Όταν τη δεκαετία του 90 είδα και άκουσα για πρώτη φορά τον κ. Ψηνάκη, η αρχική μου εντύπωση ήταν ότι πρόκειται για νούμερο. Ο τρόπος που εκφραζόταν, η ομοφυλοφιλική αργκό που χρησιμοποιούσε σε υπερβολικό βαθμό, οι κινήσεις του καθώς και ο τρόπος που παρουσίαζε το Σάκη Ρουβά, ήταν για εμένα απωθητικός.
Δεν μπορούσα τότε να καταλάβω, γιατί ένας άνθρωπος έπρεπε να συμπεριφέρεται με τόσο προκλητικό τρόπο, ώστε να προκαλεί τόσα αρνητικά σχόλια, τόσο για τον εαυτό του, όσο και για τον άνθρωπο τον οποίο προωθούσε.
Στην πορεία διαπίστωσα ότι ο κ. Ψηνάκης δεν ήταν αυτός που νόμιζα ακριβώς. Όποτε τύχαινε να χρειαστεί να μιλήσει σοβαρά (πράγμα σπάνιο βέβαια), αν κοιτούσε κανείς πίσω από τις λέξεις και τον τρόπο έκφρασης, έβλεπε, ότι υπήρχε ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, δυσαρεστημένος από την πραγματικότητα, την οποία χλεύαζε διαρκώς με τον τρόπο του.
Αν ο τρόπος αυτός ήταν και είναι αποδεκτός, είναι ένα θέμα, όμως φαίνεται πως ο κ. Ψηνάκης με τη συμπεριφορά του, έφτυνε κατάμουτρα τη νεοελληνική υποκριτική νοοτροπία η οποία θεωρούσε τον ίδιο έκφυλο, αλλά την ίδια στιγμή δεν είχε πρόβλημα να αποθεώνει το προϊόν του (Σ. Ρουβά), σκανδαλιζόταν από τις ακραίες, συχνά στα όρια του γελοίου και γραφικού ατάκες του που προσέβαλαν, υποτίθεται την κοινή ηθική, αλλά την ίδια στιγμή δεν είχε πρόβλημα να υιοθετεί τις πλέον ανήθικες πρακτικές διαφθοράς και παρανομίας, αρκεί να μην ήταν εμφανείς.
Με δυο λόγια ο κ. Ψηνάκης, τόσα χρόνια έκανε την πλάκα του, εξευτελίζοντας με τον τρόπο του κάτι που ήταν ήδη εξευτελισμένο και επέμενε να εμφανίζεται σαν σοβαρό.
Κάποια στιγμή, για δικούς του λόγους, ασχολήθηκε με την αυτοδιοίκηση και το πράγμα άρχισε σιγά σιγά να σοβαρεύει. Ο κ. Ψηνάκης, έχω την αίσθηση, ότι ήρθε σε επαφή με μια πραγματικότητα τόσο σάπια που ακόμα και ο ίδιος δεν είχε υποπτευθεί.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή διασκέδαζε με το να διακωμωδεί αντιλήψεις, συμπεριφορές, στάσεις ζωής, οι οποίες αν και ίσως υποκριτικές δεν έπαυαν να κρύβουν μια εσωτερική ψυχολογική ανάγκη κάποιων, να έχουν μια καλή, κατά τη γνώμη τους εικόνα, προς τα έξω, διότι αυτό θα τους έκανε να αισθάνονται ψυχολογικά δυνατότεροι.
Τώρα όμως ήρθε σε επαφή με μια άλλη πραγματικότητα. Αυτήν του ψυχρού, άνευ συναισθήματος, άνευ κάθε έννοιας οποιασδήποτε, έστω και προσωπικής, ηθικής, αγώνα για οικονομικό κέρδος. Ένα αγώνα, τόσο αισχρό και τόσο απαλλαγμένο από κάθε αναστολή, που έκανε ακόμα και τον ίδιο να φρικάρει (επιτρέψτε μου την έκφραση). Και ο κ. Ψηνάκης δεν είναι από αυτούς που φρικάρουν εύκολα.
Κάπου εκεί φαίνεται πως ο κ. Ψηνάκης αποφάσισε να διασκεδάσει αλλιώς. Για μια ακόμη φορά έκανε αυτό που δεν περίμεναν οι άλλοι. Εφάρμοσε το νόμο και φαίνεται να το διασκεδάζει κιόλας. Σε ένα περιβάλλον τόσο σάπιο και διεφθαρμένο που και η υποψία μόνο εφαρμογής του νόμου προκαλούσε χαμόγελα, αυτός φέρνει ξένους ορκωτούς λογιστές για να κλείσει κάποιους φυλακή, αιφνιδιάζοντας τους πάντες.
Γιατί όμως ασχολούμαι με τον κ. Ψηνάκη σήμερα; Γιατί από την περίπτωση του, έως τώρα, προκύπτουν χρήσιμα συμπεράσματα.
Αυτό που μας δείχνει η περίπτωση Ψηνάκη είναι ότι καταρχήν η σοβαροφάνεια δεν υποδηλώνει απαραίτητα ούτε σοβαρότητα, ούτε τιμιότητα.
Έπειτα μας δείχνει, ότι τη δουλειά την κάνει καλύτερα αυτός που το διασκεδάζει και όχι ένας βαριεστημένος γραφειοκράτης.
Τέλος φαίνεται εκ των πραγμάτων, πως ένας χορτασμένος άνθρωπος, τόσο υλικά, όσο και ψυχολογικά, έχει περισσότερες πιθανότητες να εργαστεί πραγματικά για τα κοινά, από κάποιον που προσπαθεί μέσα από θέσεις και αξιώματα να καλύψει τις όποιες εσωτερικές του ανασφάλειες, κενά ή συμπλέγματα, ή ακόμα και την οικονομική του λαιμαργία.
Σε εμάς απομένει το δύσκολο έργο να ξεχωρίσουμε τον έναν από τον άλλο.
Μπορούμε όμως; Θέλουμε άραγε;
Ειλικρινά δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί η περίπτωση Ψηνάκη. Αν μη τι άλλο όμως, αξίζει προσοχής.
Ο Ιωάννης Παρασκευάς, είναι απόστρατος αξιωματικός στρατού ξηράς
