Έχουμε άραγε ως Έλληνες τη δημόσια διοίκηση που μας αξίζει; Σαφώς και όχι. Γιατί μη μου πείτε ότι δεν έχει γίνει κάθε ένας από μας μάρτυρας της μικρής ή μεγάλης κηδεμονίας της πλειοψηφίας των δημόσιων υπαλλήλων απ’ τους πολιτικούς προϊσταμένους τους!
Ας αφήσουμε τις κεντρικές δημόσιες υπηρεσίες κι ας έρθουμε σε κάτι πιο κοντινό μας, τους δήμους. Εκεί παρατηρούμε το εξής παράδοξο, κάθε υπάλληλος υποστηρίζει και υποστηρίζεται απ’ την εκάστοτε δημοτική αρχή, απερχόμενη ή όχι, σε τρόπο ώστε οι σχέσεις μεταξύ των συναδέλφων σε πολλά επίπεδα να είναι τεταμένες, με ότι αυτό συνεπάγεται για την καλή λειτουργία του δήμου.
Αντί οι υπάλληλοι κάθε υπηρεσίας να συνεργάζονται στενά στην επίλυση κυρίως σοβαρών ζητημάτων, όπως αυτά παρουσιάζονται π.χ. στην οικονομική ή τεχνική υπηρεσία, να ενεργούν κατά βούληση χωρίς καν ενημέρωση των διοικητικά ανωτέρων τους, κάνοντας λάθη που εκθέτουν τόσο την δημοτική αρχή, όσο κυρίως την τοπική κοινωνία που χωρίς να φταίει υφίσταται απίστευτες καθυστερήσεις, ακόμα και υστέρηση υπηρεσιών σχετικών με την καθημερινότητα, από αστοχίες που μπλοκάρουν την εκταμίευση ποσών.
Επιτέλους ας καταλάβουν οι υπάλληλοι ότι αυτοί στην ουσία παραμένουν σταθεροί στη θέση τους, οπότε οι πολίτες βασίζονται στην εργατικότητα, την ειδίκευση και την αποτελεσματικότητα τους, πράγματα που φαίνονται (σ’ όσους ψάχνουν), απ’ τις εισηγήσεις τους προς τις εκάστοτε δημοτικές αρχές.
Επιτέλους ας καταλάβουν οι πολιτικοί προϊστάμενοι ότι πρέπει να είναι αμερόληπτοι στην αξιολόγηση των υπαλλήλων και όχι να ΄΄προστατεύουν΄΄ τους αφοσιωμένους σ’ αυτούς, που τις περισσότερες φορές αποδεικνύονται ελάχιστα καταρτισμένοι στο αντικείμενο τους, απλά μόνο κόλακες για να διατηρηθούν σε θέσεις ισχύος.
Όλα αυτά πρέπει να τελειώσουν. Η πατρίδα, οι πολίτες, αλλά κι ένα ισχυρό κράτος, χρειάζονται δημόσια διοίκηση απαλλαγμένη από κηδεμονίες και πατερούληδες παντός είδους.
Μόνο έτσι θα καταφέρουμε όχι μόνο να ξεφύγουμε απ’ την οικονομική εξαθλίωση της χώρας μας, αλλά και να μη ξαναπτωχεύσουμε πριν ακόμα πούμε το δόξα ο Θεός.
