Με χαρακτηριστικό τρόπο ταιριαστό με τις ευαισθησίες ενός ανθρώπου που εντρυφεί την ιστορία, ο καλός φίλος αρχαιολόγος Βαγγέλης Νικολόπουλος μέσω FB αναφέρεται παραστατικά στην εμπειρία του απ’ τη πρώτη του επαφή με το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Νιάρχου που πρόσφατα ολοκληρώθηκε αναβαθμίζοντας μια περιοχή στερημένη απ’ ένα πνεύμονα πρασίνου, αναψυχής και πολιτισμού, σε μια Αθήνα που ασφυκτιά πνιγμένη στο τσιμέντο.
Προκαλώντας όσους δεν έχουν επισκεφτεί το χώρο να το επιχειρήσουν το συντομότερο, ο κ. Νικολόπουλος γράφει:
«Δεν έχω δει ξανά στην Αθήνα, αλλά και αλλού, αρχιτεκτονική δημιουργία που να σέβεται τόσο το ιδιότυπο περιβάλλον στο οποίο χωροθετείται. Μόνο από κοντά μπορεί να διαπιστωθεί αυτό. Η Φύση, το ανάγλυφο, παρά την απουσία καμπυλών, η ενδημική χλωρίδα, ο φυσικός φωτισμός, οι διακριτικές αττικές μυρωδιές υπερισχύουν της αρχιτεκτονικής σύλληψης.
Η άσχημη Αθήνα ταπεινώνεται, καθώς ο τεχνητός αιωνόβιος ελαιώνας υψώνεται σταδιακά πάνω από τη μετριότητα μιας πόλης που δεν σεβάστηκε την Ιστορία της και εξαφανίζει ακόμα και το ίδιο το κτήριο που τον ανυψώνει. Το υγρό στοιχείο και η διαφάνεια των κρυστάλλων συμπληρώνουν την εικόνα. Και το «παρατηρητήριο» από ψηλά είναι μια θέση εποπτείας που την κατακτάς ανηφορίζοντας ανάμεσα από λεβάντες και φασκόμηλα.
Τα εύσημα ανήκουν περισσότερο από όλους στον εμπνευσμένο αρχιτέκτονα Renzo Piano που φαίνεται ότι, πριν από την αρχιτεκτονική, γνωρίζει την τοπογραφία, την πολεοδομία, την οικολογία και την τοπική Ιστορία.
Κάθε άλλο σύγχρονο φημισμένο αρχιτεκτόνημα στην Αθήνα, ίδρυμα, μέγαρο, νοσοκομείο ή μουσείο μένει εγκλωβισμένο στον αλαζονικό αυτισμό του, πολύ πίσω από αυτό το σύνολο. (Και δεν είδα ακόμα το εσωτερικό, τη Λυρική Σκηνή και τη Βιβλιοθήκη).
Οι δικές μου φωτογραφίες δεν αποδίδουν την αίσθησή μου. Προτείνω στον καθένα ανεπιφύλακτα αυτή την εμπειρία με τη μορφή απλού περιπάτου να την αποκτήσει νωρίς, κατά προτίμηση αργά το απόγευμα, 1-2 ώρες πριν το ηλιοβασίλεμα.»
