Ένα υπέροχα γραμμένο απ’ το Νίκο Γιαννή οδοιπορικό στις αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων, σε μια γειτονιά της πρωτεύουσας, τη Νεάπολη, τότε που κατοικούσε εκεί. Σήμερα το σπιτικό του βρίσκεται μεν στην Αττική, αλλά κοντά μας στο Νέο Βουτζά. Είναι ο γείτονάς μας που με χαρά υποδεχόμαστε όταν αφήνει τη δουλειά του στις Βρυξέλλες όπου ζει με την οικογένειά του και βρίσκεται στη πατρίδα, πάντα μαχητικός και ενεργός στα κοινά σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο.
Ακολουθεί το νοσταλγικό οδοιπορικό του που εμπνεύστηκε με αφορμή μια έκθεση στη γειτονιά που μεγάλωσε:
«Νεάπολη, για πολλούς Νεάπολη Εξαρχείων. Έλαβα το λόγο σήμερα στην εκδήλωση (με αφορμή την έκθεση για τη Νεάπολη) στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Το κτίριο που δεσπόζει είναι το Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών, ογκώδες, παράταιρο, δήμιος των πεύκων και των παιχνιδιών μας στο παρκάκι του Αγίου Νικολάου, εξεδίωξε προσκόπους και οδηγούς πριν από 47 χρόνια, δικτατορίας πεσούσης.
Αντισταθήκαμε… χάσαμε… χτίστηκε!
Η πρώτη δημόσια ομιλία μου, γεμάτη ένταση, συναίσθημα, αγωνιστικότητα, συγκίνηση, στη συνέλευση των περιοίκων στη γειτονική παιδική χαρά, σε ηλικία 8 χρόνων.
Αριστερά του και πάνω το Βαρβάκειο την εποχή εκείνη (αργότερα το 5ο Γυμνάσιο), δεξιά ο Άγιος Νικόλαος, κάτω δεξιά οι μαύρες στέγες των πρώτων τεσσάρων τάξεων του 14ου Δημοτικού, το οποίο τελείωσα και αριστερά το κτίριο διοίκησης του σχολείου με την 5η και 6η τάξη, μέσα στα πεύκα.
Πάνω αριστερά πίσω από το Βαρβάκειο ήταν κάποτε ο υπαίθριος κινηματογράφος Νεάπολη. Απ’ τα μπαλκόνια της Νεάπολης απολαμβάνεις τη δύση του ηλίου, με θέα τον Πειραιά και ολίγον από Ακρόπολη.
Νοσταλγικές αναμνήσεις και νήματα ιστορίας σε μια γειτονιά του κέντρου της Αθήνας που αλλάζει και όλο ίδια μένει, ευκολόπιοτη και δυσνόητη μαζί. Ένας κόσμος ενιαίος, μοναδικός, γεμάτος διαφορετικούς ανθρώπους, κάθε καρυδιάς καρύδι, γερά καρύδια να ζεις εδώ, το σημείο όπου ξεσπούμε το κυνηγητό διαδηλωτών και αστυνομίας προτού εμφανιστούν τα Εξάρχεια, προς τον Λυκαβηττό, κεντρικά κι αποκέντρα.
Εδώ άκουσα πεντακάθαρα τη βουή της μεταπολίτευσης τη βραδιά που θα ερχόταν ο Καραμανλής, ήμουν εκεί στα Προπύλαια, κλεφτά απ’ τους γονείς μου.
Ευχαριστούμε τους εμπνευστές κι οργανωτές και ιδιαίτερα την κυρία Καραπιδάκη».
