Χρόνος: 2085
Τόπος: Κάποτε λεγόταν Ελλάς
Το ζευγάρι των νεαρών δημοσιογράφων περιδιαβαίνει τη πόλη γερόντων, σε μια χώρα που πορεύεται μόνη, απογυμνωμένη από τα βλαστάρια της κι εγκαταλελειμμένη στην τύχη της απ’ όλα τα κράτη του κόσμου. Μια χώρα που ακόμα ταλανίζεται από πολιτικές διαμάχες και εξαθλιωμένους, μεγάλης ηλικίας πολίτες που μάχονται για τα προς το ζην.
Περίεργα βλέμματα ακολουθούν το ζευγάρι που περπατά προς το ύψωμα που ορθώνεται ο Παρθενώνας, αγέρωχος στο πέρασμα του χρόνου.
– Τι γίνεται εδώ; ρωτά το κορίτσι
– Πριν 70 χρόνια, απαντά ο νεαρός, ξεκίνησε εδώ μια μάχη χαρακωμάτων μεταξύ της τότε πολιτικής νομενκλατούρας για την εκλογή προέδρου της χώρας, ενώ η χώρα βρισκόταν σε άθλια οικονομική συγκυρία και προσπαθούσε να βγει απ’ το οικονομικό αδιέξοδο με τη βοήθεια του τότε συνασπισμού κρατών στον οποίο ανήκε κι η ίδια, ΟΝΕ αν θυμάμαι καλά τον έλεγαν. Τότε συνέβησαν απίστευτα πράγματα, στο όνομα της Δημοκρατίας, όπως επικαλούντο πτέρυγες του κοινοβουλίου τους.
– Κάτι έχω διαβάσει γι’ αυτή την περίοδο, λέει συλλογισμένα το κορίτσι. Δεν ήταν τότε που μιλούσαν για χειραγώγηση και εκφοβισμό βουλευτών;
– Ακριβώς! Όσοι ήθελαν να μη ψηφιστεί πρόεδρος για να γίνουν εκλογές, κατήγγειλαν συναδέλφους τους βουλευτές ότι χρηματίστηκαν για να ψηφίσουν υπέρ. Υπήρξε μάλιστα μια παράταξη που υπέρβαλλε στο εν λόγω ζήτημα καταγγέλλοντας απόπειρα χρηματισμού δύο βουλευτών της.
– Εννοείς, την υπόθεση με τον βουλευτή-ηθοποιό που κατήγγειλε απόπειρα εξαγοράς της ψήφου του; Αν δε με γελά η μνήμη μου, σε συνέντευξη που έδωσε, είπε ότι τον κατηγορούν ότι θεατρινίζει κι εκείνος υπερασπιζόμενος την αλήθεια των γεγονότων που κατήγγειλε απάντησε σε πείσμα όλων ότι ίσως είναι ο καλύτερος ρόλος της καριέρας του!
– Εκείνο που δε μπορώ να καταλάβω, συμπληρώνει σκεπτικά ο νέος, είναι πως, σε μια χώρα που τη δεδομένη στιγμή οι αποδοχές των πολίτων ήταν ελάχιστες, μιλούσαν για ένα ή δύο εκατομμύρια του τότε νομίσματος, ευρώ το ονόμαζαν, για να εξαγοράσουν μία ψήφο, ενώ υπήρξαν καταγγελίες και γι’ άλλες.
Αυτά άκουγε ένας προβληματισμένος κι οργισμένος λαός, που απαιτούσε συναίνεση από όλους. Συναίνεση που ποτέ δεν επιτεύχθηκε, την ώρα που η χώρα μαστιζόταν απ’ τη κρίση. Μια χώρα που ζούσε την εποχή του ‘’όλοι μαζί μπορούμε’’, του ‘’νοιάζομαι, μοιράζομαι’’, των συσσιτίων, των κοινωνικών παντοπωλείων, φαρμακείων, φροντιστηρίων.
– Έτσι, συμπληρώνει η κοπελιά, όταν τελικά οδηγήθηκαν στις εκλογές, αηδιασμένος ο λαός απ’ όσα γίνονταν και λέγονταν δεν έδωσε σε κανένα αυτοδυναμία με ολέθρια κατάληξη αφού η εντολή του λαού για συναινετικές κυβερνήσεις απέτυχε και υπήρξαν αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις χωρίς να δίνουν κυβέρνηση.
Αποτέλεσμα όλων αυτών η χώρα να εγκαταλειφτεί στην τύχη της. Οι μετριοπαθείς πολιτικοί να εγκαταλείψουν τη πολιτική σκηνή, οι νέοι να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη αλλού και να παραμείνουν μόνο οι μεγαλύτεροι, οικονομικά εξαθλιωμένοι να βολοδέρνουν κάτω απ’ τη διοίκηση πολιτικών με συνεχείς προστριβές. Εξ’ ου αυτό που βλέπουμε τώρα.
Συζητώντας το ζευγάρι έφθασε στην Ακρόπολη και θαύμασε το δημιούργημα των αρχαίων προγόνων, των λίγων εναπομεινάντων απογόνων τους στα πατρώα εδάφη.
– Κοίτα! φωνάζει το κορίτσι δείχνοντας στο συνοδό της μια επιγραμματική στήλη στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου. Δες τι γράφει.
– «Εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία κι εδώ οι πολιτικοί απόγονοι μας τη δολοφόνησαν!» διαβάζει ο νεαρός δημοσιογράφος και γνέφει στη συνάδελφό του να αποχωρήσουν.
Μπαίνουν στο όχημα τους, (τελευταίο μοντέλο τεχνολογίας), διασχίζουν τη πόλη και μόλις βρίσκονται σε απλωσιά αναπτύσσουν ταχύτητα. Το όχημα ανοίγει φτερά και πετούν προς το σύγχρονο κόσμο τους, αφήνοντας πίσω μια καταρημαγμένη απ’ τη διχόνοια χώρα, που κάποτε λεγόταν ΕΛΛΑΣ.
Κίρκη
ΥΓ. Στη φανταστική ιστορία μας, που καμιά σχέση έχει με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις, κάπως έτσι ο ιστορικός του μέλλοντος περιγράψει τα υποτιθέμενα γεγονότα ή μήπως υπάρχει ένα άλλο πιο ελπιδοφόρο σενάριο;
