Ένας ποιητής θρηνεί….
Και κάθε που χαράζει ακροβατώ σε κύκλο χωρίς τέλος και αρχή,
χωρίς διάμετρο και με ακτίνες φλόγες πύρινες…
Και κάθε ανατολή μονοπάτια αναζητώ που τα χνάρια του πόνου σημάδεψαν
και δεν έσβησαν ακόμη…
Ψάχνω τον άνθρωπο…
Να δούμε μαζί τον ήλιο, τα ποτάμια να κυλούν στο σιωπηλό τους ταξίδι,
τα δέντρα να χορεύουν ευτυχισμένα στο κελάηδημα του αηδονιού, τις αμυγδαλιές
για άλλη μια φορά να αψηφούν τον χειμώνα..
Ψάχνω στη νεκρή πόλη στο κενό των δρόμων στην απέραντη σιωπή…
Αυτή η άνοιξη δεν μοιάζει με καμιά άνοιξη που έζησα.. Κανένα λουλούδι της δεν βιάζεται να ανθίσει Τα χιόνια λιώσαν μα τα νερά χάθηκαν στην αγριεμένη θάλασσα..
Δεν βρέθηκαν στο δρόμο τους ρίζες να δροσιστούν, φύλλα να γεννηθούν στην γιορτή της γης…
Έφθασε το δειλινό, ακόμη μοναχή περιπλανιέμαι, πουθενά ζωή… Ούτε γέλιο, ούτε παιδικές φωνές να με γεμίζουν ευτυχία..
Άνθρωπε που είσαι;
Μαζί να αναζητήσουμε το λάθος να προσπαθήσουμε για μια νέα ανατολή Που είσαι; Να ακούσεις την φωνή μου, να γνωρίσεις την οργή μου… Να στεγνώσεις τα δάκρυα μου.. Να σε κατηγορήσω και να απολογηθείς Που είσαι;
Ας ακούσω μια φωνή Ας με αγγίξουν δυο χέρια να προσευχηθούμε αγκαλιασμένοι
Και να ζητήσουμε από την μάνα γη συγχώρεση…
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ ΤΟΥΤΗ Η ΣΙΩΠΗ!
Φαίδρα.
