Από τα διαμάντια που μπορεί να αλιεύσει κάποιος σερφάροντας στο face book, το άρθρο άγνωστου συγγραφέα, που διηγείται την ιστορία μάνατζερ βιομηχανικής εταιρείας που έπρεπε να επιλέξει τον αριθμό των ατόμων που θα απολύονταν απ’ τις κατά τόπους αντιπροσωπείες της εταιρείας ανά τον κόσμο. Η απόφαση που πήρε θα ξαφνιάσει και θα προβληματίσει πολλούς εν μέσω παρόμοιων καταστάσεων που επικρατούν στη πατρίδας μας. Συνιστώ ανεπιφύλακτα την ανάγνωσή του.
Αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το παρακάτω σημαντικό γραπτό -μάλλον- κείμενο άρθρου, που όμως εμπεριέχει υψηλές ανθρώπινες αξίες.
Το κείμενο-άρθρο, κατά πως φαίνεται, περιγράφει την αυτοβιογραφική εμπειρία ενός άγνωστου, αλλά κατά τα άλλα σοβαρά σκεπτόμενου συνανθρώπου μας!
(……. κι αρχίζει ο άγνωστος «συγγραφέας» )
Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική Αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη. Η ύφεση άρχιζε και στο Διοικητικό Συμβούλιο γινόταν η συζήτηση, για το «πόσο κόσμο» θ’ απολύσουμε.
Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες.
Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού – 15.000 υπάλληλοι παγκοσμίως. Ο κάθε Αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του.
Ο Πρόεδρός μας δε μιλούσε.
Κοιτάζαμε, όλοι, ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί ήταν αμίλητος. Όταν τελειώσαμε, ξαφνικά, ο Πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει. Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί, κι αν κι έχουν περάσει 28 χρόνια, τον θυμάμαι λες και ήταν χθες. Θα τον αναπαραγάγω όσο πιο σωστά μπορώ, γιατί οι αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σ’ αυτό που θα ζήσουμε σύντομα.
«Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα του εργοστασίου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών που πάει στο σπίτι, που χρωστάει και κοιτάζει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε και, αν και λίγα, του είναι αρκετά. Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε. Να χάσει τη δουλειά του, να πάει σπίτι άνεργος, με μια επιταγή δυο μηνών. Tί θα πει στα παιδιά του; Τι θα πει στη γυναίκα του; Πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπειά του; Κι αν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλειά θα χάσει το σπίτι του κι ίσως και τη γυναίκα του. Δε μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σ’ ένα σχέδιο που καταδικάζει τη ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων. ΑΛΛΑ, την ίδια στιγμή, έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου, που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες τους, κι αν δεν κάνω κάτι, τα συνταξιοδοτικά ταμεία δε θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις. Οι απολύσεις, που όλοι μου προτείνετε, μειώνουν τα ετήσια έξοδα κατά $ 135.000.000. Έκανα έναν απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο:
85% ελάττωση του μισθού μου, 75% ελάττωση του μισθού όλων των αντιπρόεδρων, 50% ελάττωση μισθού των γενικών διευθυντών, 40% των υψηλόμισθων στελεχών κλπ. Καμία απόλυση. Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα».
Σηκώθηκε κι έφυγε…κι όπως έφευγε, είπε μ’ ένα ειρωνικό χαμόγελο:
«Κρίμα, παιδιά, που θα παίζετε γκολφ μόνο δυο φορές τη βδομάδα, αντί για έξι …»
Περάσαμε τη θύελλα, χωρίς να διώξουμε ούτε ένα άτομο και σε τρία χρόνια η αξία της μετοχής ήταν $ 147, από $ 7.5 το 1980, πριν αρχίσει η κρίση. Α ναι ! Είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ’αυτό το διάστημα. Δε χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στ’ όνομά του.
Το 1992, στο τραπέζι που του κάναμε για τη συνταξιοδότησή του (κι είχαμε έρθει απ’ όλο τον κόσμο, αν και κάποιοι από μας δουλεύαμε ήδη σ’ άλλες εταιρείες), τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του, γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε…
Όπως το θυμάμαι, η απάντηση ήταν:
«Ακούστε, μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δε χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα. Ήμαστε σε 42 χώρες, από τις οποίες οι 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες μικρές κοινωνίες, γιατί όπως ξέρετε τα εργοστάσιά μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα, όπως μου είχατε προτείνει, είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία. Και κανείς, μα ΚΑΝΕΙΣ, δεν ξέρει τι μπορεί να κάνει ένας απελπισμένος άνθρωπος. Η πιθανότητα ακόμα και να ΕΚΑΙΓΑΝ τα εργοστάσια ήταν μεγάλη. Ενώ εσείς που ήσασταν δίπλα μου κι όλον τον μισθό να σας έπαιρνα, δε θα κάνατε τίποτα, γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ κι άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι του συστήματος δεν κάνουν επαναστάσεις. Να θυμάστε, ότι η πραγματική καταστροφή έρχεται όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα …κι εργοστάσια καίει».
(……… και συνεχίζει ο άγνωστος «συγγραφέας» !)
Γιατί το έγραψα;
Βλέπω όλους, να βγαίνουν στην τηλεόραση/ράδιο να μιλούν για διαρθρωτικές αλλαγές (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ), ανάγκη για αλλαγή (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ), αλλαγή νοοτροπίας (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ).
Όλα αυτά, χωρίς ίχνος συμπόνιας και λογικής σκέψης, για το ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα. Ζουν με τη φαντασίωση ότι ΑΥΤΟΙ δε χρειάζεται ν’ αλλάξουν. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν, διότι είναι με το ΣΥΣΤΗΜΑ. Έτσι, θα είναι, όχι μόνο προστατευμένοι, αλλά η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ να γεμίσουν περισσότερο τις τσέπες τους.
[ Αλήθεια σας θυμίζει κάτι αυτό;;; (δική μου η ερώτηση συνάδελφοι και φίλοι) ]
(….. και καταλήγει ο άγνωστος «συγγραφέας» !!!!)
Λοιπόν, Nάνοι της Nοημοσύνης, έγραψα το άρθρο αυτό, για να ξέρετε, πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι που είναι πραγματικά σκεπτόμενοι κι απερίφραστα ΜΕΓΑΛΟΙ (στην καρδιά, στην ψυχή και στο πνεύμα), όπως ο εν λόγω Πρόεδρος.
Έτσι, δε θα έχετε καμιά δικαιολογία, ότι δεν ξέρατε, όταν όμορφα «εργοστάσια», όμορφοι άνθρωποι, όμορφα καίγονται… ΠΑΝΤΟΥ!
Ήμουν κι εγώ, ένας απ’ αυτούς που ήθελα ν’ αλλάξω τον κόσμο! Ανακάλυψα, όμως, πως το μόνο πράγμα που σίγουρα μπορεί κάποιος ν’ αλλάξει, είναι ο εαυτός του.
«Όποιος θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο, ας αλλάξει πρώτα τον εαυτό του» !!!!!! *** ΣΩΚΡΑΤΗΣ *** !!!!!!!!!!!
