Εκκλησιασμός σήμερα Σάββατο 21 Οκτώβρη στο εκκλησάκι του Άη Νικόλα πάνω απ’ το λιμάνι της Ραφήνας, όπου οι οικογένειες του Λεωνίδα Ραφτόπουλου και του Γεράσιμου Γιαννιώτη λειτούργησαν την εικόνα της Παναγίας τη Τριχερούσας.
Η οικογένεια του Λεωνίδα Ραφτόπουλου όταν έφτασε μετά το διωγμό απ’ το σπιτικό τους στη Τρίγλια Βιθυνίας, έφερε μαζί της την εικόνα της Παναγίας της Τριχερούσας κειμήλιο λατρευτικό και την έβαλε στο εικονοστάσι της νέας κατοικίας της στη Ραφήνα. Τα χρόνια πέρασαν ο Λεωνίδας έκανε τη δική του οικογένεια κι η εικόνα ξεχάστηκε.
Μετά 50 χρόνια ωστόσο ο Λεωνίδας είδε σε όραμα την πατρογονική εικόνα της Παναγίας κι έψαξε να βρει ποιος την είχε. Όντως η εικόνα βρίσκεται στο σπίτι συγγενικού προσώπου του. Όμως η κόρη κι ο γαμπρός του, Μαίρη και Γεράσιμος Γιαννιώτης, έκθαμβοι απ’ το θαύμα της εμφάνισής Της στο πατέρα τους, αποφάσισαν να αφιερώσουν μια εικόνα της Παναγίας της Τριχερούσας στο εκκλησάκι του Άη Νικόλα. Έτσι κι έγινε. Και σήμερα τιμήθηκε με κάθε επισημότητα απ’ την οικογένεια και τους καλεσμένους στη λειτουργία. Μετά την απόλυση καφεδάκι στο κτήμα Καραγιάννη, τιμώντας τα πατρογονικά ήθη.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΚΤΙΜΗΣΑ ΚΙ ΕΚΤΙΜΩ!
Όταν αποφασίσαμε να κατοικίσουμε μόνιμα στη Ραφήνα μετά από πολλά χρόνια σύντομων επισκέψεων, τη διαλέξαμε γιατί μας κέρδισε η ομορφιά του τοπίου της, οι μυρωδιές της θάλασσας και του δάσους της, τα ακούσματα της – η καμπάνα, ο κόκκορας, το σφύριγμα των πλοίων στον απόπλου και τον κατάπλου – που τώρα πια έπαψαν να ηχούν γιατί απλά “ενοχλούν”, κυρίως όμως οι άνθρωποι κι η ζεστασιά τους.
Κάποιους απ’ αυτούς τους ανθρώπους συνάντησα σήμερα, το Λεωνίδα το Ραφτόπουλο το μάστορα που έβγαλε σε πέρας τα πιο δύσκολα αρχιτεκτονικά σημεία του σπιτιού μας, το Μανώλη το Κική που με υποδεχόταν πάντα με την καλή του λέξη στο στόμα, την Αγγελική του Φίλιππα στο φούρνο της με τις πολλές νοστιμιές και τόσους που είχα καιρό να δω.
Κι εκεί αγναντεύοντας τον Ευβοϊκό, με τη γαληνεμένη θάλασσα που αντιφέγγιζαν πάνω της οι ακτίνες του ανατέλλοντος ήλιου δημιουργώντας μια τεράστια λαμπερή λεωφόρο, αναπολήσαμε τις μέρες κάπου 35 χρόνια πριν, όταν όλα ήταν διαφορετικά και τόσο απίστευτα γοητευτικά στις σχέσεις των ανθρώπων.
Τι άλλαξε Μανώλη; Τι άλλαξε Λεωνίδα; Τι άλλαξε Αγγελική;
Η Ραφήνα τουλάχιστον εδώ ψηλά στον Άη Νικόλα είναι τόσο μα τόσο ίδια! Ίδια και τα νησιά, η Άνδρος, η Τήνος κι η Τζιά στο βάθος, που διακρίνονται όταν έχει καλή ορατότητα. Αλλάξαν όμως οι άνθρωποι … εμείς αλλάξαμε κι είναι τόσο μα τόσο αναπόφευκτο! Μεγάλωσε η πόλη, μεγαλώσαμε κι εμείς. Όμως σήμερα που βρεθήκαμε ξανά διαπιστώσαμε ότι το μόνο που δεν άλλαξε είναι η αλληλοεκτίμηση που μας ενώνει….
