Irrelevant. Η αγγλική γλώσσα διαθέτει αυτή την ωραιότατη λέξη όταν θέλει να αποδώσει κάτι που δεν είναι απλά άσχετο με το θέμα, αλλά και ασύνδετο, που δεν φαίνεται να έχει καμία σχέση με το περιβάλλον του. Μια τέτοια λέξη θα μπορούσε να περιγράψει αριστοτεχνικά την περίπτωση του Νίκου Φίλη, ο οποίος με αφορμή την αναδιάρθρωση του μαθήματος των Θρησκευτικών διερωτήθηκε πού ήταν η Εκκλησία στις δύσκολες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας μας.
Αλλά αφού έχει απορία που ήταν η Εκκλησία στις δύσκολες στιγμές του Έθνους ας ρωτήσει ο κ. Υπουργός ενδεικτικά που ήταν ο Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης τον Αύγουστο του 1922 όταν οι ομοϊδεάτες του καλούσαν να λήξει η «ιμπεριαλιστική» μικρασιατική εκστρατεία – μαρτύρησε με τον φρικτότερο τρόπο από τον τουρκικό όχλο αφού τον ξύρισαν, του έβγαλαν τα μάτια και τον έκοψαν σε κομμάτια. Ας ρωτήσει ποιο όνομα έβαλε πρώτο ο Ζακύνθου Χρυσόστομος οταν οι δυνάμεις κατοχής ζήτησαν τον κατάλογο με τους Εβραίους του νησιού. Ας ρωτήσει πόσοι ιερείς ήταν στις τάξεις του ΕΑΜ και του ΕΔΕΣ πάνω στα βουνά την ώρα που κάποιοι άλλοι καλούσαν για ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη και τι απάντησε ο από Τραπεζούντας Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος όταν του ζήτησαν να ορκίσει δωσιλογικές κυβερνήσεις. Ή για πιο πρόσφατα να ρωτήσει πως και από ποιους προέκυψε η Ιεραρχία της Εκκλησίας στα χρόνια της δικτατορίας και που βρέθηκε ο απλός κλήρος. Ας δει και σήμερα πόσες χιλιάδες συμπολίτες μας στηρίχθηκαν στα χρόνια της κρίσης και πόσοι προστέθηκαν στα ενοριακά συσσίτια από την αρχή της «περήφανης» διαπραγμάτευσης της κυβέρνησής του και μετά.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά παραδείγματα και περιπτώσεις δράσης ανθρώπων τόσο στο χθες όσο και στο σήμερα, ανάλογα βέβαια τι θέλει να αποδείξει κανείς. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι η υποτιθέμενη άγνοια του κ. Φίλη για όλα τα παραπάνω, η οποία προκάλεσε ήδη βαθιά ρήγματα στο κυβερνητικό στρατόπεδο, ξεσηκώνοντας ακόμη και τον Μανώλη Γλέζο. Το ζήτημα είναι η συνειδητή – καθώς φαίνεται- επιλογή του να χρησιμοποιεί μια γλώσσα διχαστική, που δεν αναζητά συνθέσεις αλλά διαιρέσεις και πως παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις, τελικός στόχος του Υπουργού Παιδείας είναι η εφαρμογή μιας σκληρής αριστερής ιδεολογικής ατζέντας. Αντί να δει συνεργατικά το θέμα των Θρησκευτικών μαζί με την Εκκλησία χωρίς νικητές και ηττημένους, στοχοποιεί τους συνομιλητές του.
Φυσικά η πρακτική αυτή του υπουργού Παιδείας δεν είναι μεμονωμένη ούτε τυχαία. Πολλές φορές ο κ. Φίλης βγαίνει μπροστά για να πετάξει τη μπάλα στην εξέδρα προκειμένου να τραβήξει την προσοχή μακριά από τα σκληρά μέτρα λιτότητας ή τα εκάστοτε… βοσκοτόπια. Το ζήτημα είναι αν το κάνει γιατί αισθάνεται την ανάγκη να δείξει στον Αλέξη Τσίπρα πόσο πρόθυμος είναι να υπερασπισθεί μέχρι ρανίδος την πολιτική που τον έκανε υπουργό ή γιατί ψάχνει αφορμές για ηρωική έξοδο σε περίπτωση ανασχηματισμού.
Ωστόσο, όσο και αν παριστάνουν τις στρουθοκαμήλους, το ζήτημα είναι ότι άξονας αναφοράς αυτής της κυβέρνησης ήταν και είναι το παρελθόν – πολιτεύονται στο τώρα αλλά ζουν στο χθές. Μιλούν διχαστικά, ονειρεύονται λαϊκά δικαστήρια για τους πολιτικούς τους αντιπάλους, παριστάνουν τους επαναστάτες, αρέσκονται στα ευχολόγια. Ακόμα και όταν βρίσκουν θέματα γνήσιας ιδεολογικής αντιπαράθεσης, αυτή γίνεται «μαδημένη», με όρους προπολεμικούς ή ψυχροπολεμικούς, σαν να μην εμπλουτίστηκε ή επικαιροποιήθηκε η αριστερή σκέψη, σαν να μη κατέρρευσε το πολιτικό της πείραμα.
Επί της ουσίας δεν έχουν καμία πειστική απάντηση για το πώς θα δημιουργήσουμε δουλειές, πώς θα γίνουμε καινοτόμοι, πώς θα συνομιλήσουμε με τον κόσμο και την Ευρώπη με σύγχρονους όρους. Δεν κατανοούν το σύστημα που τους περιβάλλει και καμώνονται πως θα το μεταρρυθμίσουν. Ζουν στο 1916 και ζούμε έναν αιώνα παρακάτω. Αυτό είναι και το δράμα τους – είναι πλέον άσχετοι και ασύνδετοι με μια κοινωνία που τους γύρισε την πλάτη και φεύγει μπροστά. Είναι irrelevant.
Ο Γιώργος Κοκκόλης είναι αντιδήμαρχος Ραφήνας-Πικερμίου και μέλος της ΠΕ της ΝΔ
