μαύρες και χρωματιστές ομπρέλες έχουν ανοίξει με το πιο δυνατό και φανταχτερό μαύρο χρώμα, που έχει μια ολόκληρη ιστορία στο νόμο της βροχής.
Μια ιστορία που άρχισε με λύπη στον γκρίζο ουρανό. Μια ιστορία που γράφεται κάθε λεπτό, αλλάζει κάθε ώρα και που στο τέλος κόβεται ξαφνικά στο ονειρικό και στον φανταστικό ρεαλισμό του κουρασμένου Ρούλη της πραγματικότητας.
Παραδοσιακό επάγγελμα θυμήσου από πάνω μέχρι κάτω πόσο αγαπήθηκες, πόσο λησμονήθηκες, πόσο απατήθηκες και πόσο μάταια στο παρελθόν πνίγηκες.
Ξαναμπαίνω μέσα στα ενδότερα της κοινωνίας, στο λαβύρινθο του πολιτισμού. Αυτή τη φορά χωρίς συγκοινωνία, βρέθηκα με παπούτσια λερωμένα που λασπώθηκαν εύκολα σε χωμάτινους δρόμους.
Καθώς περπατούσα σε κάποια γωνιά της πλατείας Ομονοίας, είδα ένα λουστράκο τον Παναγή, μ’ ένα χαλκοστόλτιστο κασελάκι, αληθινό κομψοτέχνημα, και γύρω του να κρέμονται σαν σκουλαρίκια οι βούρτσες και τα βερνίκια σε διάφορα χρώματα, έτοιμος να γυαλίσει με αγάπη και περίσσιο πάθος τα παπούτσια του διαβάτη. Έχει το δικό του φιλότιμο ο λουστράκος. Παλεύει, βάφει, πέφτει, σηκώνεται, πιστεύει ότι μπορεί να γίνεται ταχυδακτυλουργός, χτυπώντας τις βούρτσες του και να μετατρέπει τα ταλαιπωρημένα σκονισμένα παπούτσια σε παπούτσια βιτρίνας, έτοιμα προς πώληση.
Δεν βλέπω την ώρα να φτάσω στο επόμενο παραδοσιακό επάγγελμα.
Πυκνώνει, αποκτά ουσία ζωής, φτιάχνει, ένα ύφασμα στον αργαλειό. Είναι ο μπαμπατζής, ο Λίνος ! Από μικρό παιδί ονειρεύτηκε το κόκκινο ριζάρι…Νήματα βαμβακερά και μάλλινα…πατητές και πατανιές σε ξύλινα κοφίνια ! Ο πόθος του έβαφε υφάσματα με τον πήχη μέσα σε χρώματα στης φυτικής τους ήχους…χράμια ατέλειωτα σε φυτικές βελανιδόκουπες !
Σήμερα πιο ήρεμος μα εξίσου δημιουργικός, ο Λίνος, ξέροντας όμως την αρεστή ζωή, οφείλει να κρατήσει τη γλυκιά ταραχή, χωρίς να παραιτείται από την όμορφη γυνή, την κεντητή κλωστή και τον έμπιστο φίλο του εμπορίου, στο υποζύγιο που τον συνοδεύει.
Μέρες μακρινές, ζωές περαστικές, νύχτες δροσερές μιας εποχής που έφερε σε βελούδινα μαξιλάρια ένα αλλιώτικο μείγμα συναισθημάτων και τρόπου ζωής
Μου είπαν ότι στο πρόλογο κάποιου έργου ένα λαϊκό τραγούδι λέει : «κάτσε να φας, κάτσε να πιες, κάτσε να τραγουδήσεις..»
Βυθισμένος στη μελαγχολία βρήκε με δυσκολία μια καρέκλα να καθίσει. Καρεκλααάς … ο καρεκλαααάς….καρέκλες φτιάχνει, καρέκλες επιδιορθώνει, ο Βλάσης ο καρεκλάς.
Αυτός όμως δεν κάθεται σε κάποια γωνία, σε κάποια ιερή ακινησία. Το επάγγελμα είναι σκληρό και όσο ο καιρός περνάει η σκληράδα μεγαλώνει. Καρέκλες με βιδωμένους ανθρώπους, για κοντσίνα και πρέφα για σκαμπίλι, έχουν γίνει συνώνυμες στο κατρακύλισμα των ηθών. Πέρασε το ψαθί πλέκοντας τη βάση του ξύλινου πλαισίου. Νάιλον τα πάντα σήμερα και οι καρέκλες ακόμη. Και αν χαλάσει καμιά παλιά, προτιμούν να την πετάξουν, παρά να τη δώσουν για επιδιόρθωση στον Βλάση τον Καρεκλά.
Υπάρχουν μνήμες απόστασης ζωντανές των γνήσιων, λαϊκών και παραδοσιακών επαγγελμάτων που συνεχίζουν να αγκαλιάζουν το μυαλό και την ψυχή.
Μια γωνιά, σωστή παράγκα, ένας πάγκος με χίλια καρφάκια καρφωμένα πάνω του, σφυριά, ένα αμόνι από σιδηροδρομική ράγα, μερικά κομματάκια σόλες, διάφορες κόλλες και τανάλιες, ένα κερί για το κέρωμα της κλωστής, βελόνες καρφωμένες πάνω στο κερί, μια λερωμένη και μπαλωμένη ποδιά, χέρια σκληρά, μαυρισμένα από την δουλειά και τα χτυπήματα.
Το επάγγελμα του, παπουτσής. Φτιάχνει μπαλωμένα ή σολιασμένα παπούτσια ο Τόλης. Κατασκευάζει πανύψηλα λεπτότατα τακούνια, ράβει και τοποθετεί πέδιλα με διπλές εσωτερικές σόλες, παραδίδει μπότες που καταστρέφονται σε λίγες μέρες, πουλάει παντόφλες για αναπαυτικά πόδια, αγοράζει σκαρπίνια που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από αυτά που παράγονται σε άλλες χώρες.
Και δίνει τα παπούτσια του ο Τόλης, με εγγύηση 50 ημερών σε κάποια από τα μοντέρνα μαγαζιά που πάντα γίνονται «άνευ ραφής.»
Αγαπημένοι φίλοι από το παρελθόν στο σήμερα και σε σάς.. σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, να περάσετε μία υπέροχη…μέρα!”
