Σ’ ένα κόσμο που αμφιταλαντεύεται μεταξύ πίστης και απιστίας, σ’ ένα κόσμο όπου άνθρωποι στ’ όνομα του Αλλάχ σκοτώνουν συνανθρώπους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό τους, σ’ ένα κόσμο που έχουν χάσει την αξία τους πολλά πιστεύω μας, σ’ ένα κόσμο που κυριαρχεί το χρήμα, σ’ ένα κόσμο που η ελπίδα ολοένα κι απομακρύνεται, ένα ερωτηματικό τριβελίζει το μυαλό μου….
Αλήθεια πως θέλετε το παπά της ενορίας σας;
Ανθρώπινο; Σίγουρα! Χωρίς ωστόσο να ξεπερνά κάποια όρια, όπως η μεγάλη οικειότητα με ορισμένα άτομα, τα “άκομψα” αστεία κι η ανάμειξη στη πολιτική.
Γλεντζέ; Ναι! Αλλά χωρίς να υπερβαίνει τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ της ευπρέπειας και της απρέπειας.
Εχέμυθο; Αναμφισβήτητα! Αλίμονο αν ο εξομολογητής σου “μοιράζει” τα δικά σου μυστικά σαν μαρουλόφυλλα.
Φιλεύσπλαχνο; Απόλυτα! Ο Θεός να φυλάει την ενορία απ’ ένα άσπλαχνο ιερωμένο, που δε μπορεί να κατανοήσει τα βάσανα των ανθρώπων που διακονεί.
Πνευματώδη; Επιθυμητό αλλά δυσκολόρευτο! Βλέπετε το έξυπνο πνεύμα είναι θείο δώρο που δεν διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι.
Φίλο; Ιδανικό! Γιατί μόνο ένας καλός φίλος μπορεί να αγγίξει τα κατάβαθα της ψυχής ενός πονεμένου κυρίως ανθρώπου και να τον εμψυχώσει ώστε ν’ αντέξει τις κακουχίες που συναντά.
Σε κάθε περίπτωση ο καλός ιερέας για να είναι αγαπητός και σεβαστός στους ενορίτες του, πρέπει να είναι υπομονετικός, πρέπει να υπερβεί ανθρώπινες αδυναμίες, κυρίως πρέπει να αποτρέψει τη παπαδιά του ν’ ανακατεύεται εκεί που δε τη σπέρνουν.
Το τελευταίο γιατί έχουμε παρατηρήσει πλείστες όσες περιπτώσεις στους νέους ιδίως παπάδες, που οι παπαδιές τους πολυανακατεύονται σε θέματα της εκκλησίας και έχουν συντελέσει μαζί με την ιδιόρρυθμη συμπεριφορά των συζύγων-ιερωμένων τους, στην μετακίνηση πολλών πιστών απ’ την ενορία που ανήκουν σε άλλη όπου ο παπάς διαθέτει προσόντα που επιθυμούν και στερείται ο δικός τους παπάς.
Θα αναρωτιέστε τώρα πως μου κατέβηκε η ιδέα ν’ ασχοληθώ μ’ ένα θέμα ταμπού για τους περισσότερους.
Απ’ τη μια δυσάρεστα γεγονότα με επίκεντρο ιερωμένους στην ενορία μου που εκτυλίχτηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια, με αποτέλεσμα ο Μητροπολιτικός ναός της πόλης μου ν’ αδειάσει απ’ το εκκλησίασμα που βρίσκει καταφυγή και γαλήνη σε άλλη γειτονική ενορία, αλλά και λυπηρά γεγονότα που συμβαίνουν σε όμορες ενορίες.
Απ’ την άλλη η οπτική μου επαφή μέσω βίντεο στο YouTube που παρουσιάζουν παπάδες να συμμετέχουν στα πανηγύρια των χωριών τους χορεύοντας, μπάλο στη Νάξο ο ένας με τη κόρη του ντυμένη παραδοσιακά, Ανωγειανό πηδηχτό στη Κρήτη ο άλλος, Τσάμικο οι επόμενοι δύο ένας 75χρόνος στα Γιάννενα κι ένας μεγαλούτσικος επίσης στους Λυγγιάδες (Πάσχα του 2015), καταχειροκροτούμενοι απ’ τους συγχωριανούς τους.
Φαντάζομαι με τα μάτια της καρδιάς και της ψυχής μου, ότι κάπως έτσι πλήρεις ευδαιμονίας θα ένιωσαν κι όλοι εκείνοι που συμμετείχαν στο γλέντι του γάμου της Κανά, όταν ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ευλόγησε το νερό και τους κέρασε το ωραιότερο κρασί που είχαν πιει ως τότε.
Αν ο Θεάνθρωπος στάθηκε τόσο κοντά στον απλό λαό, συμμετέχοντας στα βάσανά του απαλύνοντας το πόνο του, αλλά συγχρόνως μετέχοντας σε εκδηλώσεις χαράς κι ευωχίας της καθημερινότητάς του, γιατί να μη θέλω κι εγώ τον παπά της ενορίας μου κάπως έτσι;
