Πάνε 70 χρόνια από τη φωτογραφία στην Times Square που έγινε σύμβολο του τέλους του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.
Στις 14 Αυγούστου, 1945 Ο Glenn Edward McDuffie φιλάει μια άγνωστη νοσοκόμα, στο κέντρο της Νέας Υόρκης, εντελώς αυθόρμητα γιορτάζοντας με αυτό τον τρόπο το καλό νέο της λήξης του πολέμου.
Στην Ελλάδα του 2015 θα συνέβαινε άραγε κάτι τέτοιο; Ή είμαστε τόσο κλεισμένοι στα καβούκια μας που η είδηση του τέλους αυτής της κρίσης, απλά θα μας έκανε να αλλάξουμε κανάλι με το τηλε-κοντρόλ;
Οι τελευταίες μέρες εθνικής υπερηφάνειας, αντικειμενικά -διεθνούς αποδεκτής εθνικής υπερηφάνειας- είναι κάπου στο Euro 2004. Πάνε περίπου 11 χρόνια από τότε και μέχρι σήμερα, λίγα έχουν συμβεί για να γελάσει το χειλάκι μας. Ίσως η τελετή έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών αγώνων, την ίδια χρονιά, που όμως επισκιάστηκε σύντομα από το «πάρτι» σπατάλησης δημοσίων πόρων και την πεποίθηση ότι η διοργάνωση τους φέρει μεγάλο μέρος ευθύνης για την σημερινή κατάσταση.
Τι θα γινόταν όμως, αν σήμερα έβγαινε το νέο πως η Ελλάδα, σώθηκε, η Ελλάδα δεν χρωστάει πια, τι πάρτι θα γινόταν; Θα γύριζαν πίσω όλοι όσοι έφυγαν, είτε για την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, είτε οριστικά υπό την πίεση των καταστάσεων. Οι δεύτεροι σίγουρα όχι. Οι πρώτοι πάλι θα το ξανασκέφτονταν και δύσκολα θα έκαναν το βήμα.
Ένας πόλεμος έχει απώλειες, και οι παλαιότεροι το γνωρίζουν καλά. Οι πόλεμοι σήμερα όμως δε γίνονται με όπλα που σκοτώνουν απευθείας, αντίθετα σκοτώνουν σιγά-σιγά και βασανιστικά.
Όταν αυτός ο πόλεμος τελειώσει, γιατί κάποια στιγμή θα τελειώσει, θα φιληθούμε άραγε στους δρόμους; Άραγε θα έχουμε μείνει αρκετοί για να το γιορτάσουμε;
